Concertverslagen

Gepubliceerd: 10 februari 2005

Anveld oogst succes op folkbal Eindhoven

-tekst Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-

Het folkbal in Eindhoven gisteravond werd een groot succes voor de optredende band Anveld. De naam is dan wel oud-Nederlands (voor aambeeld), de band is dat beslist niet. Deze jonge Belgische musici speelden een mooie set van zo'n anderhalf uur. Tussendoor vroeg een van de bandleden nog of ze pauze moesten houden, maar het publiek vond dat ze gewoon door moesten gaan. Dat deden ze. Er werd gevarieerd gespeeld, met moderne instrumenten. Anveld heeft drums, saxen, een zessnarige bas, toetsen en een cello. Niet zo folky zou je zeggen. In de Vlaamse folkrevival van de laatste jaren zie je dit echter steeds vaker. Naast die moderne dingen zit er uiteraard ook nog wat traditioneels bij, zoals doedelzak, diverse fluiten en viool. Het geluid van Anveld is jong, modern en enthousiast. Het zijn goede muzikanten met zeer dansbare muziek.

Gepubliceerd: 02 februari 2005

-tekst Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-

Vorig jaar zag ik Dan Tuffy en Marc Constandse al samen optreden bij Manic Monday. Het duo werd gepresenteerd als Big Low en het werd misschien wel het mooiste Manic Mondayconcert van 2004. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen toen Big Low (uitgebreid met Michiel Hollanders) afgelopen maandag opnieuw aan mocht treden.

Gepubliceerd: 26 januari 2005

KVMB: Echte chemie tussen doedelzak en trekzak

- tekst Henk, foto's Ronald Rietman -
Doedelzak en diatonische accordeon lijken in handen van de Waalse muzikanten Rémi Decker en Pierre-Yves Berhin voor elkaar geschapen. Zij lieten zondagmiddag in folkcafé Tllburg hun instrumenten prachtig harmoniëren in tunes die vaak hun oorsprong hadden in Centraal Frankrijk, maar ook in Zweden en de Balkan.
De 22-jarige Decker is een van de grote Belgische doedelzaktalenten, die ook toont goed overweg te kunnen op d-flute. Als tienjarig jongetje speelde hij al cornemuse. Tegenwoordig bespeelt hij ook de nog kleinere Zweedse doedelzak en laat hij een van zijn twee cornemuses klinken als Ierse uillean pipes.

Gepubliceerd: 23 januari 2005

Grimmige polka's en donkere melancholieke van Franse Têtes Raides

Afgelopen dagen werd Groningen ondergedompeld door de festivals Eurosonic en Noorderslag. Het Dagblad van het Noorden (www.dvhn.nl) besteedt er ruimschoots aandacht aan. Ook in de vorm van verslagen en recensies. Uit een daarvan, geschreven door Peter van der Heide citeren we een aantal alinea's. Het Vlaamse dagblad De Standaard stuurde haar Nederlandse meewerkster Mirte van de Griendt naar Groningen. Er traden op Eurosonic immers ook twaalf Belgische acts aan. Van haar verslag in De Standaard ook enekele alinea's.
Dagblad van Het Noorden
...Donderdagavond is in Groningen popfestival EuroSonic van start gegaan. Terwijl het winkelende publiek nog gebruik maakte van de koopavond, namen een paar duizend muziekliefhebbers geleidelijk aan bezit van de binnenstad. Op meer dan tien podia zorgden daar meer dan vijftig Europese acts (vrijdagavond zelfs zo'n zeventig) voor een kakofonie aan geluid...
...Toch maar vlug naar het prachtige Grand Theatre voor Têtes Raides. De zaal puilde uit en dat al zo vroeg in de avond. De Fransen kwamen grimmiger dan verwacht voor de dag. Onder de oppervlakte van feestelijke polka's en chansons school wel degelijk een brok donkere melancholie. Toen al bekroop het gevoel dat wanneer je ook maar ergens te lang bleef hangen, je veel andere dingen miste. Het hoort er bij, maar het zorgde tegelijk voor onrust. Alsof je een moment-schietende Japanner bent, die overal wat van meepikt, zonder echt iets tot zich door te kunnen laten dringen. Uniek in Europa en fantastisch natuurlijk, twee minuten lopen en hup, daar word je ondergedompeld in een totale andere sfeer. Neem de intimiteit van de vrouwelijke Ierse singer-songwriter Bird (met cello) in het Newscafé. Prachtige stem, mooie liedjes.
Op het podium van De Spieghel zagen we zowaar René van Barneveld (ex-Urban Dance Squad) met zijn pedal steel de Utrechtse countryboys van The Yearlings begeleiden.... De Standaard
…Het Muziekcentrum Vlaanderen heeft als doel de Vlaamse muziek meer internationale bekendheid te geven. Volgens Wouter Degraeve van het Muziekcentrum is het Eurosonic festival een van de belangrijkste showcasefestivals. Over het Vlaamse aandeel hoorde Degraeve positieve geluiden. ,,Vooral Stijn en Triggerfinger spraken veel mensen aan,'' zegt hij, ,,en ik heb ook regelmatig de naam Absynthe Minded horen vallen''…

