Fotheringay - Fotheringay 2 - Fledg'ling Records FLED 3066 / Distributie: Music&Words
"Met deze uitgave is denk ik wel dat de bodem van Sandy's oeuvre in zicht is. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat er nog veel meer uit de archieven te halen valt. Ik hoop nog steeds op het totale concert wat Fotheringay in Rotterdam op het Kralingen-popfestival gaf, maar ook daar heb ik een hard hoofd in."
Zo beëindigde ik een jaar geleden de recensie van Sandy Denny - Live at the BBC. Totaal onverwacht ligt nu Fotheringay 2 in de winkels. Opnamen voor dit tweede album waren in 1970 wel begonnen, maar toen nooit afgemaakt. De band rond Sandy Denny, Trevor Lucas, Gerry Conway, Pat Donaldson en Jerry Donahue splitte tijdens de opnamen, toen Sandy Denny besloot om solo verder te gaan. In 2007 kwamen de opnamen weer boven water en de drie nog levende groepsleden (Conway, Donaldson en vooral Donahue) zijn de studio ingedoken om dit materiaal opnieuw te mixen.
Een aantal nummers van dit album kenden we al. Zo verschenen Gypsy Davey en Two weeks last summer al als bonustracks op de cd-versie van Fotheringay, het titelloze debuut van de band, en vonden Late November en Silver Threads and Golden Needles een plaatsje op respectievelijk Who knows where the time goes (1985) en A boxfull of Treasures (2004), de twee verzamelboxen van Sandy Denny. Er verschenen nieuwe versies van John the Gun en Late November op The North Star Grassman & The Ravens (1971) en Silver Threads and Golden Needles op Rendezvous (1977), soloalbums van Sandy Denny. Nieuw, voor mij althans, zijn de traditionals Eppie Moray, Wild Mountain Thyme en Bold Jack Donahue, de door Trevor Lucas geschreven Knights of the road en Restless en de Bob Dylan-cover I don't believe you.
Het album opent sterk met de beste versie van John the Gun die ik ooit hoorde. Formidabel drum- en baswerk van Gerry Conway en Pat Donaldson leert ons dat de groep door de vele optredens tot een hechte formatie is uitgegroeid. Het saxofoonspel van Sam Donahue, vader van gitarist Jerry Donahue geeft het nummer een extra dimensie, die latere versies van Sandy en Fairport Convention moet ontberen. Die lijn wordt in Eppie Morray en Late November doorgetrokken. Het significante verschil in niveau, zowel qua vocalist als componist, van Sandy Denny en Trevor Lucas is op dit album wel erg groot geworden. Niet dat Lucas slecht is, maar hij moet in beide disciplines in Sandy Denny zijn meerdere erkennen. De twee eigen nummers van hem (Knights of the road en Restless) zijn in vergelijking met de songs van Sandy maar povertjes. Lucas komt nog het best tot zijn recht in de traditionals Eppie Moray en Bold Jack Donahue. Laatst genoemde nummer is qua lengte vergelijkbaar met The banks of the Nile op het eerste album maar kan daar qua intensiviteit lang niet aan tippen. In Eppie Moray zingt Sandy Denny ook enkele strofen, maar het lijkt op die uit twee verschillende opnamesessies zijn geplukt. Het enige nieuwe nummer van Sandy Denny is een versie van de bekende traditional Wild Mountain Thyme. Had ik dat nummer in 1971 gehoord, dan had ik het misschien nog kunnen waarderen, maar sinds die tijd is het nummer zowat plat gespeeld en ben ik er totaal op uitgeluisterd. Jammer, want op de versie van Sandy is eigenlijk niet veel op te merken.
Zou dit cruciale tweede album de definitieve doorbraak voor de veelbelovende folkrock-formatie betekend hebben? Eerlijk gezegd twijfel ik sterk. De groep is in vergelijking met de eerste elpee instrumentaal behoorlijk gegroeid en klinkt in een aantal liederen beter als ooit te voren.
Ander de andere kant is een groot deel van het repertoire op dit album toch wel bekend geworden op compilatiealbums of in andere versies en dat maakt dit album natuurlijk lastiger te beoordelen. Daarnaast is het nieuwe werk voor een groot van Trevor Lucas' hand en niet het sterkste van het album.
Ik begrijp daardoor de intentie van producer Joe Boyd die bij Sandy Denny aandrong op een solocarrière steeds beter. Fotheringay was een band met twee gezichten en het ene gezicht was een stuk knapper en overtuigender dan de andere. En waarschijnlijk zullen die twee gezichten de band tot in lengte van dagen parten gespeeld hebben, maar zover is het natuurlijk nooit gekomen...
Blijft het feit dat Fotheringay op haar beste momenten de absolute topband van de folk-rock in de beginjaren '70 was en die momenten zijn ook op dit album te beluisteren. Daarom is deze uitgave een must voor de liefhebbers van het werk van Sandy Denny en die van de folk-rock uit de jaren '70 in het algemeen.
En misschien hebben ze de rest van het concert in Kralingen nu ook gevonden...
Assie Aukes, waardering: 8