The Very Girls sluiten tournee adembenemend mooi af
Ad van Meurs (The Watchman) presenteert elke eerste zondag van de maand een programma in Café Berlage op de Kleine Berg in Eindhoven. Na Griebo en Vlas plat zat hij nu zelf op het podium met The Very Girls. Volgende maand is het op zondagavond 7 december de beurt aan singer-songwriter David Rodriguez. Henk bezocht afgelopen zondag het concert van The Very Girls en schreef er een recensie over:
- door Henk -
Het concert van The Very Girls in het Eindhovense café Berlage was zondagavond dermate adembenemend, dat Ad van Meurs tijdens de pauze in no time de laatste vijf exemplaren verkocht van de cd Elsewhere Bound. Nu zijn er geen meer bij de band te koop. Advies van Ad: koop ze op internet via www.babycd.com.
De groep trad op in de samenstelling waarmee ze de afgelopen weken door de USA tourde. Ankie Keultjes en Aggie de Kruijf (zang), Ad van Meurs (gitaren en zang), Stephan Jankowski (gitaar) en Theo Wijdeven (contrabas en basgitaar).
The Very Girls zagen we al vaker aan het werk. Het gevaar van een herhaling van zetten zit er dan natuurlijk in. Maar we gingen dit keer met extra verwachtingen, want de groep moest behoorlijk op elkaar ingespeeld zijn geraakt tijdens de afgelopen tournees. Deze verwachting kwam meer dan uit.
Zelden klonk het stel zo hecht. Alles was goed op elkaar afgestemd. De stemmen waren top, het snarenspel verbluffend en het repertoire goed uitgewogen. Er passeerden nummers van The Very Girls-cd's, maar ook van The Watchman, met name van het album Carnival of Circumstance. Het greep allemaal mooi in elkaar. Niet alleen nummers van het laatste Very Girls-album (Elsewere Bound '01) werden gespeeld, maar ook twee van de the (very) girls uit '96: het onschuldige Rough & Rocky (One more kiss before I leave you...), een voortkabbelend bluegrass nummer, en Fell To Pieces met virtuoos bottleneck-spel van Van Meurs.
We hoorden ook nieuwere songs zoals Peacefull Day met de leadzang van Keultjes en een speels duet tussen de bassist en de sologitarist. En Punka (?) City Haloween over een doods gehucht ver weg verlaten tussen de open velden ergens in Oklahoma. De wind heeft er vrij spel, en op het eind van het nummer wordt er dus flink in de microfoons geblazen.
Naast veel eigen bekend werk was er materiaal van mensen als Jack C. Frank, Pat Algar, Hank Williams en speelde de groep twee traditionals: het rustige bijna devote folky Wayfaring Stranger (met subtiel snarenwerk en prachtig harmoniërende samenzang) en een bijna op hol slaande uitvoering van The Cuckoo. Telkens valt weer het waanzinnig knappe gitaarspel van Stephan Jankowski op. In nummers als The Blue Zone, Dancing on the World, Like a Hurricane (Pat Algar) en Wishes for your love waren zijn solo's weergaloos en onnavolgbaar. Opgestuwd door Ad van Meurs evolueert zijn snarenspel soms tot een soort gipsy-jazz waarbij hij Stochelo Rosenberg naar de kroon steekt.
Jankowski stak inderdaad goed in zijn vel, zoals Van Meurs opmerkte. Maar niet alleen deze supergitarist, maar de complete band was op dreef. Zo excelleerde Wijdeven in een ploppende solo op zijn basgitaar in I'm going to Louisiana, bracht De Kruijfs hilarische trompetsolo (zonder trompet) in The Road Goes On de handen op elkaar en imponeerde ze met dynamische zang in The Blues came falling down, was er de opkrikkende drive waarmee Van Meurs Take my Blues Away zong en ontroerde de gevoelige manier waarop Keultjes Wayfaring Strangers vorm gaf.
Dit concert was een waardevolle en gedenkwaardige afsluiting van weken lang touren.