-door Assie Aukes-
Black night, Purple Haze, Against the wind....bij deze titels denk je
eerder aan Deep Purple, Jimi Hendrix en Bob Seeger dan aan de Ierse
zangeres Moya Brennan. Toch kwamen eigen composities onder die namen
langs tijdens haar optreden in de Rotterdamse Doelen ter promotie van
haar nieuwe album Signature. Over zowel het nieuwe album als het
liveoptreden in Eindhoven heeft Henk al het nodige op deze site
geschreven, dus concentreer ik me op het werk van Clannad.
Hoewel Clannad pas laat in de tweede set aan bod kwam, wil dit niet zeggen dat Moya Brennan geen Clannad-songs vertolkte. Niets is minder waar. Tijdens het concert konden de Clannad-liefhebbers al genieten van Newgrange en Tá'Mé Mo Shuí (Magical Ring 1983) en Mhorag 'S Na Horo Gheallaidh van het album Fuaim (het uitstekende album uit 1981 waarop voor het eerst ook zus Enya op de hoes is afgebeeld). Instrumentaal was niks op deze uitvoeringen aan te merken, sterker nog, voor dit werk heeft Moya haar vroegere groep niet eens nodig, al heeft ze bij het instrumentale Eleanor Plunkett (Clannad 2), zoals vaker tijdens het concert, de steun van de uitstekende harpist Cormac deBarra meer dan nodig. Hiertegenover staat weer het feit dat Moya moeiteloos een derde partij meezong in het verlengde van dit instrumentale stuk.
Toen dan eindelijk ver in de tweede set Pol Brennan, Ciaran Brennan en hun ooms Padraig en Noel Duggan het podium opkwamen was een stormachtig onthaal hun deel. Het was dan ook 9 jaar geleden dat Clannad voor het laatst had opgetreden, en wel... in Nederland. Dat de familiebanden nog steeds hecht zijn, deed blijken uit het feit dat de groep vocaal werd bijgestaan door zus Deirdre Brennan, die in de jaren '90 ook al eens de achtergrond vocalen bij Clannad verzorgde en die, net als zus Enya die zich trouwens liet verontschuldigen, tegenwoordig een solocarrière ambieert. Het Clannad-optreden moest een verrassing zijn voor vader en moeder Brennan die in de zaal zaten, maar het lijkt mij eerlijk gezegd moeilijk om echt verbaasd te zijn, wanneer je meeste kinderen (ze hebben er negen) in de catacomben van de Doelen ronddwalen...
Clannad liet in het eerste nummer direct horen waar de groep vroeger haar roem mee verdiende, namelijk de meerstemmige samenzang. Die klonk in het eerste nummer, zeker na de vocale verrichtingen van Moya's band als een klok. Helaas ging het bij het tweede nummer In a lifetime (Macalla 1985) al mis. Zelden zo'n rommelige uitvoering gehoord, wie de partij van Bono nu eigenlijk zong (Pol Brennan of gitarist Fionan deBarra), is mij niet duidelijk geworden. Gelukkig wist Eamonn Galldubh met uitstekend saxofoonspel de gelederen een beetje bij elkaar te houden. Dúlamán, van het gelijknamige album uit 1976, klonk instrumentaal gelukkig wat beter (mooi dwarsfluitwerk van Pol Brennan), maar nu bleek de solozang van Ciaran Brennan wel erg aarzelend uit de speakers te komen. In Theme from Harry's game (Magical ring) en Robin (The hooded man) (Legend 1984) ging de galmbak, het door velen verfoeide en door anderen juist weer bejubelde handelsmerk van het latere Clannad, flink open. Werd er in Harry's game nog aardig gezongen (ook de volledige Moya Brennan Band deed mee), in Robin ging het tekstueel en muzikaal eigenlijk nergens om. Ik hoor weer waarom ik toen op platengebied ben afgehaakt. Teidhir Abhaile Riu (Clannad 2 1975) bewijst dat de groep met name in de beginjaren zeer waardevol geweest is voor de ontwikkeling van de Keltische muziek. De toegiften Down in the Sally Gardens en de onvermijdelijke afsluiter Níl Sé'n Lá (beide afkomstige van het uitstekende live-album In concert uit 1979) onderstreepten deze bewering. Toen vader Leo Brennan daarna ook nog op het podium verscheen om een liedje te zingen, werd het wel heel erg close in de familie...
Ondanks alle kritiek heb ik echter ook genoten van een groep die misschien al jaren over hun hoogtepunt heen is, maar door hun mix van traditionele Ierse muziek met blues en jazz in ieder geval ook een van mijn favoriete Ierse bands van de '70 was. Iets van die magie van weleer zit er nog steeds in. Mocht het komen tot een echt reünieconcert op het volgende Celtic Connection-festival, zoals in de wandelgangen beweerd wordt, dan zal de groep toch echt serieus moeten gaan oefenen. Misschien is het een optie van de groep om alle muzikale ballast overboord te gooien en aan te treden als het vijftal die ik voor het eerst zag tijdens het Cambridge Folkfestival van 1978...)
Gehoord en gezien in De Doelen Rotterdam, 27-10-2006