Cristina Branco: 'Ik sta er niet meer bij stil of het fado is of niet'
De Portugese fado-zangeres Cristina Branco heeft met Ulisses (Universal) een nieuw album uitgebracht waarop ze nieuwe wegen inslaat. Dat val niet overal in goed aarde. Rinus van der Heijden laat in het Brabants Dagblad geen spaan van haar heel: "Ze is kennelijk gevallen voor de eisen van haar platenmaatschappij of ziet met haar nieuwe concept kans meer geld te verdienen.(...) Ze toont zich een slap aftreksel van Kate Bush. Met hetzelfde hoge zeurstemmetje zingt ze vijftien stukken aan elkaar. Nergens klinkt de smart of vreugde van het Portugese culturele erfgoed. Het voelt onaangenaam aan iemand zo diep te horen vallen..." Maar Ton Ouwehand tapt in Tubantia/Twentsche Courant uit een ander vaatje. Volgens hem zijn haar bedoelingen achter de vernieuwing oprecht zijn. 'Daar hoeft niet aan te worden getwijfeld', schrijft hij.
Onlangs was Cristina Branco in Amsterdam. Tegenover Illand Pietersma gaat ze tijdens een interview voor Tubantia/Twensche Courant in op vragen over haar vernieuwingsdrang. Hier enkele citaten:
...Voor Branco vormde zeven jaar geleden de fado het vertrekpunt. Maar door steeds vrijere interpretaties week ze verder en verder af van het traditionele Portugese lied. Ze kreeg zware kritieken te verduren van fado-puristen in eigen land. Maar daar trok Branco zich niets van aan: 'Als zangeres ben ik nergens aan gebonden. Ik houd van de fado, van de traditionele instrumenten en de oorspronkelijke vorm. Maar ik houd vooral ook van míjn muziek.'...
...Ze ging haar eigen weg (...) En op haar nieuwe cd (...) zingt Branco zelfs 'A case of you' van Joni Mitchell en de chanson 'Liberté' - in het Engels en Frans. 'Ik sta er niet meer bij stil of het fado is of niet. Die muziek blijft altijd aanwezig, maar ik rek de grenzen van de fado op...
...Heel erg nieuw klinkt op de cd 'Ulisses' het slotnummer: een tekstloze sfeertekening met zelfs wat samples en elektronische beats. Suggereert dat een volgende wending naar weer andere muziek? 'Het is een experimentje van Custódio Castelo', zegt Branco een beetje lacherig. 'Eigenlijk was ik ertegen, want ik houd van akoestische instrumenten. Maar toen ik het terughoorde vond ik het heel mooi en mysterieus. Misschien biedt het perspectief naar nieuwe muzikale wegen...."