Plato Mania189 o.m over Real Ones en Waterboys
Vandaag wordt Plato Mania 189 in de winkels verwacht. Vanaf vanavond is het helemaal te lezen op www.platomania.nl, hier alvast wat aandacht voor opmerkelijke albums, die Plato Mania nader toelicht:
Nicolai Dunger - Here's My Song/You Can Have It
Dunger maakt een fantastisch groeiproces door. Niet alleen de productie van Here's My Song is geweldig, maar Dunger durft de alt.countrypaden meer en meer te verlaten, om zo met dwingende rocksongs te komen en ook qua arrangementen meer te ontroeren. De rauwe tint die Tranquil Isolation evenwel tekende, is grotendeels verdwenen. Dunger kiest voor een kraakheldere productie, en dat pakt op Here's My Song fantastisch uit. Aan alles is de essentie van Dunger's muzikale bestaan af te horen. Zeker als de verstilling toetreedt en Dunger zijn prachtige huilstem opzet.
Sivert Hoyem - Ladies And Gentlemen Of The Opposition
Dames en heren van de oppositie opgelet: want Madrugada-zanger Sivert Höyem laat met zijn eerste solo-album horen dat hij niet bang is voor jullie. Zocht Madrugada het op het laatste album Grit meer in de experimentele hoek, met deze plaat keert Höyem juist terug naar meer traditionelere sferen en begeeft zich op het singer-songwriterpad. Met de bezieling van Jeff Buckley, de grandeur van Leonard Cohen en de lyriek van Bob Dylan - wiens 4th Time Around als inspiratie lijkt te hebben gediend voor het nummer First Day Of Somersaults - weet Sivert met dit album op alle fronten moeiteloos te overtuigen.
Peter C. Johnson - Soul Sherpa
Ergens in mijn platenkast staat een lp van Peter C. Johnson uit 1978, inmiddels met een flinke laag stof bedekt. Mij staat vooral zijn speelse versie van de standard Catch A Falling Star bij. Snel na die lp en de daarbij horende tour verdween Johnson uit het zicht. Hij had problemen met drugs, kickte af en bracht in 2001 voor het eerst in 23 jaar weer een cd uit. En nu is er dan Soul Sherpa, een plaat waarop Johnson zijn kijk op de wereld niet onder stoelen of banken schuift. Peter C. Johnson brengt zijn teksten fluisterend, meer pratend dan zingend, met een stem die op het stemgeluid van Bob Dylan lijkt. Dylan's One Too Many Mornings past Johnson dan ook als een maatpak. Peter C. Johnson is weer terug, deze keer hopelijk 'to stay'.
Real Ones - This Is Camping
Nog nauwelijks bekomen van de cd van Kaizers Orchestra, worden we deze maand verpletterd door This Is Camping van Real Ones. De Real Ones (twee jaar terug no op Folkfestival Tilburg) maken akoestische folkpop die zo nu en dan teruggrijpt op de muziek uit de new acoustic movement (Turin Brakes, Kings Of Convenience) maar hier ook een aantal dimensies aan toevoegt. Bij de eerste luisterbeurten is het nog even wennen, maar daarna laten de Real Ones je niet meer los en blijkt This Is Camping een van de hoogtepunten uit de Noorse muziekgeschiedenis.
Ben Weaver - Stories Under Tails
Met Stories Under Nails bewijst Ben Weaver wat hij echt kan en dat is heel veel. De plaat bevat ruwe folk, country en blues. Niet langer uitsluitend akoestisch, flarden pedal-steel geven een fraaie extra dimensie aan de muziek van Ben Weaver die daardoor alleen nog maar overtuigender klinkt. De stem van Ben Weaver is ruw en doorleefd en past perfect bij de donkere verhalen die hij ons vertelt. Stories Under Nails is een pracht-cd van een man die zijn dertigste levensjaar nog lang niet bereikt heeft. Een grote toekomst wacht.
