Saint Robinson - Spiritual Freeway - eigen beheer
Het lijkt me verstandig om eerst maar even de band voor te stellen. Saint Robinson komt uit Eindhoven e.o. en bestaat uit: Willem Jongenelen jr. (zang, akoestische gitaar, lead gitaar, mondharmonica), Tijn Beckers (lead gitaar), Han Verbakel (bas, harmony vocals), Jacques Boer (drums). Hun eerste cd heet Spiritual Freeway.
Deze band bestaat nog niet zo lang en heeft (nog?) geen eigen website. Dat zegt wat over de leeftijd van de heren, die inderdaad niet meer piepjong zijn. Ook zoekmachine Google levert weinig informatie. Er zijn flink wat resultaten, maar die slaan vrijwel allemaal op het nummer Saint Robinson In His Cadillac Dream van de Counting Crows. Dat is een bekende band, maar of het nummer iets te maken heeft met de naam van het Eindhovense Saint Robinson zou ik niet weten.
In dit geval moeten we het dus maar doen met het schijfje zelf. Het hoesje voorspelt niet veel goeds. Er is een berglandschap te zien, met een smal weggetje in de richting van een steile top. De titel luidt Spiritual Freeway, en op de achterkant staat een bewolkte lucht met wat vliegende vogels. Enkele songtitels: Radiance, Perspective, Whole... en ja, dan zie je de bui al hangen. New Age is niet echt iets voor Folkforum, maar die Jongenelen, die had ik toch een paar keer gezien in een kroeg? Die speelde toch iets wat op americana leek? Een man met een gitaar? Nou ja, maar even luisteren wat het is.
Er is opluchting als blijkt dat het toch wel om een singer-songwriter gaat, die zijn wortels in de rockmuziek heeft. Maar bij het eerste nummer slaat me de schrik opnieuw om het hart. Het stembereik van Willem Jongenelen (die een beetje klinkt als een oude rocker) is te beperkt om dit lied goed te zingen. Gelukkig zijn de volgende nummers niet zo veeleisend voor die stem, zodat het geen beproeving wordt om de plaat te beluisteren. Dan hoor je toch nog wel wat leuks voorbijkomen.
Tussen de 12 nummers zitten een paar mooie teksten. Perspective relativeert het een en ander en er is het verhaal over John, uit Californië, dat uitmondt in een persoonlijke vraag aan een geliefde. Lavender Street haalt herinneringen op aan jeugdliefdes en -vriendschappen. Het troosteloze landschap en de mensen die elkaar niks meer te vertellen hebben vormen het décor van Wasteland.
Philo is opgedragen aan Phil Lynott, de bekende frontman van Thin Lizzy, die alweer 20 jaar geleden overleed na een onstuimig leven. De tekst blijkt uiteindelijk over een heroïnehoertje te gaan, dat op het Centraal Station van Amsterdam probeert haar shot bij elkaar te verdienen. Dat leven heeft toch heel wat raakvlakken met de trieste omstandigheden waar Lynott door zijn verslaving in verzeild raakte. De begeleiding doet ook denken aan de muziek van deze legende.
Inspiratie werd ook gevonden in een gedicht van Max Ehrmann uit 1927. Desiderata werd als titel overgenomen, de tekst is flink aangepast. De strekking blijft hetzelfde. Ehrmann pleitte ervoor dat mensen zichzelf moesten blijven en vooral streven naar geluk, elementaire zaken, die helaas in deze tijd nog steeds actueel zijn.
Verrassende afsluiter is Closing Time. Met een jazzy piano (gespeeld door gast Maurice Roosen) waan je je zo in een oude club, die op sluiten staat. Heeft wat weg van het geluid van de bekende 'crooners' uit de jaren vijftig.
Muzikaal gezien houdt Saint Robinson het vrij rustig. Veel akoestisch werk, geen nadrukkelijk aanwezige drums. De elektrische lead gitaar klinkt mij wat te scherp, maar de arrangementen zijn afwisselend. Uit de inhoud van de nummers blijkt dat er veel nagedacht wordt over het leven, dat tot uiting komt in thema's als reizen, troosteloze landschappen en twijfels over de liefde. Dit alles maakt Spiritual Freeway na de aanvankelijke twijfels toch lekker verteerbaar.
Mirjam Adriaans, waardering: 7