Collettivo Mazzulata - Ratafolk 2007 - Ultrasound Records US-CD031/S
Stel je eens voor: Iene Miene Mutte met een scheurende gitaar, of een funky Jan Mijne Man, en dan ook nog een lome jazzy Hop Marjanneke? En als we toch bezig zijn doen we een greep in de poëzie, Mei van Herman Gorter met ritmische drums en folky accordeon of iets van Annie M.G. Schmidt in een hiphopsausje? Dat is precies wat het Collettivo Mazzulata heeft gedaan, maar dan met bekende Italiaanse kinderliedjes en gedichten. Dat muzikale ratjetoe noem je dan Ratafolk en Filastrock (het eerste is een samentrekking van ratatouille en folk, het tweede verwijst naar de Italiaanse term voor een aftelversje: filastrocca).
Ratafolk is de naam die bedacht is door percussioniste Freya Nichisolo voor de muziek die Collettivo Mazzulata maakt en is gelijk de titel van hun eerste cd. Het gaat hier om een experiment van oprichter Gio Rossi (bas, drums, piano en arrangementen). De Italiaanse wortels zijn meteen herkenbaar, met name in de accordeon (Ilaria Zen) en de traditionele liedjes en gedichten. Daarnaast grabbelt de band graag in de ton van zydeco, cajun, hiphop, latin, country en zelfs blues. Dat levert een lekker wegluisterende plaat op, die mij alvast laat meebewegen op de aanstekelijke klanken. Rossi (vooral actief in jazz en blues, speelde al eens op North Sea Jazz) legt in een begeleidend woord in de hoes uit dat hij lesgaf aan studenten, die nauwelijks op de hoogte waren van de eigen muzikale traditie. En hijzelf bleek bij nader inzien eigenlijk weinig meer te weten dan zijn leerlingen. Dat heeft hem aan het denken gezet, en leidde tot het opzetten van dit project, uitgaande van de Italiaanse wortels, maar met diverse invloeden om het leuk te maken voor jonge muzikanten. Dus horen we oude werkliedjes (canti delle mondine) met een scheut New Orleans, Siciliaanse muziek vermengd met hiphop, of Italiaanse kinderliedjes met een vleug Jimi Hendrix. In augustus 2007 werd het album opgenomen, in februari dit jaar is Ratafolk 2007 officieel uitgebracht.
Het begint heel ritmisch, met percussie in Girotondo (rondedans), een 'filastrocca' met vele versies, zo blijkt uit naspeuring op internet. Het heerlijk Italiaanse geluid van de accordeon begeleidt vervolgens de rappende zang van Alice Rossi. Een voorbeeld van een werkliedje is La Bella Lavanderina (de mooie wasvrouw), waarin wat reggae-achtige klanken te herkennen zijn en een sax lekker losgaat. Sciuri Sciuri is een bekend Siciliaans volksliedje, dat door het Collettivo in een ontspannen jazzy vorm is gegoten met een snufje funky gitaar. In La Marianna is op het eind een vleugje Mas Que Nada (Sergio Mendes) te herkennen in de achtergrondzang en Madama Doré (nog een filastrocca) kent ritmische drums. Bossanova-achtig en naar mijn smaak iets te jazzy is dan weer La Farfalletta (La Vispa Teresa). Dit gedicht van Luigi Sailer (1825-1885) gaat over een vlinder en is uit zijn werk het enige dat in het collectieve geheugen van de Italianen is blijven hangen. Nog een op muziek gezet gedicht is San Martino, van Giosuè Carducci (1835-1907), die in 1906 als eerste Italiaan de Nobelprijs voor literatuur kreeg. Het heeft een rockarrangement gekregen, met poppy ooh ooh's op de achtergrond, rappende zang, en een lekker scheurende gitaarsolo. Afgesloten wordt met veel ritmisch getrommel, fijne vrolijke accordeon en nog maar eens een stevige rockgitaar in Sciur Padrun Da Le Bele Braghe Bianche (iets met mooie witte knieën). Een grappig effect ontstaat als je de opzwepende versie van Collettivo Mazzulata, te vinden op www.myspace.com/ratafolk, eens vergelijkt met die van een allerliefst kinderkoor die ik op Youtube tegenkwam.
Het is altijd de vraag hoe je anderen warm kunt laten lopen voor folk, en het antwoord daarop is niet gemakkelijk te geven, als het al ooit gevonden wordt. Ik denk dat Gio Rossi met Collettivo Mazzulata in elk geval een mooi initiatief heeft genomen om folk te promoten. Het vrolijke geluid van Ratafolk 2007 had van mij wat voller mogen zijn, maar misschien is de wat poppy productie juist wel een goed middel om (jonge) mensen over de streep te trekken. De jazzy invloeden zijn aan mij niet echt besteed, maar de vrolijke of juist rappende zang, de scheurende gitaar en de lekker folky accordeon roepen bij mij al gauw lekker zomerse gevoelens op.
Mirjam Adriaans, waardering 8+
Collettivo Mazzulata bestaat uit: Gio Rossi (bas, drums, piano, arrangementen), Alice Rossi (zang en piano), Freya Nichisolo (percussie, piano, achtergrondzang), Carlo Grazioli (elektrische en akoestische gitaar, banjo), Numa Sosa (elektrische gitaar, achtergrondzang), Emiliano Romano (tenor- en sopraansax, achtergrondzang), Ilaria Zen (accordeon), Luca Grasso (drums). Er zijn bij een paar nummers nog wat vertellende stemmen te horen, van Nadia Ricci en Enzo Patitucci. Behalve de eerder genoemde Engelstalige Myspace-plek heeft de groep ook een eigen site: www.collettivomazzulata.com (alleen in het Italiaans).