aflevering 4 dd 27 06 2002
Een sessie is een sessie en geen soloconcert
Na jaren sessie ervaring in Nederland en nu ook Schotland dacht ik wel redelijk te weten wat een goede sessie is en hoe deze tot stand komt. Niet dus.
Anderhalve Week geleden leidde ik de sessie in de Royal Oak. Het begon erg goed;
Andrew, de ex-violist van mijn band en ik voelen elkaar muzikaal altijd al goed aan,
maar vanavond liep de sessie nog beter met de hulp van Andy (op whistles en bodhràn) en nieuwkomer Jake (viool).
Zelden heb je dat specifieke gevoel dat zegt dat de muziek precies is zoals het zijn moet. Dat gevoel had ik die vrijdag. Na zo'n twee uur kwam een groep muzikanten binnen die zich -zonder zich voor te stellen- bij ons aansloot. Of tenminste, bij ons kwam zitten en eigen tunes begon te spelen.
De muzikanten, twee violistes en een uilleann piper, bleken op een ceilidh te hebben gespeeld en waren nog helemaal in de sfeer van snelle deuntjes en zeer lange sets (normaal bedoeld om op te dansen). De gemiddelde lengte lag op een half uur. De muziek was echter erg goed en Andy en ik probeerden zo goed en kwaad als kon mee te spelen. Het publiek leek het ook wel te mogen. Wat ik echter niet door had, was dat Andrew zich meer en meer begon te ergeren. Tegen het einde van de tweede set (bijna een uur later dus) pakte hij opeens zijn instrumenten in en vertrok. Hij baalde dat de nieuwkomers de hele sessie hadden overgenomen, maar, zo zei hij, "ze hebben plezier en daar gaat het om". Andrew had echter geen plezier meer en ik kon hem niet overhalen te blijven. Jake liet later weten dat ook hij op het punt stond te vertrekken.
De sessie veranderde al snel doordat meer muzikanten zich aansloten, maar ik had het gevoel dat ik gefaald had de sessie op een goede manier te leiden. Dit ondanks het feit dat de kwaliteit van de muziek die avond erg hoog lag en er was geen luisteraar die klaagde.
Maar waar gaat het nu eigenlijk om? Gisteren leidde ik weer de sessie in de Oak.
Ook nu was Andrew erbij en Mark en Steve (van de band Malinky) sloten zich ook aan. Dat was op zich al erg leuk, want zij waren degenen die een tijd geleden wegliepen toen ik de sessie leidde in plaats van Chris. Achteraf bleek dat niet om mij te zijn, maar om een trein die ze moesten halen...
De sessie verliep weer erg goed en werd nu niet onderbroken door een groep muzikanten die de sessie overnam. Bij een goede sessie behoort iedereen een kans te krijgen zijn of haar eigen tunes te spelen. Een goede sessieleider zorgt dat dat gebeurt. Kwaliteit van de muziek is belangrijk - en als dus een groep muzikanten meedoet en eigen tunes begint te spelen dan is dat geweldig. Het geeft afwisseling en kwaliteit.
Eén set (zelfs een half uur) is dan echter genoeg, zodat ook anderen sets kunnen starten. Zolang we maar met elkaar meespelen; een sessie is een sessie en geen soloconcert.