-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
"Tof dè ge gekomen zijt op dees fist," zingt Hein Augustijn met Brabomundo in een lekkere set op VAN HIER, een sympathiek nieuw festivalleke dat gisteren een prachtige eerste editie beleefde in Westelbeers. Alles werkte mee om er een feest van te maken: goed weer, meer enthousiast publiek dan verwacht, een prima sfeer en nog meer heerlijke optredens van o.a. Iris Penning, Martijn Kuijten, E=MT², Leon Moorman en André van den Boogaart. Allemaal van hier natuurlijk.
Om een mooi festival op poten te zetten heb je geen grote namen nodig, de muzikanten hoeven niet van heel ver weg te komen en het hoeft ook niet veel geld te kosten, zo bewijst de eerste editie van VAN HIER. Met een beperkt budget en lage entree (op de dag zelf €20,-) heeft de organisatie een wel heel sympathiek festivalleke op poten gezet.
Ja, het is mazzel dat het weer meezit, want dat zorgt er ongetwijfeld voor dat het festival uiteindelijk een kleine vierhonderd bezoekers naar de Cultuurboerderij in Westelbeers trekt. Dat zijn er veel meer dan verwacht, maar dat is ook mooi, want de opbrengst van het gebeuren (ook van de verkoop van de leuke festivalshirts) gaat naar de optredende muzikanten.
Bij aankomst halen we onze festivalbandjes op en die blijken nog van Parkfest te zijn, dat jaren geleden in Eindhoven georganiseerd werd. Dat schept verwachtingen, die nog gevoed worden door het compacte terrein dat mooi aangekleed is met kleurige stoffen banieren, diverse tuinstoelen en wat tafels. Er staan een verkleedtruck, knutseltafel, schmink en wat speeltuigen klaar voor de jonge bezoekertjes en er zijn overkappingen waaronder muzikanten aan het soundchecken zijn.
Zoals gezegd staan er geen grote namen op het affiche (al zijn sommige muzikanten wel bekender dan andere), maar de optredens zijn zeker de moeite waard. Het programma is gevarieerd, van Middeleeuwse folk, spitsvondige woordkunstenaars en Drentse popliedjes tot balfolk, Ierse meezingers, rauwe Brabantse blues en Neil Young covers. En dat alles op drie podia. Wat oorspronkelijk bedoeld was als publiek verjaardagsfeestje voor mede-organisator Ramon de Louw lijkt een beetje uit de hand gelopen te zijn.
Hoewel het op zich mogelijk is om van alles iets te zien en horen kies ik liever een paar optredens om mijn volle aandacht aan te geven en daarnaast te genieten van het weer, fijne gesprekjes en de gemoedelijke sfeer op het terrein.
Dat de Wijvendans zowel in de versie van het duo Swinco als in die van Vandiekomsa voorbijkomt vind ik helemaal niet erg, het is namelijk een lekkere andro om te dansen, maar ook een leuk lied vol humor om naar te luisteren. De schrijver ervan, David Cornelissen, maakt deel uit van beide formaties, speelt ook nog een deuntje mee met Roos Trio & Friends (die van de Ierse meezingers) en organiseert de sessie 's avonds.
Dat is het leuke van een festival, muzikanten die, al dan niet spontaan, met elkaar meespelen. Zo begeleidt celliste Mirthe de Jonge niet alleen Iris Penning, maar ook Martijn Kuijten en geeft ze beide optredens, zowel muzikaal als vocaal, een fraaie subtiele kleur mee.
Iris Penning opent het festival op het Cultuurpodium in de Cultuurboerderij en weet gelijk te boeien met haar eigenzinnige en spitsvondige teksten. Haar liedjes zijn soms persoonlijk, maar ze schetst in het gedicht Dit Is Mijn Stad ook een treffend beeld van Eindhoven waar ze tot voor kort stadsdichter was.
Op datzelfde podium zingt Martijn Kuijten voor het merendeel heel fijne liedjes over zichzelf en de roerige periode die hij achter zich heeft liggen, met o.a. Echo Van Mijn Hart over zijn hartoperatie van een paar jaar geleden. Maar soms gaat het ook over anderen, zoals in het verzoekje Als De Muziek Begint, over de dementerende vrouw en haar man die hij ooit tijdens een optreden van Dommelvolk ontmoette.
Een fijne verrassing op dit podium is Nick Pilmeyer, een singer-songwriter die ik nog niet kende, maar die het aandurft om een nieuw lied uit te proberen en indruk maakt met Als Ik Gaan Moet. Hij heeft het naar aanleiding van een overlijden in zijn eigen familie vertaald uit het Duits. Het origineel is van de rapper TUA, maar de versie van deze middag is vooral sober en gevoelig.
