High Cotton - Pictures - eigen beheer (www.highcottonatl.com)
De liedjes van High Cotton liggen lekker in het gehoor, en als je, zoals ik, tekstgericht bent, valt er zeker wat fraais te beluisteren. Een tijdje terug kreeg ik de derde cd van deze band uit het Amerikaanse Atlanta, Pictures uit 2007. Een goedgekozen titel, want er worden heel wat beelden beschreven op deze plaat. Dat gaat van oude foto's in het titelnummer Pictures, via ronddwalende geesten in Ghosts naar tatoeages in Tattoo of shoppen in Dollar Store.
Verbindende factor is de volle stem van Laura Monk (ook op akoestische gitaar, dulcimer en psalter, een harp-achtig instrument dat met een strijkstok bespeeld wordt). Haar broer John is bassist en zingt hier en daar harmony, en sinds 2005 doet PJ Engeman mee met dit duo op percussie, banjo, elektrische gitaar en harmony zang. Gitarist Dan Foster, die als vierde bandlid genoemd wordt, is in de inlay nergens terug te vinden, wel David Leonard op elektrische of akoestische gitaar en diverse toetsen. Het zijn ervaren muzikanten, die invloeden meebrengen uit diverse genres, folk, jazz, pop, country en rock. Al die stijlen zijn terug te horen op Pictures, en soms is het dan ook niet duidelijk welke richting de groep op wil en mist het album een zekere eenheid.
De kernleden van High Cotton schrijven alledrie teksten en/of muziek. Het werk van Laura Monk komen we als eerste tegen. Openingsnummer Song For A Mountain Weekend is erg 'gezellig', doet me vooral aan kampvuurrepertoire denken, en nostalgie klinkt door in de oude fotodoos van Pictures (zelfs de mandoline van Leonard heeft iets triests). Bij 12-String begint in mijn hoofd steevast "Don't know much about history..." van Sam Cooke rond te zingen. Carry You is behoorlijk rechttoe rechtaan poprock, met nadruk op drum en bas.
In drie liedjes van PJ Engeman is muziek als thema te horen. Crazy To Sing krijgt door de rockende piano een Jerry Lee Lewis-sfeer. De jazzy uitvoering van Song For The Big Easy kan me niet erg bekoren, maar de tekst bevat een mooie ode aan de veelzijdigheid van de stad New Orleans, die geen sluitingstijd kent. Een beetje in dezelfde trant, maar overgoten met een naar mijn smaak te zoetig muzikaal sausje is Music City Lights. In het wat steviger Tattoo gaat het (de titel verraadt het al) niet direct over muziek, maar vallen o.a. de namen van Lynyrd Skynyrd, Courtney Love en Elvis.
John Monk schrijft wat mij betreft de meest aansprekende teksten. Borrowed Time (muziek van David Childers) heeft een triestige inhoud, die door Laura Monk (die de andere nummers van zijn hand heeft getoonzet) gezongen wordt zonder dat het te dramatisch wordt: A rented house / A rented car / I see my dreams / In rented stars / There ain't much I can say is mine / I live my life on borrowed time. Long As I Don't Lose You is een in duet gezongen originele liefdesverklaring terwijl Just Can't Be juist wat meer beschouwend van aard is. Het vrolijke Dollar Store heeft een heerlijk ironische boodschap over ons consumeergedrag, grappig is het kassagerinkel op het eind. Dirt Nap Lullaby begint met een koortje en krakend geruis, alsof je naar een oude plaat (op vinyl) zit te luisteren, de banjo geeft een fijn bluegrasskarakter mee.
Blijven twee nummers over, Ghosts en Black Mountain. Ghosts (tekst Engeman, muziek Laura Monk) is een rustig lied met fijne percussie waar allerlei geesten in ronddwalen. Laura hanteert hier de psalter en die is meer bekend in oude muziek dan in country of americana, net als de door Leonard bespeelde klavecimbel. Deze niet voor de hand liggende instrumentkeuze zet me echt aan het luisteren. Een tweede duet op dit album wordt door Laura gezongen met de mij volstrekt onbekende Patricia Wiggins-Little, die de (alt)countryballade Black Mountain schreef. Zij heeft een ietwat hese stem, die zich prima leent voor deze gedachten en herinneringen rond Black Mountain, een sterk nummer, waarbij de inhoud voor de wat conventionele begeleiding komt.
Het trio dat de kern vormt van High Cotton schrijft prettige teksten, die lekker wegluisteren en hier en daar een glimlach tevoorschijn toveren. Muzikaal gezien vind ik Pictures wat lastiger te volgen. De ontspannen (alt)countrypop met rock- jazz- en folkinvloeden wordt goed gespeeld, maar ik krijg het gevoel dat een stel liedjes gewoon maar bij elkaar op een hoop is gegooid. Als ik ze afzonderlijk beluister hoor ik zonder meer kwaliteit, maar als ik dan het hele album nog eens opzet mis ik een houvast, een gids die me door de (te) diverse stijlen loodst. Er staan eenvoudigweg teveel indrukken op. Aan de ene kant heeft de groep een herkenbaar geluid door de stem van Laura Monk, aan de andere kant is op muzikaal gebied niet vast te stellen of ze een richting op willen en zo ja, welke dan. Ach, misschien moet ik daar maar niet verder over nadenken. High Cotton bewandelt een eigen, goed geplaveide weg met een onduidelijke bestemming.
Mirjam Adriaans, waardering 8
Enkele nummers van High Cotton zijn te beluisteren via Myspace: www.myspace.com/highcottonatl.