John Tams- The Reckoning - Topic Records TSCD551
John Tams heeft al een lange geschiedenis in de Britse folk. Toch is The Reckoning pas zijn derde solo-album. Na Unity en Home was het de vraag of hij zich nog zou kunnen overtreffen. Ja, dus. Je hoort verwijzingen naar typische Britse tradities met een belangrijke rol voor blaasinstrumenten als trompet, cornet, hoorn. Maar ook een link naar Amerikaanse rootsmuziek en een enkele keer zelfs jazz. Opvallend zijn enkele nadrukkelijke echo's uit zijn rijke muzikale verleden.
Tams beschikt over een helder warm stemgeluid, met name in het rustiger werk. Hij blinkt uit in prachtige vocale harmonieën met Barry Coope, in boeiende tempowisselingen, zijn eigenzinnige bewerkingen van traditionals en klassiekers, maar ook in nieuwe composities en teksten, waarin hij zich nog immer geëngageerd toont.
Enkele nummers op The Reckoning zou ik ronduit willen betitelen als meesterwerkjes. Zoals hij bekende tunes of songs tot boeiend nieuw materiaal kneedt is uniek. Eigenzinnig plaatst hij een traditional als ‘Man of Constant Sorrow' in de tachtiger en negentiger jaren van de vorige eeuw wanneer de strijd om de mijnsluitingen woedt in zijn geboortestreek. In de klassieker Bitter Withy van Peter Bellamy hoor je evengoed amerikaanse roots met een eenvoudige banjo en gospel, maar ook Britse droompop op keyboards en elektrische gitaar. Een hoogtepunt op dit album!
John Tams is al decennia een van de toonaangevende Britse folkmuzikanten. Hij is niet enkel een markant zanger/gitarist/acccordeonist, maar ook radio- en platen-producer. Ook is hij acteur (zowel theater, tv als film) en schrijver. Hij maakte deel uit van groepen als The Albion Dance Band (later The Albion Band), Home Service, The Questionairs, Stalking Horses. Eind vorige eeuw maakt hij zijn eerste solo-album Unity, twee jaar later komt de opvolger Home. En nu is er zijn derde solo-album The Reckoning.
Op dit album hoor je veel terug uit dat rijke verleden. Vanuit de tijd met Home Service herken je onmiddellijk de brass-invloeden. En zo'n elektrische gitaar aan het eind van Bitter Withy is typisch Albion Band. Niet vreemd als je weet dat het 't werk is van Gream Taylor op dezelfde oude Gibson die hij destijds bij de Albions bespeelde.
Ook in het ruim twaalf minuten durende The Sea herleven The Albion Band en Home Service in volle glorie. Het eerste deel (Pretty Nancy) van deze vierdelige compilatie van sea-songs, herinnert in haar a capella-zang aan Coope Boyes & Simpson, waarmee Tams in het verleden meermaals samen optrad. De ingetogen klassieke ballad A Saylor's Life, die Tams al zong in de Albion-tijd, heeft hij gecombineerd met The Sailor's Alphabet. ‘One More Day' dat Tams eerder opnam met Home Service in '81, krijgt hier een nog pregnantere en dynamischer uitvoering. De compilatie eindigt met een morrisdansje waarin Tams als in zijn Albion Dance Band-periode gevoelig én swingend zijn button accordeon bespeelt.
John Tams is een maatschappelijk betrokken songwriter, wat je ook nu weer hoort in vrijwel al zijn teksten. Of ‘Safe House' nou handelt over migratie of dakloosheid blijft onduidelijk, maar geen twijfel over de bewogenheid waarmee hij zingt:
...come in, lie easy lay down your weary brow
you're welcome here kind stranger
you're in a safe house now...
Als literator weet hij regels uit klassiekers moeiteloos in te bouwen in zijn nieuwe teksten. Zoals hij dat ook doet in Amelia - where you bound to?, een prachtig lied over liefde en verlangen, met een bijna hypnotiserende herhaling van de songtitel. Overigens een nummer dat Tams samen met Barry Coope en Graeme Taylor al enige jaren live vertolkt zoals in februari 2003 op de negende editie van het Folkfestival Zwolle.
Aan The Reckoning werkten mee: John Tams (zang, akoestische gitaar, , basgitaar, 5 string banjo, button accordeon), Barry Coope (zang, keyboards, harmonium, drums), Greame Taylor (elektrische en akoestische gitaar, 5 string banjo, dobro, ukelele), Andy Seward (bouzouki, 5 string banjo, contrabas), Keith Angel (drums en percussie), Steve Dawson (cornet, trompet, flugel horn), Roger Wilson (viool).
Henk - Waardering 9,5