Ja, we waren het er in de pauze al over eens, die andere fadista in Nederland maakt prachtige tot in de puntjes verzorgde cds, maar live kan ze niet tippen aan deze diva. Hopelijk blijft Fátima ook in haar kleine bezetting in clubs spelen, want dit was een bijzondere ervaring.
http://www.mariadefatima.com/
http://www.speelman.nl/wereldmuziek/odeon.htm
Ondanks topprogramma minder bezoekers op Celtic Night Leeuwarden
-door Assie Aukes-
De economische malaise trof ook de succesvolle Celtic Night in schouwburg ‘De Harmonie’ in Leeuwarden, want aan het kwalitatief hoogstaande programma kan het eigenlijk niet gelegen hebben dat het festival dit jaar bijna 1000 bezoekers minder trok dan vorig jaar. Ook het op het laatste moment afzeggen van de Franse topper Mes Souliers sont Rouges zal hierin geen rol hebben gespeeld. Wellicht was het ontbreken van een aansprekende Ierse topformatie, in Nederland meestal een garantie voor succes, enigszins mede oorzaak van de mindere belangstelling geweest. Aangezien de belangstelling bij de andere partners van dit reizende festival wel naar behoren was, mogen we hopelijk verwachten dat deze lustrum-editie niet het einde van de Celtic Nights zal betekenen. Door de grote zaal buiten het festival te houden, wist de organisatie de mindere belangstelling goed op te vangen, waardoor er toch een redelijke festivalsfeer kon ontstaan. Nadeel was dat bezoekers nu tevergeefs naar zitplaatsen zochten, maar die waren in deze opzet maar mondjesmaat voorradig. Dat wreekte zich bij het optreden van de Galicische groep Berrogüetto, een van de hoogtepunten van de avond. In tegenstelling tot het optreden op Dranouter vorig jaar, gaf de groep een mooi ingetogen concert en dan wordt de comfortabele stoel node gemist… De stem van zangeres Guadi Galego, van innemende tederheid tot messcherp, doet je echter alles vergeten en laat je met volle teugen genieten van de prachtige liederen uit de Galicische traditie. De begeleiding staat volledig in dienst van deze magistrale zangeres. De consequentie van deze aanpak is de wat anonieme uitvoering van de instrumentale stukken. Hierin ontbeert Berrogüetto enigszins een eigen geluid. Maar het is de groep vergeven.
Voor Berrogüetto mocht de Nederlandse groep Fling de spits afbijten en ze deed dit zeer naar behoren. Met zangeres Annemarie de Bie heeft de groep regelrecht in de roos geschoten. Zij overtuigde in balladen als ‘Golden Golden’ en ‘Turning away’ en wist het publiek voor zich te winnen met een prachtige a capella uitvoering van de traditional ‘The grey cock’. Wanneer Fling de laatste schoonheidsfoutjes weg weet te poetsen, een kwestie van oefenen en veel optreden, dan is Nederland andermaal een topgroep rijker.
Urban Trad had er zichtbaar zin in. De drie voorgaande concerten waren succesvol geweest, wat zorgde voor een relaxte sfeer en een prima opgebouwde set op het Leeuwarder podium. Blikvanger van de groep was, naast fluitist Yves Barbieux, trekharmonicaspeelster Sophie Cavez. Zichtbaar in haar sas swingde zij het hele concert over het podium, een lust voor oor en oog. Helaas was het geluid, spaarzaam aangevuld met samples, niet zo transparant als we gewend zijn van het laatste album ‘Elem’. Met name violist Dirk Naessens was hiervan het slachtoffer, zijn viool hebben we nauwelijks kunnen horen. Ook de zang klonk niet altijd even niet helder. Dat de zang wel goed versterkt kon worden, werden bewezen in ’Zout’, het enige Nederlandstalige lied op het repertoire, gezongen door Soetkin Collier en spaarzaam ondersteund door gitaar en trekharmonica. Desondanks kon je spreken van een overtuigend concert met veel werk van het laatste album ‘Elem’, aangevuld met succesnummers van de vorige albums. Uiteindelijk lieten de wat afwachtende Friezen zich toch volledig inpakken door deze Belgische topformatie, die overigens aantrad zonder vaste gitarist Philip Masure die gelijktijdig elders in het gebouw speelde met zijn groep Comas.
De kleine Deloitte zaal was traditiegetrouw weer moeilijk toegankelijk. Van het optreden van Jenny Crook & Henry Sears en Tómas Lynch & Tom McFarland heb ik dan ook weinig kunnen zien. Aangezien beide duo’s nog niet zo lang geleden uitgebreid door ons land toerden, was dit niet heel erg. Ook het concert van Niamh Parsons heb ik maar kort bezocht, aangezien ze aanstaande vrijdag uitgebreid in Zwolle aan bod komt. Het leven ‘on the road’ lijkt haar zwaar te vallen, want ze zag er vermoeid uit. Haar stem klonk gelukkig nog steeds als een klok en de ene bloedstollende ballade na de andere volgden elkaar op. Opmerkelijk was het feit dat zij sinds enige tijd ook werk van hedendaagse componisten als Mark Knopfler (Dire Straits) op het repertoire heeft.
In de foyer stond aan het begin van de avond de Spaans-Asturische groep Corquiéu op het podium. Het geluid van deze groep was verrassend goed. De jonge muzikanten timmeren al een tijdje aan de weg en lieten in Leeuwarden een behoorlijke indruk achter. Nog te veel voerden de up-tempo instrumentalen de boventoon, waarbij de groep in haar enthousiasme zichzelf wel eens vergaloppeerde. Zangeres Gema Garcia, in bezit van een mooie maar nog niet erg krachtige stem, verzoop regelmatig in het geweld van haar mannelijke collega’s. Corquiéu is een groep met potentie, maar zal van tijd tot tijd wat gas terug moeten nemen om tot een meer evenwichtiger optreden te komen.
Subtiliteit is iets waar Shrapnel totaal geen last van heeft. Deze Waalse groep die op het laatste moment Mes Souliers sont Rouges moest vervangen denderde met veel humor en weinig muzikale bagage tot groot vermaak van het publiek door haar set heen. Even is dit leuk, maar na verloop van tijd gaat deze quasi-humor toch wat vervelen.
Aangezien het optreden van Comas voor het overgrote deel samenviel met dat van Urban Trad heb ik daar weinig van gezien. Als vervanger voor Sylvain Barou was dit maal de Ierse trekharmonica-speler Dave Munnely opgetrommeld. Als gast was aanwezig. Ik heb om een of andere reden het idee dat deze in Gent wonende Ier beter past in het idioom van Daithi RuaComas dan de Schotse zangeres uit Antwerpen, (Helen FlahertyShantalla) die ook regelmatig met de groep optreedt. Niets ten nadele van Helen, want het is een schat van een meid en een geweldige zangeres, maar met Daithi Rua lijkt het net of heeft Comas meer energie heeft.
Leeuwarden kan ondanks de mindere publieke belangstelling terugkijken op een muzikaal zeer succesvolle 5de Celtic Night. Laten we duimen voor een zesde editie want deze formule is redelijk uniek in Nederland. Zonder dit initiatief hadden we tal van groepen nooit op de Nederlandse podia kunnen begroeten.