Gepubliceerd: 17 januari 2005

De engelen van Het Hoge Pad

- door Henk, foto's (vanaf rij 7) door Ronald Rietman -
Rond de kerst is het topdrukte voor de engelen. Toch zagen er nog twee kans af te dalen naar het muziekcentrum in Eindhoven. Wat een hemelse stem heeft Marjolein van der Klauw van Powderblue toch. En wat 'n verrassing vormden drie gedichten van Ankie Keultjes in het hart van 't Watchman-concert.

Powderblue speelde in het voorprogramma van The Watchman. Jac Bico en Marjolein van der Klauw dompelden het talrijke publiek sereen onder in een intieme huiskamersfeer. Zonder blikken of blozen speelden ze meteen vijf super verstilde songs achter elkaar. Daarna kwamen ze de zappers in de het publiek tegemoet door het tempo iets op te schroeven in Rosie. Maar Van der Klauw is met name onweerstaanbaar in de ingetogenheid van een nummer als Heaven, het hoogtepunt van hun programma. Naarmate snarenplukker Jac Bico warmer draaide haalde hij dynamischer toeren uit op zijn gitaar en slide-gitaar. Knap!

Gepubliceerd: 29 december 2004

The Celtic Tenors: fris, flitsend en snel

In schouwburg De Maagd van Bergen op Zoom traden afgelopen dinsdag op The Celtic tenors uit Ierland en dansgroep Celtic Border uit Bergen op Zoom. Voor BN/DeStem was Monique Meeuwisse erbij. Zij schreef een verslag, waaruit hier citeren: ...Zes meiden en twee broers in de pubertijdleeftijd gaven hier in de Arenafoyer een staaltje Ierse danskunst weg dat vergaande associaties opriep met bekende dansshows zoals Lord of the Dance of Invasion. De lichamen strak en de benen als elegante dirigeerstokken die iedere ritmische en vooral ook beheerste beweging bepaalden. Hoogtepunt van het korte optreden vormde de dansact van de zestienjarige Kaegan van Dooren. Vol elegantie en met de macho uitstraling van een volwassen danser bewees Van Dooren dat hij onlangs heel terecht in Frankfurt geschiedenis heeft geschreven door als eerste Europeaan van het vaste land kampioen Ierse dans te worden en zich daardoor heeft gekwalificeerd voor de WK Ierse dans in 2005....

Gepubliceerd: 24 december 2004

Een prachtig stukje cultuur

-door Kim-

“Ich kliemper mar get” zou Jo Vek uit Landgraaf zeggen als je hem zou vragen of hij zichzelf als volkszanger bestempelt. (Wat zoveel betekent als:”Ik pingel maar wat”)

Jo Vek schreef zijn liedjes gedurende de afgelopen 20 jaar, maar was te verlegen en bescheiden om er mee naar buiten te treden. Hij is 68 jaar moeten worden voordat het zover was en hij zijn eerste (en volgens hemzelf tevens laatste) CD aan het publiek kon presenteren, en wij toegang hebben tot een uniek stukje geschiedenis!

