Van Wende Snijders verscheen onlangs haar nieuwe - franstalige - album ‘La Fille Noyée'. In een gepassioneerde show vertolkte ze afgelopen week ondermeer dat repertoire in het Eindhovense Muziekcentrum. ‘Deze vrouw bestrooit haar Franstalige chansons rijkelijk met emotie en passie. In de kleedkamer blijkt ze de rust zelve, al kan ze gepassioneerd over haar vak praten', zo constateert journalist Peter Borgers in zijn rubriek ‘Kleedkamergesprek' in het Eindhovens Dagblad.
Uit het artikel van Borgers lichten we de volgende passage:
Je zingt zowel in het Nederlands als in het Frans. Nederlands is een waardeloze zangtaal, wordt altijd gezegd. Is dat zo?
„Nederlands is geen zangtaal als Engels, Frans of Portugees, dat klopt. Maar het is niet zo dat er nog nooit goede liedjes gemaakt kunnen worden in onze taal. Ik ben Nederlandse en vind het ook leuk om te ontdekken hoe ik in deze taal kan communiceren."
„Ik heb altijd gezegd dat ik een verhaal wil vertellen in muziek, en mijn Franse nummers zijn allemaal verhaaltjes. Als het niet allemaal verstaan wordt, is op zich niet zo heel erg. Het gaat om de emotie. Maar het is ook leuk om iets echt woordelijk te kunnen communiceren."
Emotie is je drijfveer?
„Elk lied heeft zijn eigen emotionele uitgangspunt. Boosheid, verlangen, hoop -dat soort dingen. Ik probeer dat per nummer te bekijken en zo een palet aan emoties te scheppen. Interessant om te doen, omdat ik denk dat een mens zo in elkaar zit, als een vat vol emoties."
Je lijkt ook echt te veranderen op het podium.
„Ik probeer een soort menselijkheid uit te vergroten. Een uitvergrote vorm, want als ik echt zo zou zijn de hele dag, daar moet ik niet aan denken. Ik zou doodmoe worden van mezelf. Je concentreert die emoties in anderhalf uur."
Zie ook http://www.eindhovensdagblad.nl/cultuur/article688801.ece