Ozark Henry op zoek naar eenvoud en intimiteit
Gisteren verscheen bij Sony het album ,,The sailor not the sea'' van de Piet Goddaer, alias Ozark Henry. De Vlaamse muzikant, die zichzelf graag een kluizenaar noemt, is onlangs getrouwd en woont in een rijtjeshuis net buiten Kortrijk. En daar zal hij blijven wonen om de taal, vertelt hij tegen Peter Vantyghem in dagblad De Standaard. Thuis kan hij zijn dialect spreken en, zegt hij, daaraan heeft hij nood als het te hectisch wordt. ,,Ik wil intimiteit, en die vind ik in mijn muziek. Maar ook in mijn moedertaal". Eenvoud is de oplossing. Vanuit dat principe maakte hij zijn nieuwe album, zo blijkt uit het artikel in De Standaard. Er ontwikkelde zich een aardig gesprek tussen Vantyghem en de muzikant. Hier een gedeelte:
…Het album vormt een grote eenheid. Daar hebt u hard op gewerkt.
Het uitgangspunt was dat ik evenwicht wilde. De vraag was hoe je dat op een muziekalbum bereikt. Je kan de verschillende nummers met elkaar in evenwicht brengen, maar ik wilde dat elk nummer tegelijk licht en zwaar klonk. Ik wil dat een song de indruk maakt van sommige beeldhouwwerkjes of gebouwen die zo fijn en breekbaar ogen, dat je verbaasd bent dat ze niet omvallen. Kunst die asymmetrisch lijkt en toch harmonie uitstraalt. Ik was ervan overtuigd dat je dat in muziek kunt bereiken.
Uw ritmetracks zijn bijzonder eigenzinnig. Wat probeert u te bereiken?
In de gewone popmuziek krijg je het ritme vooral in de drum. Ik probeer het ritme over alle instrumenten te verdelen. Ik laat de bas en drum rond elkaar spelen, de gitaar bepaalde accenten toevoegen. Het ritmische patroon wordt verdeeld. Dat principe haal ik uit de klassieke muziek.
Tegelijk klinkt uw muziek nu soberder.
In essentie doe ik niets anders dan vroeger, maar ik voeg minder ballast toe, zodat je minder snel wordt afgeleid. Ik weet niet of ik nu nog minimaler zal werken. Het publiek moet nog mee kunnen. Ik maak geen platen voor mezelf, maar om iets te delen.
- Het valt op dat de personages in uw teksten altijd terugkeren naar huis.
Ja Het is een erg romantische plaat, denk ik. Ik wil terug naar meer eenvoud. Dat heeft te maken met het feit dat ik de songs in Zuid-Afrika geschreven heb. Dat was een zeer confronterende ervaring. Je hebt die enorme natuurlijke rijkdom, en daar tegenover de miserie van de mensen en de townships. Dat deed me nadenken over wat we hier als de waarheid zien. De media spelen een vreemde rol, ik sta er verbijsterd over hoe onnauwkeurig de informatie soms is. Dan kies ik voor meer eenvoud. We maken de dingen veel te complex en begrijpen ze niet meer. Relaties tussen mensen zijn nu ook zo complex geworden. Ze lijken op niet veel meer.
Denkt u dat uw plaat het de mensen makkelijker kan maken?
Nee, hoor. Mijn plaat verandert daar niets aan. Ik hoop dat de mensen er persoonlijk iets aan hebben. Dat ze in een zetel gaan liggen en het over zich heen laten komen. Het is een plaat voor tijdens de siësta, als we die zouden hebben. Of voor 's avonds. In de zomer of de nazomer…