Heerlijk om een paar uur mee te leven met Tom Waits
De bijna 55-jarige Tom Waits staat dit weekeinde in een uitverkocht Carré in Amsterdam. Als hij even sterk voor de dag komt als afgelopen week in België, dan mogen de bezitters van een kaartje zich verheugen. Afgelopen zaterdag trad hij voor 900 Belgen op die ieder 99 euro hadden neergeteld voor een plaatsje in de Bourlaschouwburg in Antwerpen. Zoals in Engeland, waar hij maar één concert speelt, en in de VS, waar hij er maar twee speelde, was de vraag daar vele malen groter dan het aanbod.
De recensies in de Vlaamse dagbladen waren juichend. De Standaard kopt: "Er komt geen roest op Tom Waits", en "Feller dan ooit". De Morgen noemt Waits 'De chroniqueur van onderland' en geeft het concert vier sterren op een schaal van vijf.
De setlist in Antwerpen zag er als volgt uit: Make It Rain, Don't Go Into That Barn, Walk Away, Lost At The Bottom Of The World, Hoist That Rag, Sins Of My Father, Tabletop Joe, Dead And Lovely, God's Away On Business, November, Kommeniezuspadt, Jockey Full Of Bourbon, Murder In The Red Barn, Trampled Rose, Metropolitan Glide, Day After Tomorrow, Shake It. Als toegiften bracht hij Singapore en Alice.
We halen enkele citaten uit de recensies in De Standaard (van Peter Vantyghem) en in De Morgen (van Bart Steenhout).
De Standaard:
...Waits is een muzikant die geen modes volgt. Als kind al luisterde hij niet naar modieuze popmuziek, maar naar oude muziek. En ook vandaag hoor je in zijn werk eigenlijk vooral blues, gospel, wat folk, wat jazz, en die genres worden niet verbonden door technische vaardigheden maar door een spiritueel aanvoelen en een intuïtieve methode. Waits hoort thuis veel hiphop, maar reageert niet door breakbeats uit een doosje te halen, maar door met zijn mond de hoekige beats te imiteren en daarvan een ritmische taal te maken. Dat deed hij ook in Antwerpen. Tssj/Phhh/Tssj/Phhh, ging het, en zo groeide de ruggengraat van het volgende nummer. Het leverde levende, organische muziek op, waarin ook de percussionist Brain (ex-Primus) de aandacht trok door zijn zeer aparte stijl, die zowel uit rock als uit jazz als uit etnische muziek komt.... ...Je gaat hem zien omdat je die tijdloze kop wil zien, met die onbetaalbare grimassen. Je wil hem zien dansen als een bultenaar op weg naar de Inquisitie. Dit was geen playback, maar authentieke livemuziek die opleeft als een vogel die pas vrijgelaten is. Dit was geen ingestudeerd nummertje, maar een man die gedurig het zweet moest wegwissen en wiens speeksel je in het licht van de spots naar overal zag rondvliegen...
...Het concert eindigde na bijna twee uur met pompende versies van ,,Shake it'' en ,,Singapore'', maar vooral met een van zijn allermooiste en minst bekende songs, ,,Alice''. Met uiterst spaarzame begeleiding fluisterde hij die ballad over de liefde van Lewis Carroll voor het kleine meisje Alice, maar eigenlijk over totale passie en onmogelijke verlangens. Een romanticus, Tom Waits. Het was heerlijk een paar uur met hem mee te leven. Tom Waits...
De Morgen:
...Waits speelt graag golf en is een voorbeeldige huisvader. De voorbije twaalf jaar heeft hij geen druppel sterke drank aangeraakt, al spelen veel van zijn verhalen zich nog steeds af in de schemerzone van de illigaliteit. Op zijn cd's roept hij een wereld in het leven die vrijwel uitsluitend bevolkt wordt door landlopers, bedelaars, hoeren, junkies, dieven en andere louche types. Zelf is Waits er door de jaren steeds meer als een van de personages uit zijn nummers gaan uitzien. Ongeschoren, met een deukhoed, en in een pak dat zichtbaar te klein is om echt comfortable te zitten. Zodra hij de bühne van Bourla opstapt klopt het plaatje perfect. De chroniqueur van onderland gromtals een roofdier dat onraad heeft geroken, gesticuleert met de mimiek van iemand die zijn ledematen niet helemaal onder controle heeft, en voert een indrukwekkend stukje method acting op...
...Zijn stem - gelooid door een jarenlange hang naar alcohol, nicotine en erger - moet je horen om te geloven. Die brute rauwe grom zoekt naar het primairste in de mens. Zingen doet Waits niet echt. Hij schraapt de woorden een voor een van zijn verschroeide keelwand, en rochelt, spuwt, of kotst ze door de microfoon (...) 'Make it Rain' en door een stompend ritme aangedreven 'Don't Go To The Barn' zetten meteen het mes op de keel. De songs ratelen, rammelen en piepen zich naar buiten....
...Waits had drie handlangers meegebracht die met een minimum aan middelen kleine wonderen verrichtten. Vooral de rol van Marc Ribot was daarbij van onschatbare waarde. De ene keer kneep hij geraffineerde jazz uit de snaren., en ogenblik later gierde zijn gitaar als een laag overvliegende straaljager. Het merendeel van de set bestond uit materiaal uit Real Gone, en wanneer Waits al eens het verleden indook liet hij zin bundeltje classics moedwillig onaangeroerd. (...) In plaats daarvan had hij een verbluffende versie van God's Away On Business in de mouw zitten, wist hij te ontroeren met een huiveringwekkende ballad als November en slaagde hij erin de cool van het publiek te overwinnen door een hele zaal het cabareteske Table Top Joe te laten meezingen. Hoist That Rag leek vertolkt door de Zeven Dwergen op crack, en Day After Tomorrow waarin Waits voor het eerst een politiek thema aansnijdt en tegen de oorlog in Irak aankijkt door de ogen van een frontsoldaat, bewandelde het dunne koord tussen chaos en perfectie. En toen was het afgelopen. Er konden nog net twee toegiften af, Singapore en het adembenemende Alice, maar dan trekkebeende Waits alweer de coulissen in. Lichtje voorover gebogen haastte hij zich naar buiten, alsof hij dringend ergens een verdacht pakje af moest leveren....