Naragonia - Janneke Tarzan - Appel Rekords APR1313
Evenals het debuutalbum Tandem van het Vlaamse Naragonia, is de opvolger Janneke Tarzan een dansbaar luisteralbum. De virtuoze intieme Frans/Vlaams gekleurde balmuziek van het echtpaar Toon van Mierlo (doedelzakken A, D, G, gaita, uillean pipes, klarinet, low-whistle, saxen en trekzak) en Pascale Rubens (trekzak, viool en zang) is bij een groeiend publiek geliefd.
Op grotere podia versterken ze zich graag met violist Wouter Vandenabeele en snarenman Maarten Decombel. Op vijf van de veertien nummers van dit album hoor je dit complete Naragonia Quartet. Janneke Tarzan wordt goed ontvangen en krijgt zelfs een ‘Bravo' van het Franse Trad Magazine.
Maar... Ik ontkwam niet aan enige aarzeling toen ik deze cd voor het eerst hoorde. Lijkt-ie teveel op de vorige? Ontbreekt het aan vernieuwing? En als dat zo is, maakt dat dan iets uit? Ergens in me wrong een licht ongenoegen. Na veel draaibeurten - waarbij ik van 12 van de 14 nummers ging houden - begreep ik het. Stoorzenders zijn voor mij het eerste nummer en het achtste. Als zo'n cd-opener je niet pakt vertroebelt die teleurstelling je blik op wat volgt. Ten onrechte, naar later blijkt, maar anderen zijn dan misschien al afgehaakt...
Nummer 1, de wals Kijkverdriet, wil zich maar niet in mijn kop nestelen. Zijn het misschien teveel nootjes op 'n hoopje, gespeeld op twee diatonische accordeons? Nee, wat mij betreft strijden de eerste en de tweede partij te vaak om voorrang, met als gevolg onduidelijkheid. Daar lijdt de rest van de cd gelukkig niet onder, ook niet de zalige mazurka Chavirage, terwijl die eveneens op enkel twee harmonica's wordt gespeeld.
Wat is er mis met nummer 8? De twee aan elkaar gekoppelde jigs The Mad Butcher / Mimi's jig beginnen lekker subtiel. Fraai tokkelt een gitaar en bezield ‘zingen' de uillean pipes. Maar in het vervolg slibt de muziek dicht met accordeons, gitaarakkoorden en viool. Daar mis ik even de voor Naragonia zo kenmerkende intimiteit en transparantie.
Zoals gezegd ben ik van de overige twaalf nummers gaan houden, van de ritmiek, de sfeer, de mooie melodieën, de ingetogenheid, de ongewone akkoordenschema's én de zang. Ja, óók dit album is - ondanks 1 en 8 -
(dr)aaibaar. Ik zet Janneke Tarzan dan ook geregeld met liefde en plezier op, maar moet bekennen dat ik daarbij de gewraakte nummers gewoon oversla. In het eerste blok (nr 2 t/m nr 7) primeren een stel heerlijke luisternummers, in het tweede (9 t/m 14) de dansbare dynamiek.
Het eerste blok begint vrolijk huppelend op sopraansax gedragen door onverstoorbaar swingende accordeonakkoorden en een welhaast schor fraserend bassende sax in de hanterdro Calimero. Dan is het tijd voor een verdwaalde kikker, een krassende kraai, een geit en een sjirpende krekel. Gekwaak van de parende kikkers die het cd-hoesje sieren introduceert het titelnummer, of is het de geit Mimi waar Van Mierlo tijdens de live-optredens over rept? Deze scottish - die vernoemd is naar een kraai die z'n eigen naam ‘Janneke Tarzan' krassend kon kraaien - klinkt minstens zo vrolijk als Calimero en swingt uptempo op twee accordeons met als surplus sterk opzwepend maar ook subtiel twinkelend snarenspel van Decombel.
Tijdens het olijk getinte maar ook roerend lieve lied Boumboumpwetwet (luister fragment op www.tsmiske.be/figuren/appel/mp3/12314-1.mp3) zak ik onderuit in de kussens door de zuivere en breekbare zang van Rubens bij een innige omarming van accordeon en sopraan sax. (Waar achter alle dansnummers de soort dans wordt vermeld, ontbreekt hier de aanduiding mazurka).
De doedelzakken van Van Mierlo klinken in Borito zo gewijd (luister www.tsmiske.be/figuren/appel/mp3/12314.mp3), dat het associaties oproept met een kerkorgel. Prachtig. Ik snap even niet waarom aan het eind krekels onder de pastoorspij uitpiepen, maar als dat gesjirp doorgaat in de volgende romantische wals begrijp ik dat het dáárbij past, zeker als de zonnigwarme viool van Vandenabeele opduikt. Het minstens zo warm accordeonspel in het ingetogen FC Burns sluit deze berensterke episode van dit album af (welja, een beer kan er ook nog bij...).
In het tweede blok zijn vier van de zes nummers dansbaar, maar zeker ook lekker om naar te luisteren. Om te beginnen met de al eerder genoemde mazurka (luister naar een fragment van Chavirage op www.tsmiske.be/figuren/appel/mp3/12314-2.mp3). Magske is daarna net zo'n fraaie doedelzakmelodie als Borito, hier weliswaar niet geheel solo maar bescheiden ondersteund op een inventieve accordeon. (Toon, doe mij een plezier en componeer voor de volgende Naragonia-schijf een doedel-suitte van minstens een kwartier).
Dan gaat het loos met twee gipsyswingend ingekleurde polka's (wat 'n snarenspel!) en twee al even stomende bourrées waarin Pascale Rubens zowel stuwend als gevoelig vioolspel laat horen bij Van Mierlo's warme klarinetklanken.
Na een zwierige wals op doedelzak en accordeon zingt Pascale Rubens in de afsluitende mazurka Le Pommier - ondermeer smaakvol begeleid op sprankelende mandola - met zó'n lief teder hoog stemmetje, dat als ik Toon & Pascale's piepjonge zoontje Louis was (proficiat nog), ik graag de hele dag zo door moeder toegezongen zou willen worden...
Alle composities zijn van eigen hand. Janneke Tarzan is opgenomen door Philip Masure en gemixed en gemastered door Jan Verschoren. De CD komt uit op het label Appel Records. Gisteren presenteerde Naragonia zijn nieuwe schijf aan het Nederlands publiek op een bal in Nijmegen. Zie ook www.naragonia.com.
Henk - Waardering 8,5