Seneca - Sweeter than Bourbon - www.seneca.ie
Seneca was een Romeins filosoof en staatsman uit de tijd van Christus. En ook een indianenvolk. Maar.... het allerbelangrijkste.... Seneca is ook Ierse folkrockgroep. En wat voor één? Een fantastische. De band bestaat uit Bob Hope (gitaar & zang), Yvonne Conaty (bas, zang), Brendan O Gorman (leadgitaar) en Daragh O Loughlain (drums). En natuurlijk is er nu een cd. Sweeter than Bourbon is de naam die dit pronkstuk met zijn geboorte heeft meegekregen. De songs van deze plaat vinden na een paar keer draaien een plaats in je hersenkast om er nooit meer uit te verdwijnen.
Als een najaarszon die voorzichtig prettig door de ramen de huiskamer binnendringt, zo klinken de songs van Seneca op Sweeter than Bourbon. Verrassend, opwekkend, rustig, meeslepend, spannend en mysterieus. Evenals de voorhoes, de foto's van het bijgesloten boekje, en de achterkant. Om maar eens wat duidelijk te zijn. Op de voorhoes staat een stoel. Zo veel is duidelijk. En er vliegt iets weg. Het lijkt een vogel die ondersteboven vliegt. Net alsof er iets gebeurt wat je niet kunt verklaren. Dat surrealistische is ook terug te vinden in de songs. De openingstrack Sleepless Amazing is al mysterieus. Het gaat over een verbroken liefde met veel raadsels.
Why kill me
When you can have me
Don't remind me
Of the time you left me
It's not thal silly
We're alive now aren't we?
I don't think I'm crazy
My mind works quite simply.
Nee het is geen Agatha Christie tekst. En miss Marple of Hercule Poirot zijn niet de omgeving aan het observeren. Toch komen die gedachtes op bij het beluisteren van deze cd. Want de plaat druipt van de originaliteit. Een wonder. Op deze debuutplaat heeft Seneca al duidelijk een eigen sound gevonden. Natuurlijk zijn er invloeden te vinden. Denk dan aan Jeff en Tim Buckley, Tom Waits, Nick Drake, Radiohead, Neil Young, Sigur Ros, Massive Attack. Niet dat de songs van Seneca lijken op die van die legendarische muzikanten, maar tussen de tonen door komen die namen soms toch bovensijpelen.
Seneca bestaat nu drie jaar. In het thuisland wordt ze gezien als de meest hard werkende band. Optredens bij de vleet dus. Die live-ervaringen zet de band op de plaat om tot perfectionisme. Sweeter than Bourbon bevat ook geen uitspringers. Elk lied is al een uitspringer. De songs staan als een huis en zijn allen even verrassend. Soms is het akoestisch wat je hoort. Dan weer wordt je overladen door elektrische gitaren. Maar het is ook de overrompelende zang van Bob Hope die je meeneemt op reis naar mysteryland. Een nummer als ‘So Beautiful' bijvoorbeeld. Het hoge stemmetje doet de haartjes op de armen rechtop staan. Of wat te denken van ‘Smile'. Deze semi-akoestische debuutsingle waaide in Ierland zo de Ierse hitlijsten binnen. Daar ga je wel van glimlachen. Terecht ook.
Ondanks dat de plaat vol staat met sterke songs werkt de groep toch naar een soort van climax. Maar liefst 10 minuten en 44 seconden duurt Empry Seat, de laatste song op de plaat. En juist dit nummer roept zoveel spanning en mysteries op, dat de luisteraar, bij wijze van spreken, nu al staat de springen van ongeduld om de groep live te kunnen zien. Ik ben dan wel geen doorgewinterde recensent. maar één ding is wel duidelijk: Sweeter than Bourbon is een beresterk album dat niet kapot te krijgen is.
Sjak Janssen, waardering 9