Ad van Meurs op tournee in de VS: Kilometers vreten...
Ad van Meurs (The Watchman) en zijn partner Ankie Keultjes (The Very Girls)
zijn op tournee op de Verenigde Staten. Ed van de Kerkhof, journalist bij
het Eindhovens Dagblad, wordt vanuit de VS op de hoogte gehouden van de
tour. Hij schreef afgelopen maandag een paginagroot artikel over Van Meurs.
Hier enkele citaten:
..."We zijn onderweg naar ons eerste concert, in Davey's Uptown Bar in
Kansas City. Tot nu toe hebben we enkel de binnenkant van een vliegtuig, de
auto en twee motelkamers gezien en het Bush-Kerry gekrakeel tussen de
commercials door op CNN". Een e-mailtje van Ankie Keultjes uit de Verenigde
Staten. Die tent in Kansas heet eigenlijk de Davey's Uptown Ramblers Club,
'serving alcohol since 1925, legally since 1934'. Er treden lui op als
Brother Tucker en Cody Wyoming and the Golden Heart Whores. Op maandag
hebben ze er de 'Bondage Fetish Show'. In die tent dus stond afgelopen
woensdag 'The Watchmen' op het programma. Nou ja, dat moest natuurlijk The
Watchman zijn, enkelvoud. Oftewel Ad van Meurs uit de Eindhovense
Rochusbuurt. Met Ankie Keultjes, van de Very Girls. Eigenlijk niks
bijzonders meer, want het is al zowat de twintigste keer dat die twee daar
ginder rondtoeren....
... Kilometers vreten, noemt Ad het. Dat vindt-ie lekker. Urenlang in de
auto over de highway. Gisteren moesten ze spelen in Eureka Springs, Arizona.
Aan het eind van de week worden ze verwacht in Lafayette en daarna in
Houston, Texas, en in Baton Rouge, Louisiana (de plek uit Me and Bobby
McGhee [sic] van Kris Kristofferson - 'busted flat in Baton Rouge, waiting for a
train, my hopes about as faded as my jeans'. Het moet er heel erg zijn. "Het
is ongeveer de ergste plek om busted flat te zijn. Er is helemaal niks. Een
half miljoen mensen en 'n hoop stenen". Aldus Ad van Meurs). Ze komen ook
nog in Pensacola, Florida, voor een live optreden op de lokale radio, WUWF,
"Join us Sunday evening, October 31st for our show featuring The Watchman".
Een van de highways die ze dezer dagen doen is een stuk van de Interstate
10, die dwars door het zuiden van de Verenigde Staten loopt, van de ene kust
naar de andere. Volgens internet 'de eenzaamste snelweg van heel Amerika'.
Ideaal voor liedjesschrijvers. De dag na Kansas mailt Ankie opnieuw: "We
hebben gisteravond gespeeld, maar er valt eigenlijk verder niet veel over te
vertellen. Gewoon one, two, three, four, go. Net als thuis"....
...Hij had een manager en die zei dat-ie maar eens een lijstje moest maken
van producers met wie Ad wel eens een plaatje zou willen maken. Zette Ad Joe
Boyd bovenaan. Die man had het vroege werk van Pink Floyd op z'n naam staan,
maar vooral ook zowat alles van Fairport Convention en de zusjes McGarrigle.
Joe Boyd was Een Grote. Joe Boyd was bovendien de eigenaar van het Londense
Hannibal Records. Enfin, er werd op goed geluk een bandje met wat opnames
naar Londen gestuurd 'en ineens, ik speelde in Nijmegen in een cafeetje,
toen zat-ie daar'. Hannibal Records bracht de eerste cd van The Watchman
uit. "Maar nog veel blijer was ik dat Hannibal, op het moment dat mijn
cd'tje uitkwam, werd opgekocht door een groot Amerikaans label, Rykodisc. Ik
had opeens een wereldwijde release zonder dat ik er ooit om gevraagd had!
Stond ik ineens in de Rolling Stone, mèt een foto èn een verhaal. En in de
Billboard. En in al die Amerikaanse folkblaadjes, Dirty Linen en zo"...
...Wat heet geluk. Tijdens een van de reizen door Amerika leerden ze Pat
Mears kennen. Een blueszangeres. Die werd verliefd op de bassist van Ads
band en woonde vervolgens zes jaar in Eindhoven. Ad: "Pat was de ex van
Micky White, de gitarist van Townes Van Zandt. Townes is een held. Er hangt
bij mij niet veel aan de muur, maar hìj hangt er". Via Pat Mears gingen er
allerlei deurtjes open en zo kon het gebeuren dat op zekere dag niemand
minder dan 'cowboy' Jack Clement in Eindhoven zat om het derde Watchmanalbum
te producen. Clement was toen al in de zestig. De muziekwereld kende hem als
de man die erbij was toen Sam Phillips in Memphis met Sun Records begon. Hij
had Elvis Presley zien binnenkomen en Jerry Lee Lewis. Clement was nadien
ook nog de producer van Johnny Cash geweest. Hij had liedjes geschreven voor
Cash. En die man zat op zekere avond in De Buut in Eindhoven! ...
...Nou ja, d'r zit niks luxe aan zo'n toer. Ze leggen enorme afstanden af in
een busje. Ze spelen voor de entree. Je wordt er niet rijk van. Het is meer
de sensatie een paar weken verlost te zijn van de Nederlandse ballast. Alsof
het leven ineens weer alle kanten op kan. Het oningevulde leven, noemt Ankie
dat. Alsof je zelf opnieuw de hoofdrol in je eigen leven in handen neemt en
niemand je op je vingers kijkt, zegt Ad. "Dat is wat Amerika met je doet."
En dan die ruimte. Ad: "Zet mij ergens in Oklahoma en ik ben gelukkig.
Vanwege die ruimte. Er is daar heel veel niks". Het heeft, zegt-ie, iets te
maken met het landschap van zijn jeugd. Een soort van sluimerend heimwee.
Ad: "Toen ik klein was, zag het er bij Elsendorp ook nog zo enorm open uit
en vlak en leeg. Dàt gevoel vind ik ginds terug. En dat is heel inspirerend.
Het is net of ik het allemaal nog een keer opnieuw mag doen". En wat die
plattelands-Amerikanen zelf betreft, dat zijn natuurlijk hopeloze ignorants.
Ad: "Dat zijn van die lui die vragen hoe het ermee gaat in Kopenhagen. Die
willen vooral weten hoe het bij ons met de crimerates staat. Dat wil niet
zeggen dat ze stom zijn, maar de meesten weten niets van Europa. Van
politiek weten ze ook niks. De meeste Amerikanen zijn alleen maar bezig met
lijnen en met geld verdienen, met de zoveelste echtscheiding en met sport.
Football. That's all. Ze zitten dágen voor de televisie". Over twee weken
zijn ze weer thuis. In Eindhoven....