Battlefield Band - The Road Of Tears - Temple Records COMD2098
De legendarische Battlefield Band uit Schotland brengt op ‘The Road Of Tears' de problematiek rond emigratie in kaart. Nog immer een actueel thema. De songs zijn, zoals het albums met keltische muziek betaamt, omgeven door tal van tunes. De volgorde ligt al decennia onwrikbaar vast. Nooit drie songs op rij, erg voorspelbaar dus allemaal.
Na een carrière om U tegen te zeggen, heeft Battlefield niets meer te verliezen, en zou je dus een kwetsbaarder opstelling mogen verwachten. Over ‘emigratie' en ‘migratie' is zoveel te vertellen, dat een album met enkel songs dit keer op zijn plaats geweest zou zijn. Anderzijds worden de tunes nog steeds met veel plezier en vakmanschap gespeeld. Alan Reid, Mike Katz, Sean O'Donnell en Aladair White zijn dan ook stuk voor stuk kanjers op keyboard, doedelzak, gitaar + aanverwante snaren en viool.
Maar bij sommige tunes kan ik een déjà vu-gevoel niet onderdrukken. Het verloop van zo'n set als The Patagonia Islanders, The Low Country Dance en Don Juan McKenna's Jig laat zich mijlen vantevoren voorspellen. En als je een toppiper als Mike Katz in huis hebt, geef je hem de ruimte. Wordt die wat ingedamd dan klinkt het opeens verrassender.
De tunes krijgen iets extra's door de titels te laten verwijzen naar onderwerpen die met het album-thema van doen hebben. In het tekstboekje wordt daar dan nadere uitleg over verstrekt. Soms beperkt zich dat nagenoeg tot de komisch aandoende verwijzing naar Google zoals bij Don Juan McKenna's Jig, genoemd naar de generaal in de Chileense onafhankelijkheidsoorlog. Toch heeft dit album wel degelijk educatieve waarde. Het tekstboekje gaat over het algemeen veel verder dan een enkele verwijzing naar Google en de songteksten bieden het nodige.
Van de 17 tracks - het album beslaat ruim 70 minuten - zijn er negen songs. De mooiste zijn er twee van de hand van Schotlands beroemdste poëet Robert Burns, zijn bekendste gedicht To A Mouse en de fraai gezongen The Slave's Lament, waarin Burns zijn kritiek op de slavernij spuit.
De titelsong die het album opent, plaatst actuele problemen rond migratie - zoals in het Midden Oosten - in een historisch perspectief. Battlefield-veteraan Alan Reid verwijst daarin bijvoorbeeld naar de Highland Clearances, waarbij eind 18de eeuw landeigenaren de Schotse plattelanders verdreven van huis en haard. Zoals Reid ook strofes wijdt aan de gigantische volksverhuizing naar Amerika als gevolg van de Ierse hongersnood en de verbanning van Amerikaanse indianen. De titel van dit openingslied, The Road Of Tears, is treffend gekozen, maar die treurigheid wordt met een zwijmelend keyboard en een tranentrekkende d-flute wat mij betreft té dik aangezet.
De vocale capaciteit Battlefield Band is sinds vorig jaar toegenomen met de komst van Sean O'Donnell, een Ierse zanger/gitarist. Hij beschikt over een warmere stem dan Alan Reid. Toch komen de fraaiste zangnummers van voor O'Donnells tijd. Als een fraaie toegift worden de laatste tien minuten van dit album gevuld met twee eerder uitgebrachte nummers: Five Bridges To Cross en een live versie van The Green & The Blue. Five Bridges To Cross, over het grootste dilemma van de emigrant namelijk of-ie wel of niet moet vertrekken, is overgenomen van het Alan Reid's solo-album The Sunlit Eye. The Green And The Blue, over de Ierse emigratie naar Schotland, hoorden we eerder op het album Across the Border van Battlefield Band.
Henk - Waardering 7