Reissue - Waterboys - This Is The Sea
Al eens eerder is in dit blad de vraag gesteld waarom The Waterboys, oftewel Mike Scott, altijd in de schaduw zijn gebleven van U2. De heruitgave van This Is The Sea, sowieso een van de mooiste albums van de jaren tachtig, leidt alleen maar tot nóg meer verbazing. Nergens klinkt de muziek meer dof, alle instrumenten krijgen de ruimte die ze nodig hebben en dat zijn in het geval van The Waterboys oneindige vlakten. De bonus-cd is een geschenk uit de hemel, met onder meer de complete versie van Spirits, evenals van Medicine Bow en een adembenemende live-uitvoering van de titelsong, met Karl Wallinger op piano. Zo veel passie als Scott en zijn maten in muziek wisten te stoppen, teksten die een karrenspoor van kippenvel over je rug trekken, nummers die je uit diepe putten weten te trekken en als op commando betrokkenheid genereren, je zou zeggen dat daar ook anno 2004 grote behoefte aan is.
Bobby Bare Jr. - From The End Of Your Leash From The End Of Your Leash,
'Junior's derde langspeler, is vooral lieflijk en aangenaam ouderwets, zonder in de cliches te vervallen waar veel andere americana-klanten wel aan voldoen. Dit album klinkt volslagen tijdloos. Want tracks als Valentine en Borrow Your Girlfriend zouden zo uit de wereld van de jaren veertig kunnen komen. Waar het niet dat From The End Of Your Leash bijzonder speels en uitdagend is en er geen enkele pretentie aan de dag wordt gelegd. Niet dat de plaat inhoudelijk mager is. Integendeel, want de vaart wordt er vooral stevig ingehouden, terwijl rustpunten als The Terrible Sunrise (geen hint naar Norah Jones overigens) net zo mooi zijn en veel meer blijken dan alleen rustpunten.
Allison Moorer - The Duel
Allison Moorer staat tot dusver, zeker in Nederland, in de schaduw van haar oudere zus Shelby Lynne. Dat heeft waarschijnlijk alles te maken met de muziek die Allison Moorer maakt. Haar vorige cd's neigden te vaak naar de voor Nederlandse oren wat te brave en gepolijste Nashville country. Op The Duel schotelt Allison Moorer ons een onweerstaanbare portie rootsrock voor. Ondanks het enorme contrast met haar vorige cd's klinkt The Duel heel natuurlijk. Met The Duel treedt Allison Moorer niet alleen uit de schaduw van haar oudere zus, maar doet ze ook een poging om Lucinda Williams van haar troon te stoten. Gezien de kwaliteit van The Duel zou dat best wel eens kunnen lukken.
Pauline Scanlon - Red Colour Sun
Hoewel de Ierse zangeres Pauline Scanlon met Red Colour Sun debuteert, is zij niet helemaal onbekend in kringen van de Keltische muziek. Zij ging op tournee met het muzikale gezelschap rond Sharon Shannon en leende haar stem aan een song op Shannons prachtplaat Libertango. Scanlon beschikt over een hoge, wat ijle stem die in de verte doet denken aan - jawel - de jonge Sandy Denny. Haar vocalen imponeerden de platenbazen kennelijk zó zeer dat haar de gelegenheid werd geboden een plaat onder eigen naam op te nemen. Red Colour Sun bevat een mix van folktraditionals, covers en enkele songs van eigen hand. De meeste zijn sober gearrangeerde folksongs, enkele songs wijken vervaarlijk van het folkpad en verraden rock- en popinvloeden.
Jamie Cullum - Twenty Something
Jamie Cullum begeeft zich met Twentysomething op hetzelfde terrein als zijn vrouwelijke collega's Norah Jones, Katie Melua en Amy Winehouse. Ook Twentysomething staat namelijk bol van de jazzinvloeden, maar is geen echte jazz-cd. Het is allemaal heel smaakvol gedaan, de productie is fraai, de muzikale begeleiding relatief sober maar volledig in balans. Jamie Cullum beschikt bovendien over een mooie, warme stem die perfect past bij het gekozen repertoire en door het rauwe randje nergens te braaf klinkt. Met name in de eigen nummers, die veelvuldig herinneringen oproepen aan een jonge Van Morrison, bewijst Jamie Cullum dat hij een groot talent is.
www.platomania.nl