Champagne Charlie - Down The Road - eigen beheer, www.champagnecharlie.nl
Veel recensenten zitten in hun maag met het beoordelen van cd's met daarop veel covers. Soms is het raak, soms is het mis. Sommige liedjes voegen iets toe aan het origineel, andere weer net niet, zijn niet meer dan brokken van het origineel zonder iets eigens te hebben. Je zult als muzikant daar maar mee geconfronteerd worden. Met de mening van zo'n mopperaar wiens aandacht vooral gericht is op vernieuwende effecten. De spanningen moeten toch in alle poriën voelbaar zijn. Down the Road de tiende cd van Champagne Charlie, is zo'n plaat die zulk soort van gevoelens oproepen.
Champagne Charlie kiest, naast twee eigen nummers, zijn eigen klassiekers. Voor iemand met een uitgebreide platenkast is de invalshoek van dit Zeeuws rootscollectief niet zo verrassend. Country Fool (Bo Carter), Going Down the Road Feeling Bad (traditional), Willin' (Lowell George), Pilgrim (Steve Earle), mogen gerust gezien worden als klassiekers. En in het geval van Lowell George en Steve Earle klassiekers van onomstreden grootheden. Tja, wat heb je daar als poldermuzikant nog aan toe te voegen? Er voor zorgen dat je uitvoeringen het niveau halen van het origineel. Met dat idee moeten Sjef Hermans (vocals), Theo de Koning (vocals, gitaar), Geert de Heer (mandoline, dobro, lapsteel, gitaar en backing vocals) Gait Klein Kromhof (harmonica), Peter Bout (bass, backing vocals), Peter Lenselink (drums, washboard, backing vocals), de studio in gedoken zijn.
De tien songs die al een heel leven achter zich hebben, die al een hele weg gegaan zijn, blijven technisch gezien muzikaal sterk overeind. Pff, de druk is van de ketel. En met de lange weg die de liedjes al afgelegd hebben is meteen de titel van de cd verklaard. Maar voegen deze uitvoeringen ook iets toe aan de originele versies? Nauwelijks. Champagne Charlie lukt het wel om de oren gespitst te houden, maar de plaat mist spanning. Soms is het saaiheid troef. Maar dat mag de pret niet drukken. Het blijft moeilijk covers op plaat te zetten. Het oorspronkelijke nummer Willin' van Little Feat bijvoorbeeld, is al een pareltje waar door niemand nog meer glans aan toegevoegd kan worden, wat je ook doet. Het best is zulke liedjes te laten rusten. Of er iets eigens aan toe te voegen. Dat gebeurt niet, jammer, en dat maakt de versie van Champagne Charlie draaglijk, meer niet.
Champagne Charlie geeft de liedjes stijlvol wat country- en bluesinvloeden mee. Soms mag er iets meer olie op het vuur zodat de liedjes wat uitbundiger zouden klinken. Desalniettemin is het ook prettig bij deze aangename kamertemperatuur. Het beluisteren van de mondharmonica op Boll Weevil Holler doet denken aan een verlopen café langs de snelweg in het diepe zuiden. In de hoek van de kroeg staat een oude jukebox en aan de bar zitten mensen van middelbare leeftijd. Ze drinken wat en staren blindelings voor zich uit, naar de grauwe muur. Voor de rest gebeurt er niets. Dat sfeertje wordt opgeroepen. Voeg daar de eigen compositie Will She Ever Get Back Home? aan toe en het verhaal is compleet.
Down the Road is een lange reis door de muziekhistorie. Behalve een smaakvolle soms ook een leerzame reis. Alleen hadden de voeten op Down the Road wat meer op de gaspedaal mogen staan.
Sjak Janssen, waardering: 6