Gepubliceerd: 12 december 2004

Warme familiare sfeer op lustrumviering tekent Inner Strength

- door Henk -
Het zal voorjaar 2001 geweest zijn dat ze er hun eerste officiële concert gaven, dorpshuis D'n Bond in het Brabantse Veldhoven. Zes jonge mensen die het leuk vonden samen muziek te maken. Anderhalf jaar ervoor hadden ze elkaar getroffen. Initiatiefnemer Kelly van der Heijden wilde 'een bandje met aparte instrumenten'. Hoe zou zijn elektrische Gibson-gitaar samenklinken met een authentiekere viool, of een dwarsfluit? Drums, bas en didgeredoo completeerden het stel.

Gepubliceerd: 12 december 2004

Blue Dew professioneel en hartverwarmend

- door Henk -
De Gigant in Apeldoorn zat gisteren met een kleine tweehonderd bezoekers tjokvol. De Zwolse groep Blue Dew gaf een hartverwarmende uitvoering van haar theaterproduktie The Long Journey Home. Het verhaal van de emigratie van de Ieren naar Amerika is gevat in Ierse ballades, jigs en reels, Amerikaanse bluegrasstraditionals en eigen nummers.
De voorstelling is gebouwd rond het nummer Kilkelly (Peter Jones) en mede geënt op de boeken 'Sneeuwwitte bloem' van Brendan Graham en 'De as van mijn moeder' van Frank McCourt.
De kers op de heerlijke taart wordt gevorm door de verzorgde aankleding (waar kopen jullie toch die authentieke petten?) en vooral de sfeervolle beelden die met behulp van dvd en beamer achter de groep haarscherp op een gigantisch doek van wel 7 bij 4 meter getoond werden. Wat een professionaliteit!

Gepubliceerd: 09 december 2004

Tijdens een optreden in het Ierse Galway drong pas echt tot Blue Dew door hoe diep Kilkelly de Ieren raakt. "Tijdens het nummer werd het doodstil. Daarna kregen we een en al complimenten als 'God bless you all'…", aldus John Beumer. Maar ook Nederlanders laat het niet onberoerd. Wie herinnert zich niet de emoties die loskwamen bij SP-voorman Jan Marijnissen, toen hij het nummer beluisterde tijdens het tv-programma Wintertijd van Harry de Winter. 'En', zo zegt Beumer, 'elke keer als wij het spelen worden links en rechts traantjes weggepinkt'. In de Gigant was het niet anders…
Zie ook: www.bluedew.nl. Onze fotograaf Martijn Lieffers heeft een zeer uitgebreide fotoreportage van dit concert op zijn website www.folkfoto.nl geplaatst.
Krantenrecensie: Think of One walst Inuit-zang plat

Gepubliceerd: 06 december 2004

Ed Kooyman en Herman Van Haren in Dienstencentrum De Fontein (Borgerhout)
-door Toon Waroux-

Gepubliceerd: 05 december 2004

Tilburg beleeft vele kanten van Jiddisje muziek

Het 2e Tilburgs Jiddisj Festival trok afgelopen weekeinde veel mensen naar Paradox. 'Het is een evenement, waarin initimiteit en sfeer voorop staan, maar waar je gelukkig wel onder de oppervlakte moet grazen', aldus Rinus van der Heijden in een enthousiaste recensie in het Brabants Dagblad. Hier enkele citaten: …Het was een prachtgelegenheid om zaterdagavond met oren en ogen te ervaren hoe ver jiddisje muziek uit elkaar kan liggen en onderling toch nauwe banden kent. Tijdens het concert van Greg Wall & Later Prophets gingen de drie joodse bandleden kaarsrecht de diepte in. Het Mishtu Orchestra uit België daarentegen bleef aan de oppervlakte, maakte gebruiksmuziek waarop het vooral goed dansen en de showbink uithangen was….
…Geheel in de stijl van de jiddisje cultuur ontpopte de Amerikaanse bariton Ken Gould zich behalve als veelzijdig vocalist, tevens als een begenadigd verhalenverteller. Met die verhalen maakte hij met intieme pianobegeleiding omzwervingen door het oeuvre van Robert Schumann, door Tsjechië, het land van zijn voorouders, joodse liederen van Maurice Ravel, een joods-Nederlands cabaretlied met politiek incorrecte tekst, Broadwaydeuntjes van muziekrebel Kurt Weil en een korte medley van Gerswin-songs. Door de diversiteit en de flexibiliteit van Gould tot het eind toe boeiend….
…Rolinha Kross (…) heeft zich tot een zangeres van klasse ontwikkeld. Haar stem is daadkrachtig, loepzuiver, extrovert als haar begeleiders zich onderdompelen in uitbundigheid en fluweelzacht en sensueel in de intieme passages. Voeg daarbij de adembenemende virtuositeit van cimbalist Bokkie Vink en accordeonist Theo van Tol en je hebt een combo dat nog slechts door de commercie ontdekt hoeft te worden….
…Uit Udenhout en omgeving handhaafde zich ferm de klezmerformatie Trad. Met traditionele klanken, precies zoals je die verwacht van jiddisje en aanverwante gypsymuziek, bracht de groep wat het publiek verwacht: feest!…

