Greentrax recordings CDTRAX322 / distributie: Music & Words
Je hebt artiesten met een enorme live-reputatie. Hun optredens zijn meestal een belevenis om mee te maken. Maar op hun cd's ontbreekt er iets, niet dat die albums slecht zijn, maar de magie van de optredens is vaak ver te zoeken op de zilveren schijfjes. Christy Moore is zo'n artiest. Aardige albums maakt de man zeker, maar de studioartiest staat toch duidelijk in de schaduw van de live-artiest. Wat was ik zo'n twaalf jaar geleden dan ook blij met Christy's live-album ‘At the point'. Eindelijk wist men de magie van een Christy Moore-optreden treffend op het zilveren schijfje te vatten.
Een geweldige live-reputatie heeft ook de Schotse zanger-gitarist Dick Gaughan, maar ook bij hem vind ik de studioalbums bepaald niet slecht, maar mis ik de sfeer en de bevlogenheid die het optreden elke keer weer bijzonder maken. En net zo blij als toen met Christy's ‘At the Point' ben ik nu met Live! at the Trades Club, het tweede live-album van Dick Gaughan.
De Trades Club is een kleine club in het Noord-Engelse plaatsje Hebden Bridge waar Dick al jaren zijn najaarstour door Engeland en Wales besluit. Het optreden is dan ook een soort van ‘home-coming' en je hoort dat Dick zich op dit podium thuis voelt (en uit ervaring weet ik dat dit lang niet altijd het geval is bij deze eigenzinnige Schotse zanger).
Gaughan put voornamelijk uit het repertoire van zijn laatste cd's, zeg maar ongeveer vanaf het album Sail on uit 1996 tot zijn laatste studioalbum Lucky at some uit 2006, al komt What you do with what you've got van het album Call it freedom en vormen Both sides the Tweed en Now westlin winds de hoogtepunten van zijn klassieker uit 1981: Handful of Earth. Het laatstgenoemde nummer komt ook voor op het live-album welke Dick Gaughan drieëntwintig jaar geleden maakte en dan wordt vergelijken haast onvermijdelijk. Wel nu, de liefhebber kan gerust zijn. Dick Gaughan heeft in die drieëntwintig jaar nog niets aan stem, gitaarspel en (sociale) bewogenheid verloren. In tegendeel zelfs, de uitvoering van Now westlin wind klinkt in vergelijking met die van drieëntwintig jaar geleden weer frank en fris. Deels is dit te wijten aan de opname. Mijn cd met de opnamen uit 1985 klinkt alsof het optreden toen onder een wollen deken is opgenomen, terwijl de opnamen uit de Trades Club door Ian McHarg zo direct klinken dat je het gevoel hebt alsof je op de eerste rij zit.
Een live-album is niet ieders ding en ook in dit geval kan ik me voorstellen dat je niet telkens op de, vrij uitvoerige, aankondigingen van Dick Gaughan zit te wachten. Deze zijn dan ook tot de meest essentiële beperkt gebleven, zonder dat de sfeer van het optreden wordt aangetast. Nog een kanttekening: twee instrumentale sets met een gezamenlijke speelduur van zo'n twaalf minuten vind ik, ondanks de geweldige techniek van de gitarist wat te veel van het goede.
Voor de rest is op het puur genieten van een artiest die helaas op de Nederlandse podia veel te weinig te zien is. Laten we hopen dat dit album daarin een kentering kan betekenen.
Assie Aukes - waardering: 8,5