Aflevering 19 d.d. 22 08 2003
Geblesseerd
En toen was er voor mij die fatale nacht.
Het begon al toen Andrew en ik de sessie in de White Hart startten. De afgelopen weken hadden we soms wel 15 muzikanten, dus ik zei tegen Andrew dat ik het niet erg zou vinden als het vanavond iets rustiger zou zijn.
Dat had ik niet moeten zeggen... We hebben de sessie geheel met z'n tweeën gedaan. Geen enkele andere muzikant kwam opdagen. Dat was uitzonderlijk; de White Hart is normaal altijd heel druk. Toch hadden we een goede sessie en gingen achteraf zelfs nog naar Sandy Bells, de folkpub om de hoek.
Als echte Nederlander fiets ik altijd overal waar ik heen ga. Iedereen kijkt me altijd vreemd aan, vooral als ik verschijn met mijn gitaar op mijn rug en bodhran aan het stuur. Edinburgh ligt in de heuvels dus het is niet al te makkelijk om daarmee door de stad te fietsen.
Die maandagnacht fietste ik net als altijd naar huis. Mijn route gaat door Holyrood Park, een park met daarin de beroemde rots Arthur's Seat. Het park heeft geen verlichting en is dus erg donker. Ik werd dan ook kwaad toen een auto me tegemoet kwam met groot licht, en het niet dimde. Ik werd totaal verblind en als gevolg vloog ik met fiets en al over de kop en belandde op de stoep.
De automobilist stopte niet. Ik was vooral erg bang dat mijn instrumenten waren beschadigd. Over mezelf maakte ik me niet zo druk - dat zou wel loslopen. De volgende dag belandde ik echter toch in het ziekenhuis met een hand die open lag, een duim die ik niet kon bewegen en knieën die het ook al niet deden. De schade bleek mee te vallen. Mijn knieën waren gewoon blauw en m'n duim was gekneusd, niet gebroken. De wonden op m'n hand zagen er minder goed uit maar de doktoren hebben het goed kunnen schoonmaken en verbinden. Ik kreeg ook een spalk mee voor m'n pols en duim.
Zowel mijn gitaar als bodhran zijn onbeschadigd. Het ongeluk had echter wel tot gevolg dat ik drie weken geen gitaar kon spelen, en dus geen sessies kon leiden. Gelukkig ken ik inmiddels heel wat muzikanten in Edinburgh die me kunnen vervangen als ik er niet ben, maar leuk is natuurlijk anders.
Inmiddels heb ik al weer op een sessie gespeeld. Kenny, de gitarist van mijn band, was aanwezig om me te helpen met de gitaarbegeleiding. Daardoor hoefde ik niet de hele avond achtereen te spelen.
Het gaat weer iets beter, maar voordat ik m'n hand weer volledig kan gebruiken moet ik waarschijnlijk nog wel een paar weken wachten. Zo zie je maar weer hoe belangrijk een hand eigenlijk is als je als muzikant werkt. Op 27 augustus heeft onze band weer een optreden. Hopelijk ben ik er dan weer helemaal bovenop.