Dazibao - E40 - Homerecords.be
Op E40 klinken de eigen folky composities van de Belgische topformatie Dazibao nog immer spannend, origineel, avontuurlijk en subtiel. Het vertrek van ud- en gitaarspeler Karim Bagili heeft de sound echter veranderd. Als spil van het Dazibao-geluid vormen de twee diatonische accordeons van Jonathan de Neck en Sophie Cavez nog steeds een soort siamese tweeling. Maar de exotische kleur van Bagili's spel op het debuutalbum Alma ('05) is ingeruild voor een jazzy Europese tint. Met name bepalend daarbij is de Tootsy mondharmonica van gastmuzikant Steven de Bruyn.
Waar met het verlies van Bagili's korthals luit de Arabische trekjes verdwenen zijn, pikt de nieuwe gitarist Emmanuel Baily wel nog iets van diens akoestische flamenco op, maar dat staat in de schaduw van Baily's rocky accenten en begeesterde effecten op elektrische gitaar. Nog een opmerkelijk verschil: waar Cavez, de Neck en Bagili op Alma hun stemmen sporadisch als extra instrument gebruikten, zorgt nu de professionele zangeres Karoline de la Serna voor nóg indringender atmosferische vocalen.
Gebleven is het inventief speelse (maar nu ook soms wat steviger) spel van Jo Zanders op allerhande percussie, zoals derbouka, pandeiro, udu, cajon, belletjes en bekkens. Het muzikale stuwende contrabasspel van Vincent Noiret heeft een grotere rol gekregen. Op Alma was hij nog gast, nu is Noiret vast lid van de band.
Een goed voorbeeld van Dazibao's vernieuwing is het bezielde dialoog in Côte Ouest tussen een uitfreakende mondharmonica en een heerlijke wa-wa-elektrische gitaar bij een groovy contrabas. Hoewel E40 zeker zijn speelse lichtvoetige momenten kent, is de muziek zeker niet minder gelaagd dan op Alma. Het nummer Cactus Loco is zo'n voorbeeld van geraffineerde multi-gelaagdheid. Je hoort twee verschillende accordeonlijnen (met daarbij ook nog zowel percussieve als lyrische accordeonbassen) + spannende percussie + dito snaren. Daaroverheen zoeken een jazzy mondharmonica en bezielde vocalen ieder hun eigen weg. Van sensibel in elkaar grijpend waaiert dat beklemmend avantgardistisch uit, om uiteindelijk weer terug te keren tot de melancholie van een eenzame mondharmonica.
Prachtig, de verstilling van die mondharmonica. Dit album mag dan iets steviger klinken dan het vorige, het op tijd aanbrengen van rustpunten en dromerige momenten in alle hectiek behoort nog steeds tot Dazibao's sterke kanten. Zoals de mondharmonica voor verstilling zorgt aan het eind van Côte Ouest, doet een gevoelige accordeon dat aan het begin van L&V, doet de contrabas dat bewogen in Les Survivants en de elektrische gitaar met dissonantjes in Sylvie.
Dazibao is nog altijd niet een twee drie te doorgronden. Bij elke draaibeurt doe je nieuwe ontdekkingen. Toch vind ik Dazibao na het vertrek van Bagili minder pretentieus klinken. Het eerste nummer Cheesy Mum begint al meteen vrolijk met olijk over elkaar buitelende accordeonnootjes. Dansbaar zijn bijvoorbeeld ook Batman (cercle) en La flûte à six schtroumpfs, een soort medley die je via een jigue leidt naar iets latijns-amerikaans en via flamenco naar een tovercirkel.
Waren op Alma nog de meeste composities van de hand van Cavez, nu zijn zes van de negen nummers geschreven door De Neck. Het album is geproduceerd door Michel van Achter. Op www.myspace.com/dazibaofolk zijn momenteel drie nummers te beluisteren: Cheesy Mum, Côte Ouest en Cactus Loco.
Komende dagen zijn er 2 cd-presentaties: zaterdag 3 november in Brussel en zondag 4 november vanaf 15 uur bij Folkclub Twente, Pastoor Geertmanstraat 17, Enschede. 23 februari staat Dazibao op het Fidder Folk Festival in Zwolle.
Henk - Waardering 9-