Allan Taylor schurkt aan tegen het idioom van de Amerikaanse singer-songwriters. Hij vertelt in zijn teksten complete verhalen over mensen. Hij is een watcher zoals hij dat zelf noemt. Hij bekijkt mensen en laat zich daardoor inspireren tot prachtige songs. Taylor is geen man van uiterlijk vertoon. Hij is de beschouwer, de songwriter, de muzikant, de man met de warme stem, met de erudiete uitstraling. Hij schuwt kritiek niet zoals in het nummer "Boy" a Nation waarin hij de apartheid aanpakt. Zijn aankondigingen hebben inhoud. Hij heeft veel gereisd en kan daar mooi van vertellen. Elk verhaal leidt tot een song waarbij hij zichzelf begeleidt op gitaar met meestal ontspannen maar dwingend fingerpicking spel.
Als hofleverancier van composities die een resem gereputeerde artiesten sinds begin jaren zeventig de internationale hitlijsten in zingen, rekenen vakgenoten als Eric Clapton en Mark Knopfler hem tot prominent componist van hedendaagse akoestische luistermuziek. Zelf zong en speelde Allan zo'n 25 albums vol, vrijwel uitsluitend met eigen werk. Als uitvoerend artiest weet hij zich op handen gedragen op de Britse eilanden, in Duitsland, Denemarken, Italië en in de VS. Voor zijn niet aflatende kwaliteit schonk de Deense radio hem de Arets oeuvre-prijs, terwijl hij in Montreux voor het album met de toepasselijke titel The Traveller de prestigieuze ‘Grand Prix du Disque' kreeg als beste Europese album van het jaar.
Zie ook: www.do.nl/guo.