Ljiljana Buttler; Wat een stem! Wat een blues! Wat een drama!
De van oorsprong Servische zigeunerzangeres Ljiljana Buttler is één van de grote muzikale verrassingen die de Balkan de afgelopen jaren heeft gebracht. Komende maand geeft ze met Mostar Sevdah Reunion nogal wat concerten in Nederland en België: wo 3/11: Theater aan het Vrijthof, Maastricht; do 4/11 De Maaspoort Venlo; vr 5/11 De Harmonie Leeuwarden; za 6/11 CC Belgica Dendermonde (B); Zo 7/11 Nieuwe Koningstheater Den Bosch; do 11/11 Concertzaal Tilburg; vr 12/11 cc Leopoldsburg (B); vr 13/11 Speelhuis Helmond; zo 14/11 KIT Tropentheater Amsterdam; wo 17/11 MC Vredenburg Utrecht; do 18/11 Chassé Theater Breda; vr 19/11 Doelen Rotterdam.
Journalist Peter Bruyn interviewde Buttler. Zijn verhaal verscheen deze week in een aantal Wegener Dagbladen. Hier enkele citaten:
…Toen eind 2002 haar album The Mother Of Gypsy Soul op de westerse wereldmuziekmarkt verscheen, draaiden de recensenten bijkans dol bij het zoeken naar superlatieven. Wat een stem! Wat een blues! Wat een drama! Billie Holiday werd erbij gehaald - niet zonder reden. En Ella Fitzgerald….
…“Mijn grote succes had ik in 1973. Toen kwam mijn eerste album uit, met daarop Od Kako Sam Tudja Zena. Een liefdeslied. Dat was een echte hit in Joegoslavië, destijds. Je hoorde het de hele dag op de radio.’’ Nou ja, de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat bovenstaande woorden eigenlijk uit de mond van Miso Petrovic komen, de gitarist van het orkest Mostar Sevdah Reunion die als tolk optreedt. Hij zet de vaak tot drie of vier woorden beperkte antwoorden van de Servische zangeres om in volzinnen en anekdotes….
…Haar vader was een accordeonvirtuoos, maar nam kort nadat Ljiljana geboren was, de benen. Ze heeft hem nooit meer gezien. Moeder was zangeres en trad op in kroegen en restaurants. De kleine Ljiljana moest avond aan avond mee, zat tijdens de concerten onder een tafeltje verstopt en luisterde. Het verhaal wil dat toen Ljiljana 12 was, haar moeder een keer zo ziek werd dat ze niet kon werken. Dus ging Ljiljana naar het café in kwestie en zei tegen de muzikanten die al stonden te wachten, dat zij het wel over zou nemen. he show must go on. En zij kende immers alle liedjes. De musici keken elkaar eens aan en besloten het meisje maar een kans te geven. Wat moesten ze anders? Zo begon haar eigen zangcarrière. ,,Ja, dat is werkelijk zo gebeurd,’’ zegt de zangeres bijna vijftig jaar later….
…,,Vroeger, in Joegoslavië, zong ik om te overleven. Verzoeknummers, platte schlagers. Alles! Ook als ik een liedje eigenlijk verschrikkelijk vond. Ik moest wel. Brood op de plank. Maar dat is nu voorbij. Ik kan mij nu beperken tot wat ik echt mooi vind. En ik heb er nog succes mee ook.’’…