Ed Kooyman en Herman Van Haren in Dienstencentrum De Fontein (Borgerhout)
-door Toon Waroux-
Afgelopen woensdag, 1 december, organiseerde het cultuurcafé van RechtOp (een organisatie die zich bezig houdt met kansarmen) een optreden van Ed Kooyman in het dienstencentrum de Fontein. Een dienstencentrum is meestal verbonden aan een rusthuis of een site met serviceflats voor bejaarden. Een apart publiek dus. Ed had ik al wel meer zien spelen. Eigenlijk is hij stamgast in hetzelfde café waar ik ook regelmatig de nodige La Chouffe nuttig (Muziekclub Espiral in Borsbeek). Maar omdat het gratis inkom was en vlakbij mijn woonst, vond ik het toch interessant om eens te zien hoe zo een ander publiek reageert op een kleinkunst/folk optreden. Voor wie Ed Kooyman niet kent: deze kleinkunstveteraan is een mengeling van Wannes van de Velde en Pete Seeger (al behoren Deroll Adams, Bob Dylan, Woody Guthrie en Doc Watson ook tot de invloeden). Met zijn banjo speelt hij vooral Amerikaans geïnspireerde folk, bluegrass, gospels, blueskes en country. Maar dan met zeer sappige en vaak ironisch/kritische teksten in een onvervalst Antwerps dialect. Naast die laconieke teksten, hebben Ed en Herman ook gevoelige nummers (Over zijn vader, geschreven naar aanleiding van diens overlijden) of een combinatie van beide (Het vertederende lied over zijn dochter Lientje, dat menig vader een gevoel van herkenning zal geven).
Zijn bindteksten zijn vaak zeer grappig en bevatten puntige opmerkingen naar het locale beleid of de heersende maatschappelijke problematieken (racisme, onverdraagzaamheid, ecologische vervuiling, de platte commercie en de mentale uitbuiting van de arbeidende klasse). Dat is niet voor de hand liggend in een dienstencentrum in de meest verrechtste gemeente van België. Maar het werd goed ontvangen. Als ik rond mij keek, zag ik lachende, grijnzende gezichten en instemmend geknik.
Maar het instemmend geknik sloeg niet alleen op de teksten. Er was ook veel waardering op het muzikale kunnen van beide heren; de virtuoze behandeling van de viersnarige banjo, het kundige gitaarspel van Herman, de ouderwets goed klinkende samenzangen. Het enige minpunt was dat ze wat vroeg moesten stoppen. Zelf hadden ze op minstens 2 keer een uur gerekend, maar omdat bejaarde mensen gevoelig zijn voor veranderde dagritmes, moest er om 22.30 u. gestopt worden. Wie de kans heeft, moet dit duo zeker eens gaan bekijken, want het is de moeite waard. Ikzelf ken weinig muzikale acts die hierop lijken…