Gepubliceerd: 30 november 2004

Liedjes David Olney: knoestig bij kaarslicht

Op 23 november gaven David Olney en Thomm Jutz een concert op Folk in de Wâlden in de Stania State in het Friese Oentsjerk. Voor de Leeuwarder Courant schreef Jacob Haagsma een recensie. Enkele citaten: (...) Zijn eigen platen blijven in liefhebberskringen rondcirkelen, maar dan hoeft hij ook geen consessies te doen. Vandaar dat “The Wheel”, zijn laatste cd, soms neigt naar het soort knoestigheid dat ook de late Tom Waits zo mooi etaleert.(...)

Gepubliceerd: 30 november 2004

(...) Dat is geen verspilde moeite, gezien zijn onderwerpen. Hij verplaatst zich graag in zelf-kantfiguren als een bendelid of een frauduleuze gebedsgenezer, maar die laatste krijgt een onverwachte metafysische dimensie mee. Hoogst ontroerend en meeslepend is hij in andersmans werk: een paar Engelse volksliedjes uit de Eerste Wereldoorlog, waarvan hij de houdbaarheid moeiteloos met een fiks aantal oorlogen vergroot, en “Rex’s blues” van wijlen Townes Van Zandt. Niamh Parsons, na ellende “allright now”? Schouwburg Odeon in Zwolle heeft voor het seizoen 2004/2005 een aantal aantrekkelijke folkconcerten op het programma staan. Ze spelen zich meestal af in het intieme Papenstraattheater. Maar voor een groot publiek wordt gebruik gemaakt van o.a. De Manegezaal. Vrijdagavond 26 november ontmoette Niamh Parsons daar een uitverkochte zaal met liefhebbers van het traditionele Ierse lied. Niamh Parsons nam ze allemaal mee naar oude Ierse tijden.

Gepubliceerd: 28 november 2004

Lúnasa, Muziekcentrum Eindhoven 25/11

-door Paul-

Hecht, ritmisch en energiek. Dat zijn de meest bruikbare kwalificaties na een
zinderend concert van Lúnasa in het Muziekcentrum (Eindhoven). Ik zag ze al een paar keer aan het werk en de grootste verrassing is er nu wel af,maar toch heb ik me geen minuut verveeld bij dit concert. Dat kwam vooral doorhet nieuwe materiaal dat gebracht werd, afkomstig van hun laatste CD "The Kinnitty Sessions". Die CD kwam uit op het hier relatief onbekende "Compass Records". Lúnasa brak na een stevig meningsverschil met het Green Linnet label. Dat betrof het uitbrengen van de CD "Redwood", tegen de wil van Lúnasa. Een zaak die in het voordeel van Lúnasa beslecht werd.



Kevin Crawford (fluiten, bodhran) introduceert de meeste nummers. Dat doet hij op een zeer innemende manier. Je moet zijn verhalen wel met een flinke korrel zout nemen. Zo vertelde hij dat het nummer "The Dimmers" oorspronkelijk een andere titel had: "Eight days in Nijmegen". De groep zat daar in een hotel tijdens hun laatste Nederlandse toernee en had alle tijd om de laatste hand aan de arrangementen voor "Kinnity Sessions" te leggen. Omdat er al een nummer met dezelfde titel bestond (.....) besloot Lúnasa er toch maar "The Dimmers" van te maken. Overigens een ideaal land om te toeren , dat vond Crawford van Nederland. Je strijkt neer in een hotel en binnen een uurtje ben je op de plaats van bestemming om te spelen. Ook over de vermeende Bulgaarse roots (volgens Crawford) van bassist Trevor Hutchinson hebben wij ernstige twijfels. Niet over de kwaliteit van het door Hutchinson geschreven "Djinovko's Horo". In combinatie met Kevin Burke's "Split Rock" levert dat eigentijdse folk op.Gespeeld met durf en power. "De enige bijdrage van Hutchinson aan deze groep", merkte Crawford vilein op. "Tunewise, I meant" voegde hij er snedig aan toe.

