Lou Dalfin - I Virasolelhs - Felmay FY 8135 / Music & Words
De Occitaans/Italiaanse folkrockgroep Lou Dalfin viert zijn 25-jarig bestaan met zijn tiende album: I Virasolelhs (de zonnebloemen). Het is een echte uit-je-bol-plaat geworden met bezielde - soms rauwe - zang bij vaak stomende swingende dansbare muziek (o.m. scottish, chapeloise, cercle, wals, polka, rigodon, mazurka). Maar er is ook - zij het bescheiden - plaats voor ingetogenheid, zoals in het titelnummer dat rondom een raggende elektrische gitaar en energieke rap, een kerkorgelachtige gewijde sfeer kent in intro en outro.
Lou Dalfin (de dolfijnen) werd in 1982 in Piedmonte opgericht door draailierspeler/zanger Sergio Berardo. Hij vernieuwde de Occitaanse traditionele muziek. Toen nog in een akoestische setting met draailier, accordeon, viool, klarinet, fluit en akoestische gitaar, maar acht jaar later werd het meer rockend door toevoeging van drums, elektrische gitaar, bas en keyboards. Voor hun recentste album I Virasolelhs is de groep nog verder uitgebreid met trompet, sax, banjo, mandoline en bouzouki, waarmee extra verbreding van repertoire en stijlen mogelijk werd. In de Itialiaanse/Occitaans gewortelde folkrock hoor je nu zelfs invloeden uit rap, gipsy, hiphop, reggae en bossanova.
Het is een beklijvende plaat geworden mede dankzij een batterij aan gastmuzikanten met ondermeer het blaaskwartet Color Brass (trompet, còrn frances, trombone en tuba), de prachtige vrouwenstemmen van Valeria Benigni en Paola Lombardo, een extra mannenkoor en rapper Papet J van Massilia Sound System. Als de blazers de boventoon voeren neigt de sound naar die van het Canadese La Bottine Sourriante, bij draailier, viool en accordeon hoor je eerder iets van het Vlaamse Kadril, terwijl Berardo's zang in het Occitaans onwillekeurig herinneringen oproept aan de Frans/Occitaanse bard Jan-Maria Carlotti.
Het album bevat in totaal zestien nummers, waaronder twee traditionals. Het gros van het werk is geschreven en gecomponeerd door bandleider Sergio Berardo (aan de rap-kant krijgt hij hulp van de geluidsman van de band Marco Martinetto). Het is een afwisselend album met in het openingsnummer Occitania E Basta zelfs duidelijke gipsy-kleur, luister hier naar een fragment. Maar al snel gaat het er rockend aan toe bij fraaie vrouwenstemmen, zoals hier in Plóu A Marselha.
Ondanks het vaak explosieve karakter van de sound is er - zoals gezegd - ook ruimte voor ingetogenheid, luister hier eens naar Galerian, maar gelikt wordt het nooit want daar zorgt in dit nummer uiteindelijk een heerlijk scheurende sax voor. Een enkele keer droom je 'n heel nummer lang weg. De traditional La Sant Joan is wat dat betreft een oase van rust tussen al het uptempo werk. Alle vocale kwaliteiten - al dan niet ingehuurd - worden uit de kast gehaald. Sterk is de aanhoudende gedragen drone van rauwe mannenstemmen met daaromheen een lage basklarinet, een mondharp, een ijle vrouwenstem en een Sardijns blatende mannenstem.
Ondanks dit kippenvel-moment is I Virasolelhs bij uitstek geschikt voor een mediterraan feestje. Wat 'n energie!
Henk - Waardering 8,5