Hautekiet & De Leeuw - Waar - TEG08008 (www.hautekietendeleeuw.be)
Rick de Leeuw is hier vooral bekend van de Tröckener Kecks, die een duidelijk herkenbare eigen stijl hadden in het Nederlandse muzieklandschap van de jaren '80 en '90. Inmiddels is De Leeuw al enkele jaren aan het toeren langs theaters met Vlaming Jan Hautekiet, klassiek geschoold pianist en radioman. Hij was onder meer mede-oprichter van Studio Brussel.
In 2006 begonnen Hautekiet en De Leeuw met het programma Het Leven Is Nog Nooit Zo Mooi Geweest, alweer de tweede show die ze samen op poten zetten. Het titelnummer daarvan is een van de liedjes die terug te vinden zijn op Waar, het album dat nu door het duo is uitgebracht. De schijf werd al anderhalf jaar geleden opgenomen, maar het duurde een hele tijd voordat ze toestemming kregen voor Karolien Zegt, een vertaling van Caroline Says van Lou Reed. Het verhaal over hun bezoek aan een optreden van Reed in Londen en het wachten bij de artiesteningang om uiteindelijk toch het verlossende jawoord te verkrijgen heeft inmiddels heel wat publiciteit gehad. Overigens is het een mooie, ingetogen vertolking geworden, met rustige begeleiding, ietsje zoetig op het eind.
Maar hoewel Lou Reed natuurlijk de aandacht trekt van de landelijke pers, gaat het mij vooral om het eigen werk, dat er zeker ook mag zijn. Het korte openingsnummer Intro is een orkestraal stuk, klinkt klassiek, en de prachtige afsluiter Hart In De Keel is geen lied maar een voorgedragen gedicht op muziek, waarbij het experiment niet geschuwd wordt en het gebruik van samples het effect van de woorden alleen maar versterkt. Maar wat Rick de Leeuw en Jan Hautekiet daartussenin laten horen verschilt eigenlijk niet eens zo heel veel van het vroegere werk van de Tröckener Kecks. Opnieuw zijn het met name de mooie teksten die opvallen, De Leeuw was en is nog steeds een begenadigd songschrijver.
Bij promotie-optredens op radio en tv speelden Hautekiet & De Leeuw een paar stukken live, natuurlijk Karolien Zegt, maar ook Waar Gaan We Heen kwam voorbij. Die werden met enkel zang en piano uitgevoerd, en het was genieten van deze ingetogen akoestische liedjes. Op de plaat speelt een band mee, er zijn nog een paar andere luisterliedjes, maar het gaat er vaak wat ruiger aan toe, met regelmatig uitbundig scheurende gitaren en drums. Zoals in Thuis, met dit fijne staaltje schrijverskunst:
ik had wat eerder moeten bellen
het wordt wat later dan normaal
iets op het werk, iets met computers
het is een lang en saai verhaal
Aan het eind wordt het instrumentale geweld abrupt afgebroken, om over te gaan in de heerlijk verstilde piano-intro van de ballade Ooit Zien We Elkaar Weer. En Dit Laatste Uur krijgt ter afwisseling een seventies uitstraling met Doors-achtige toetsen (denk aan Riders On The Storm), terwijl Dieper naar een heuse rockballad neigt, waarbij de gitaar subtiel jankt door het sobere pianogeluid.
Achtergrondzang is er o.a. van JW Roy en Bea van der Poel, de productie is vrij poppy. Folky is het album niet echt te noemen, maar als liedjessmid verdient Rick de Leeuw alle lof. Tekstschrijven is een kunst die hij uitstekend in de vingers heeft. Het gaat op Waar vooral om de liefde, en dit keer (bijna) niet over de donkere kanten, maar juist de goede gevoelens die erbij horen, met soms een vleugje melancholie. Lekkere plaat.
Mirjam Adriaans, waardering 8