Capercaillie - Roses and tears
Vertical records VERTCD084 / Distributie: Music & Words
De groep Capercaillie wordt internationaal gezien als een van de meest vooraanstaande bands die de Schotse folkscène de laatste vijfentwintig jaar heeft voortgebracht. Toch geniet de groep in Nederland niet de populariteit die andere Schotse bands als The Tannahill Weavers en The Battlefield Band hier (vroeger) wel genoten. Waarschijnlijk te wijten aan het feit dat de groep in de jaren ‘80 startte, een tijd die de Keltische folk in Nederland minder gunstig gezind was. Dientengevolge toerde de band hier in de jaren '80 en '90 nauwelijks of nooit. Ik kan me eigenlijk alleen een lang vergeten tourneetje in 1989 herinneren, toen de groep het album Sidewaulk kwam promoten.
De kern van de groep bestaat nog steeds uit de oudgedienden Karen Matheson (zang), Donald Shaw (toetsen, accordeon), Charlie McKerron (viool) en Manus Lunny (bouzouki, gitaar en zang). Zij waren er al bij ten tijde van Sidewaulk uit 1989.
Momenteel bestaat de groep verder uit Michael McGoldrick (fluit, whistle, pipes), Ewen Vernal (basgitaar, zang), David Robertson (percussie) en Vic Beresford (drums). Welbekende namen die hun sporen al meer dan verdiend hebben in de (Keltische) muziekscène.
Een grote band dus en daarom waarschijnlijk om financiële redenen niet zo vaak in Nederland te beluisteren. Een van de laatste keren dat de band in Nederland was, zal het concert in De Boerderij in Zoetermeer in 2004 zijn geweest.
Roses and tears is het zeventiende album van de groep dat dit jaar verscheen op het eigen platenlabel van voorman Donald Shaw. De productie van het album is ook van zijn hand, al hebben de andere leden volgens de cd-informatie ook een vinger(tje) in de pap gehad.
Roses and tears valt mij niet mee. Ik vind dat Capercaillie op dit album een bedenkelijk glad geluid produceert en voortborduurt op muzikale lijnen die al een aantal albums geleden ingezet zijn. Dit is met name producer Donald Shaw aan te rekenen en dat is jammer, want hij doet zijn eigen muzikanten hier onrecht aan. Live heeft Capercaillie (o.a. op het album In concert uit 2002) namelijk al lang bewezen tot de top van de Keltische folk te behoren.
Natuurlijk valt er ook wel te genieten op Roses and tears. Zangeres Karen Matheson zingt meestal in het Gaelic, maar het zijn op dit album de Engelstalige balladen die het meest in het oor springen. Don't you go, een anti-oorlogslied, werd geschreven door John Martyn en is te vinden op diens album Glorious Fool uit 1981. Ook het traditionele Soldier boy kent dezelfde thematiek, een lied over de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog, zoals die uitgevochten werd aan de oevers van de Somme en op de heuvels rond Ieper.
In deze liederen klinkt eindelijk wat passie door in de stem van Karen Matheson, iets wat ik in de andere liederen te weinig hoor. De Rose cottage reels laat de groep instrumentaal op haar sterkst horen, hoofdrollen voor viool en pipes, ondersteund door inventief percussie- en snarenwerk. Ja, zo kennen we Capercaillie weer en horen we haar het liefst.
Wellicht heeft Donald Shaw en de band gedacht om met dit album een breder publiek aan te boren. Of dit gelukt is, weet ik niet. Natuurlijk gun ik de band alle succes van de wereld, maar ik ben bang dat Capercaillie op deze weg de richting inslaat die Clannad in de jaren '80 heeft gevolgd. En we weten allemaal hoe dat is geëindigd...
Assie Aukes - waardering: 6,5