Peter Cooper- Cautinary Tales - Corazong
Hoe meer clownesk een hoes van een cd eruit ziet, des te minder het vaak muzikaal opvalt, denkt de recensent in eerste instantie. Maar zijn gedachtes hoeven niet reëel te zijn. Alle onzin daargelaten knipper je toch even met je ogen als op de hoes van een cd een gezicht met een clownneus staat. Je denkt dan toch eerder aan de nieuwe plaat van Vader Abraham, of aan een thriller van Stephen King, maar niet een singer-songwriter. Of aan een gerespecteerd muziekjournalist. Want dat is Peter Cooper zeker. Hij schrijft onder andere voor het Amerikaanse alt-country tijdschrift ‘No Depression', schudde woorden uit zijn mouw bedoeld als liner notes voor de onlangs verschenen boxset van Emmylou Harris. Een creatief manneke dus. Zo doende heeft hij ook een aantal beroemde fans opgebouwd zoals Emmylou Harris en Kris Kristofson. Maar moet een journalist ook zelf muziek maken? Een goede vraag. De clownneus nodigt niet echt uit.
‘Kom op man,' spoorde ik mezelf aan om Cautionary Tales van Peter Cooper voor het eerst te gaan beluisteren. Inmiddels zijn er verschillende luisterbeurten geweest. Met een grote glimlach hebben ze het allemaal overleefd. Op de plaat wordt hij onder andere begeleid door pedal steel virtuoos Lloyd Green. Daarnaast doet Nanci Griffith, ook niet de eerste de beste, achtergrondzang op het nummer Mission Door. Terwijl Jason Ringerberg, van Jason and the Scorchers vroeger, mondharmonica speelt op They Hate Me. Grote namen dus. Tijdens het beluisteren groeide de nieuwsgierigheid dan ook. Wat houdt die man zoal bezig? Waarom draagt hij de plaat op aan Lloyd Green? Het antwoord staat in het cd-boekje: ‘For his belief and ingenuity.' Zo, dat weten we, nu de liedjes nog.
Ondanks de grote namen die meespelen is debuutplaat Cautionary Tales geen wereldplaat. De traditioneel aandoende countrysongs klinken liefjes mooi. Maar de eigen composities en de twee covers van Eric Taylor ‘All the Way to Heaven' en ‘Mission Door' lijken iets te veel op elkaar. Zowel Instrumentaal als tekstueel zit alles goed in elkaar, maar de plaat, uitgebracht door de Nederlandse platenmaatschappij Corazong, mist vernieuwingdrang. Wat ook meespeelt is dat Cooper geen groot zanger is. Zijn stem klinkt vrij monotoon. Maar goed, een kleinigheidje. De vertelkunst bezit de Amerikaanse singer-songwriter als geen ander. Nu lijkt het een rage om over de waarheid te zingen. Maar waar ligt de waarheid? En wiens waarheid is waar? Die van Cooper wellicht, met invloeden van Guy Clark erin, vroeg ik me af bij het beluisteren van They Hate Me:
Her daddy made his nut selling cars on a used car lot
He talked hayseed but he was smart enough to not got caught
Raised in the country, man, raised up hard
Now it's dealer tag Chevys and a big front yard
Her daddy made his nut selling cars on a used car lot.
Zo lust ik er wel meer. Cooper is en blijft journalist. Hij kan het dan ook niet nalaten nog even wat korte anekdotes bij de songteksten in het cd-boekje te schrijven. Zo komt men te weten wat hem geïnspireerd heeft nummers te schrijven. In 'Andalusia' maakt hij bijvoorbeeld een link tussen countrylegende Hank Williams en zijn opa. En juist die oneliners nodigen uit de teksten verder te doorgronden. Want daar moet hij het ook van hebben. Van korte verhaaltjes maken. Want groots is hij zeker niet.
Groots is Cautionary Tales niet. Niet dat er grote mislukkingen op de plaat staan. Toch kan ik een lichte teleurstelling niet onderdrukken. Er ontbreekt een warme stem. En een memorabel liedje dat een vast plaatsje zoekt in het gebied tussen de oren om er nooit uit te verdwijnen. Wat niet betekent dat de plaat mislukt is. Alleen had er wat meer soul en pit in mogen zitten.
Sjak Janssen, waardering: 6,5