Wat Lúnasa ook zo bijzonder maakt zijn de onnavolgbare overgangen in hun muziekstukken. Zoals in "Casu" waarin een Asturische en Gallicische air gevolgd wordt door een Asturische muineira. De overgang van air naar muineira is tegendraads, maar door de aanpak van Lúnasa tegelijkertijd ook weer vloeiend. Door de precisie in tempo en toon wordt een "onmogelijke" overgang een spannende muzikaal moment. Crawford is een groot fluitist die zich laat vergelijken met ex-lid en grootheid McGoldrick. Maar ook piper Cillian Vallely en violist Sean Smyth kunnen uit de voeten op de low whistle. Drie low whistles al dan niet afgewisseld met dwarsfluit (Crawford) In minder muzikale handen zou je kunnen spreken van overdaad of goedkoop effectbejag. Niet echter bij Lúnasa waarin elke low whistle net iets anders klinkt en er daardoor een bijzondere gelaagdheid in het geluid onstaat. Dat levert dan juweeltjes op als "Inion Ni Scannlaín" en "Spoil the Dance".

Gepubliceerd: 27 november 2004

Maria de Fátima, Odeon Podium Wereldmuziek
21/11/2004, de Bron, Zutphen

-door Arnoud-
Het maandelijkse koffieconcert van Odeon Podium Wereldmuziek in utphen was dit maal in De Bron aan een rustiek hofje dat schuil ging achter een klein steegje. Niettemin hadden velen het zaaltje gevonden en had de overdonderde organisatie dagen van tevoren al nee moeten verkopen.

Maria de Fátima trad aan met haar kleine bezetting: Nuno Gligó: Portugese gitaar en Jose Antonio: klassieke (Spaanse) gitaar en het was direct duidelijk dat we hier met pretentieloos gezelschap aardige mensen te maken hadden. Fátima, in Lissabon geboren, maar al heel wat jaren woonachtig in Nederland, legde met een grappig Tatjana-accent uit dat ze wel wat moeite hadden met een fado optreden om twaalf uur 's ochtends ook gezien hun lange nacht, maar het trio was direct op stoom en bracht ons een mooie afwisselende set. Tussendoor vertelt Fátima boeiend over de liedjes; veel heimwee natuurlijk, biddende zeeman's vrouwen, de Portugese Romeo en Julia, roddels over het mooiste meisje van het dorp.

Gepubliceerd: 24 november 2004

Ja, we waren het er in de pauze al over eens, die andere fadista in Nederland maakt prachtige tot in de puntjes verzorgde cds, maar live kan ze niet tippen aan deze diva. Hopelijk blijft Fátima ook in haar kleine bezetting in clubs spelen, want dit was een bijzondere ervaring.

http://www.mariadefatima.com/
http://www.speelman.nl/wereldmuziek/odeon.htm

Ondanks topprogramma minder bezoekers op Celtic Night Leeuwarden

Gepubliceerd: 23 november 2004

Afscheid Crackerhash: veel speelplezier en weinig tranen

-door Assie Aukes-Na 36 (!) jaar is er een eind gekomen aan het bestaan van Nederlands oudste folkgroep.
Crackerhash nam zondagmiddag 20 november afscheid in een bomvol Pleintheater in Amsterdam, dat nog wel een keer uitverkocht zou kunnen worden. Vele coryfeeën uit de oude folkscene van de jaren ’70 kwamen op deze gebeurtenis af. Zo zag ik in het publiek het volledige Folkcorn, Peter Koene, Cor van Sliedrecht, Rob Smaling, Bernard Kleikamp, Jan Waes en Hans van Deelen. Allemaal mensen die in die beginjaren min of meer betrokken waren bij het folkblad Jan Viool, dat we nu natuurlijk nog kennen onder de naam New Folksounds. Ook leden van Crackerhash hebben als redactieleden op een bepaald moment in dit blad een rol gespeeld.

Gepubliceerd: 22 november 2004