Gisteravond was in de achterzaal van cafe 'The Cobblestone' in Dublin
het optreden van de Nederlandse bluegrassband 4Wheel Drive. De opkomst
was relatief groot, en hier en daar waren ook enkele bekende Ierse
traditionele muzikanten te bekennen. Dat beloofde veel goeds (zeker als
ze niet na een paar nummers al zouden vertrekken), en ondanks dat
ikzelf veel beter bekend ben met Ierse traditionele muziek en de
bluegrass altijd maar zijdelings heb meegekregen was ik wel erg
nieuwsgierig naar wat 4Wheel Drive kon brengen.
Het begon al goed met een nogal harde lage pieptoon waardoor het intro wat violist Joost van Es net had ingezet nogmaals over moest, maar toen kwam er wel een lekker uptempo intro waardoor ieders belangstelling in een klap was gewekt! In het vioolspel van Joost van Es was goed te horen dat hij zeer bedreven was in verschillende stijlen, wat later in het programma nog naar voren kwam in de twee tunes die hij samen met Jürgen Biller speelde.
4Wheel Drive bood een afwisselend programma van ongeveer 2 keer 45 minuten.
De bandleden waren met zijn vijven om een ouderwetse microfoon gegroepeerd en om de beurt stapten ze naar voren om hun instrument ten gehore te brengen. Dit dynamische schouwspel zorgde ervoor dat iedere muzikant en elk instrument wat werd bespeeld uitgebreid de aandacht kreeg om zich te profileren. Het volume was prima: niet te zacht, niet te hard, alleen was gitarist Jan Michielsen, die de meeste aankondigingen deed, soms erg slecht te verstaan. Ook de introducties van de band vielen soms een beetje weg. Maar Joost van Es met zijn aankondiging dat de vader van de bluegrass Vandeveer in het Nederlands Van de Veer heet, en de bluegrass dus oorspronkelijk komt uit... werd met veel gelach ontvangen!
Snelle nummers waar de kunde van de verschillende muzikanten naar voren kwam werden afgewisseld door rustige nummers waar de nadruk lag op samenzang, soms alleen begeleid door het strakke basspel van Alfred Bonk. Ik had echter graag wat meer solo baspartijen gezien van hem, voor de microfoon!
Banjospeler Jorgen Voller was naast behoorlijk vingervlug ook nog eens bedreven in wat werd genoemd de ‘Hillbilly Twist': noten op de banjo spelen door de snaren aan te spannen alsof je ze aan het stemmen bent in plaats van ze in te drukken: een zeer apart schouwspel!
Ik vond de zangstemmen van de mannen afzonderlijk af en toe nogal iel, maar dit werd ruimschoots goedgemaakt door de goed op elkaar afgestemde, harmonieuze samenzang.
Mandolinespeler Eduardo (ik geloof dat hij zo heette, een uit Zuid-Amerika afkomstige Nederlander) zong helaas niet mee, maar omdat hij bij de aankondigingen ook niet genoemd werd neem ik aan dat hij op het allerlaatste moment Paul van Vlodrop heeft vervangen, maar met zijn mandolinespel kwam hij echter prima mee!
Doordat er op het podium genoeg te bekijken was door de wisselingen voor hun enige microfoon, maar zeker ook door de kunde van de verschillende muzikanten, hield de band de aandacht vast van het soms toch wel kritische publiek wat behalve uit bluegrass liefhebbers ook bestond uit de eerder genoemde muzikanten uit de ‘Irish Trad' scene (sommigen alleen nieuwsgierig binnenlopend, maar die verdacht veel langer bleven hangen dan gebruikelijk), en een enkele sound-engineer. Het feit dat het merendeel tot ver in de tweede helft is gebleven pleit voor de kunde van 4Wheel Drive!
Het was alleen vreselijk warm in het zaaltje (oftewel Bleedin' roastin', een uitdrukking die veel gehoord werd die avond) waardoor veel toeschouwers vaker dan normaal naar de bar of naar buiten liepen, wat de concentratie bij de toeschouwers soms een beetje wegnam. Dat was wel jammer. De deur naar buiten kon echter niet opengelaten worden omdat de straatgeluiden dan de stilte in de zaal zouden verstoren, dus er was helaas niets aan te doen. Maar ik wil niet weten hoe heet de band het wel niet gehad moeten hebben achter in de zaal met alle zaallichten op hen gericht!!
Een paar nummers zijn blijven hangen: de 4Wheel Drive-versie van de song ‘Cotton Eyed Joe', die door de samenzang en het snelle vingerwerk van een heel ander jasje voorzien werd.
‘There is no hiding place down here' wat geheel acapella gespeeld werd, en waarvan ik zeker de lyrics ga zoeken. Maar ook de twee tunes die de fiddle en de banjo alleen samen ten gehore brachten waren geweldig: De ‘Caplan King' tune en de mij zeer bekende Mason's Apron, waar de viool en de banjo om beurten de tune aanvoerden!
Het commentaar van de Ierse muzikanten na het optreden was "It was allright, like" waarmee ik veilig kan zeggen dat 4Wheel Drive een goede indruk in Dublin heeft achtergelaten!
Maar na vier en een halve toegift was het dan toch voorbij!