Steve Robinson - Undercurrent - Sunshine Drenchy Records SUND004
Al jaren woont de Brit Steve Robinson in de VS. Dat is aan de muziek op zijn jongste cd Undercurrent goed te horen, Amerikaanse invloeden van Bob Dylan en Crosby, Stills en Nash worden doorspekt met duidelijk Europese, beatleske, klanken. De titel van de plaat wordt eer aangedaan, want hoewel het album over het algemeen nogal vrolijk van toon is, zitten er af en toe wat donkere onderstroompjes in. Akoestische gitaar en piano zijn de belangrijkste instrumenten, meestal aangevuld met drums, en hier en daar een vleugje elektriek, bas, mondharmonica of viool.
De muziek op Undercurrent is veelal poppy, maar kent vaak een folky gevoel. Het duidelijkst is dat in Please Emmalene, een nummer (over de band tussen ouder en kind) dat nauwe verwantschap laat horen met de folkrock. Lekkere mandoline trouwens, in de begeleiding. Ook Wasted And Waiting heeft een fikse link met folk, hoor ik daar een fluit en is dat nou een reel op het eind, als je denkt dat het al afgelopen is? Celtic fiddler Victor Gagnon bespeelt hier de viool. In de teksten zit hier en daar iets dat je aan het denken zet, zoals in het heel blij klinkende The Best Days Of Your Life, over de schooldagen van vroeger, inclusief de (typisch Engelse) bijbehorende uniformen, waar al snel het zinnetje "if this is growing up, I'd rather die" te horen is. Op het eind blijkt trouwens dat er later in het leven eigenlijk niet eens zoveel verandert, maar de boodschap blijft verpakt in hetzelfde, bijzonder opgewekte, melodietje. Nog een herinnering aan de schoolbankjes is Class Clown, wie herkent dat type niet? Het jongetje dat achterin zat en om wat voor reden dan ook de hele klas probeerde te vermaken met zijn grappen en grollen. Forget About Love biedt wat tegenwicht voor de lichtvoetige muziek, het klinkt wat steviger en doet zelfs bluesy aan, met zo'n fijne rondspokende mondharmonica. Mooi is het ingetogen Road To Ruin, hier geen drums, maar vooral akoestische gitaar, en wat subtiele geluidseffecten, met opnieuw die donkere onderstroom, enerzijds door de wat onheilspellende strijkers, anderzijds door de tekst over religieuze conflicten in de wereld. Dat thema komt nog terug in Boring God, waar ook weer een folky fluit te horen is.
De folkinvloeden zijn duidelijk, en poppy is het ook, maar of dit nou poppy folk of folky pop betreft? Ik hou het maar op folkpop, die heel prettig in het gehoor ligt. Dat komt mede door de fijne, lichtklinkende stem van Steve Robinson, die uiteindelijk een groot deel van het geluid bepaalt. Categorie singer-songwriter kan overigens ook, aangezien hij zelf alle nummers schreef.
Mirjam Adriaans, waardering 8
Website: www.steverobinsonmusic.com.