Gerard van Maasakkers is al lang tot buiten het Brabants taalgebied doorgebroken. Zijn nieuwe theatershow Zicht haalt dan ook veel kranten. Wim Vervoort van de Leeuwarder Courant was bij een matig bezocht concert (negentig bezoekers) in Drachten. Alexander Nijeboer was twee weken geleden bij de ‘Randstad-première' in de uitverkochte Kleine Komedie in Amsterdam, maar zijn recensie verscheen om onduidelijke redenen pas vandaag (ma 27/11) in De Volkskrant onder het misplaatste kopje Cabaret. Waar Vervoort genoot van ‘tal van nieuwe pareltjes', heeft Nijeboer moeite met de muzikale intermezzi van de begeleindsband: ‘Die zijn niet meer van deze tijd...'
Hier enkele passages uit beide recensies.
Wim Vervoort in de Leeuwarder Courant:
...Ruim drie jaar geleden maakte Gerard van Maasakkers zijn Friese debuut in een goed bezette Harmonie in Leeuwarden. Hij beloofde toen binnen niet al te lange termijn naar Friesland te zullen terugkeren. Dat heeft heeft dus toch nog even geduurd. In Drachten viel de belangstelling tegen, maar gelukkig was het hier een kwestie van kwaliteit boven kwantiteit, want het gros van het publiek bestond uit kenners van het repertoire van Van Maasakkers. Met de betrouwbare en veelzijdige ondersteuning van zijn Vaste Mannen koos hij vooral voor werk van zijn binnenkort te verschijnen nieuwe cd en zijn vorige 'Achterland'. Daar zitten weer tal van pareltjes bij. Zoals 'In zijne kop kan ie alles' over een dwarslaesiepatiënt die verkikkerd raakt op Eva van de thuiszorg. Of 'D'n boom', een herinnering aan zijn overleden vader de hovenier, 'Onze Lieve Heer op de vierkante meter'. In 'As ge nie' zingt hij over zijn op driejarige leeftijd verongelukte zusje Marijke, een feit dat vele jaren binnen de familie doodgezwegen is. Daar laat hij een vlot pauzenummer als 'Efkes weg' op volgen, want leven is nu eenmaal een zaak van vreugde en verdriet. (...) Het Brabants van Van Maasakkers is voor iedereen te volgen, zijn melodietjes liggen lekker in het gehoor: soms een beetje naar blues, dan weer naar country neigend. (...) Zijn nog steeds groeiende populariteit heeft ongetwijfeld te maken met de herkenbare thema's die hij aansnijdt. Ze liggen vlak bij huis. Geen wonder dus dat de meezinger van de avond 'Hier heur ik thuis' heet, daarin kan een ieder zich herkennen...
Alexander Nijeboer in De Volkskrant:
Van Maasakkers vorige avondvullende programma Achterland (...) was een mooie voorstelling met intieme inkijkjes in het familie-album van de zanger. Die intimiteit was ook de achilleshiel van de voorstelling. Af en toe kon de bezoeker zich zo ongemakkelijk voelen als een voyeur bij alle gezongen, intieme portretten van onbekende mensen. In Zicht vormt de intimiteit geen obstakel. De personen die Van Maasakkers dit keer bezingt zijn anoniem of bekend. Zo is het prachtige ‘De zoon van de dominee' een ode aan dorpsgenoot Vincent van Gogh...
...Als Van Maasakkers zingt, dwarrelt de melancholie door de zaal. (...) Het Brabants is misschien niet altijd even verstaanbaar, maar Van Maasakkers woorden komen recht uit het hard, zodat de teksten nauwelijks aan zeggenskracht inboeten. De Brabanste bard is niettemin een man van het verleden die, als het even kan, teruggrijpt op kleine momenten uit zijn jeugd: een straat die verandert, een boom die er al decennia staat. Maar ook de opbouw van de voorstelling lijkt nog uit de vorige eeuw te komen. De muzikale intermezzi van de muzikanten uit zijn begeleidingsband zijn niet meer van deze tijd. Bovendien halen de drum- en gitaarsolo's danig de vaart uit de voorstelling. Het is franje die de zanger misstaat. In de liederen tonen Van Maasakkers en zijn Vaste Mannen hun werkelijke klasse...