Amsterdam Klezmer Band brengt klezmer naar breder publiek
De populaire Amsterdam Klezmer Band heeft een reeks succesvolle concerten in New York achter de rug en onlangs een nieuw album uitgebracht, 'Son'. (zie onze rubriek cd-recensies). De komende maanden trekt de band langs de Nederlandse podia. Gisteravond (di 11 jan) was het concert in het Amsterdamse Concertgebouw uitverkocht. Zo 20 mrt staan ze in het Utrechtse Rasa. Zo 24 apr in de Roestbak in Almere. Voor meer concerten zie www.amsterdamklezmerband.nl. Journalist Peter Bruyn belicht in de Haagsche Courant het succes van deze Nederlandse band die klezmer dichter bij het poppubliek bracht. Hier enkele citaten:
... "Alec is in feite onze vijfde versnelling", zegt Amsterdam Klezmer-trombonist Joop van der Linden. "En dat niet alléén", valt altsaxofonist en oprichter van de band Job Chajes hem bij. "Toen we afgelopen september in New York speelden en ik na het concert cd's stond te verkopen, kwam er een Amerikaan naar me toe die zei: Je moet zorgen dat die Alec in de band blijft. Hij is jullie sex-appeal!" Joop: "En wij, de anderen, dachten meteen: wat is er dan mis met ons uiterlijk?" Alec is Alec Kopyt, een Russische Oekraïner uit Odessa die na tal van omzwervingen in de jaren negentig in Amsterdam terechtkwam. Bij de presentatie van 'Son', de - in een schitterend verzorgd hoesje gestoken! - nieuwe cd van de Amsterdam Klezmer Band, begin januari in Paradiso, werd snel duidelijk wat de Amerikaan bedoelde. Goed, de hele band is in de loop der jaren steeds beter, subtieler en strakker gaan spelen. Maar Kopyt ontpopt zich zo gauw hij naar de microfoon loopt als de publiekslieveling. Zijn stemgeluid is gestoffeerd met dat schorre laagje dat een wodkarijke nacht verraadt. Zijn dictie en slepende uithalen schilderen met Bob Ross-achtige zekerheid een gevoel van weemoed en blues . Hij tooit zich zonder enige gène met een grote oranje plastic zonnebril en het opengeknoopte shirt etaleert op zijn borst méér haar dan de meeste andere bandleden op hun schedel dragen....
...In 1996 ging Job samen met trompettist Gijs Levelt, bassist Jasper de Beer en een accordeonist traditionele Jiddische bruiloftmuziek spelen. Rond de eeuwwisseling kwamen klarinettist Janfie van Strien en trombonist Van der Linden erbij. Plus duvelstoejager Kopyt. Daarmee begon de victorie. De groep bereikt al snel een jonger en hipper publiek dan andere klezmer-ensembles, wat zich gemakkelijk laat verklaren. In Nederland zijn groepen in dat genre doorgaans óf te folkloristisch, óf te academisch. Maar de Amsterdam Klezmer Band wist dat te doorbreken. Zij waren gewoon 'pop' en kregen daarmee een aanhang die ook graag op ska of de muziek van Manu Chao danst.
Daarbij hebben de Amsterdammers altijd een broertje dood gehad aan purisme. Op het nieuwe album treedt de muziek nog verder buiten de oevers van de klezmer. In een stuk als 'Spaghetti' klinkt zelfs een soort gitaarloos Calexico door...
..."Toen onze huidige accordeonist Theo van Tol kort na het verschijnen van de cd 'Limonchiki', eind 2001, bij de groep kwam spelen, bracht hij ook een heel palet aan Roemeense muziekstijlen mee", zegt Job Chajes. "En Gijs Levelt stopt tegenwoordig veel Zuid-Indiase invloeden in zijn composities. Eigenlijk durven we nu allemaal méér dan een paar jaar geleden." ...
..."Met Kerst speelden we op een feest in het Zwitserse Zürich in de Bucovina Club van DJ Shantel, die ook die 'Electric Gypsyland'-cd heeft geproduceerd", vertelt Joop van der Linden. "Dat is dus de scene waarin wij helemaal op onze plek zijn. Precies ons publiek: jong, trendy, danslustig. Shantel zit met zijn platenkeus als DJ op dezelfde golflengte als wij met onze muziek. Er kan heel veel."...
...Ruim drie jaar zat er tussen het verschijnen van 'Limonschiki' en 'Son'. Jaren waarin de Amsterdammers samenwerkten en tournees deden met achtereenvolgens ex-Raggende Man Bob Fosko, de Turkse Galata Gypsy Band en het multinationale jazztrio Man Bites Dog. Projecten die stuk voor stuk ook weer cd's opleverden. Joop: "Al die samenwerkingen verrijken je heel erg." Job: "Maar er zit natuurlijk ook een praktische kant aan. Zalen willen steeds iets nieuws. Met zulke projecten kun je ook gemakkelijker bij subsidiegevers aankloppen. Vóór alles is het echter heel inspirerend. Zo'n Man Bites Dog maakt héél andere muziek dan wij gewend zijn. Veel lastiger, ook voor het publiek. Maar op het podium blijkt het dan tóch weer te swingen. Dat is het mooie....