De afsluiter hier is André van den Boogaart, sterk begeleid door Wannes Rombouts op gitaar en Joost Verbraak op accordeon, trompet en percussie. Het was alweer een tijd geleden dat ik hem live zag, maar het klinkt direct vertrouwd. Lekker rauw en tegelijk poëtisch, rake teksten waarmee hij het publiek (soms zelfs onbedoeld) aan het lachen krijgt en aan het meezingen. Zoals het nummer Harrie, dat nergens over gaat, oftewel over Facebook en de postjes daarop die hij akelig accuraat weet te omschrijven in een paar woorden.
Op het Balfolkpodium pik ik wat mee van de fijne optredens van Swinco en Two Catch A Raindrop, maar ben ik vooral benieuwd naar E=MT². Accordeonist Niek van Uden vormt een duo met Sander van der Schaaf op mandoline. Daarin hoor je iets terug van de dynamiek van Té, de vernieuwende balfolkband waarin ze allebei hebben gespeeld, maar het is ook subtieler, met heel fijne arrangementen. Het blijft jammer dat de groep niet meer speelt (het is nou eenmaal lastig als een paar leden erg ver uit de buurt wonen), maar met dit duo hebben we een heerlijk dans- en luisterbaar alternatief erbij in de balfolkwereld. Ze krijgen de houten vloer in elk geval goed gevuld.
Het Concertpodium (buiten onder een overkapping) heeft ook een paar leuke setjes op het programma staan waar het publiek zich graag voor verzamelt in een ruime halve cirkel. Na de olijke Middeleeuwse folk van Voddemoêr mogen gastheren Hein Augustijn en Ramon de Louw aan de bak in een lekker setje van Vandiekomsa. Het is me een raadsel hoe alle muzikanten op het podium passen en dan is er ook nog een extra gitariste, want Hein is aan zijn arm geblesseerd geraakt door een val met de fiets. Zij is een fijne aanvulling, maar niet strikt noodzakelijk, want hij is zo te horen goed aan het herstellen. Hij weet het spelen in elk geval vol te houden, ook later als hij, eveneens met een extra gitarist, met Brabomundo optreedt.
Bij die set komen nog twee gasten op het podium, want als twee van de kompanen van het Van Hier-project aanwezig zijn nodig je die natuurlijk uit om mee te spelen met het gelijknamige liedje, dat op dit festival uiteraard niet mag ontbreken. Martijn Kuijten zingt daar oorspronkelijk niet op mee, maar zijn algemeen beschaafd Brabants (of zoiets) gaat prima samen met het dialect uit de omgeving van Hilvarenbeek waar Augustijn opgroeide en het Drents van Leon Moorman die even daarvoor het Brabantse publiek uitstekend heeft vermaakt met zijn eigen liedjes en vertaalde covers.
Die covers herken je direct, zelfs als je de aankondiging niet gehoord hebt weet je dat Instagram een soort hertaling is van Kodachrome van Paul Simon (soms herhaalt de geschiedenis zich net in een iets andere vorm). En als Moorman (die overigens in een vorig leven ook nog deel heeft uitgemaakt van folkrockband Scrum) een hoed opzet weet je dat het tijd wordt voor Hier In Het Oosten, met een vette knipoog naar Texas Hold'em van Beyoncé, lekker met overtuiging en plezier gespeeld samen met zijn twee maten. Maar ook zijn eigen werk is de moeite waard. Met een klein beetje goede wil is het Drents nog best te verstaan ook, zeker als hij een beetje uitleg erbij geeft over de betekenis van Knooin of zijn nieuwe nummer Plattelandsgevuul dat ergens volgend jaar pas verschijnt. En al gaat het optreden niet helemaal van een leien dakje, het publiek vergeeft het hem graag als hij met een kwinkslag komt over het vergeten van zijn eigen tekst "maar dat moet ik eigenlijk niet zeggen, jullie verstaan geen Drents, dus horen jullie toch niet wat ik fout doe." De toeschouwers lachen en zingen graag wat mee met deze innemende entertainer.
Voor een volgende editie zou het handig zijn als er meer toiletten beschikbaar zijn (er waren 's middags wel erg lange rijen). De friet en de loempia's waren helaas al snel op, daar zijn dus wat teleurgestelde reacties over, maar de meeste bezoekers hebben er ook wel begrip voor, het is nou eenmaal lastig om precies in te schatten hoeveel mensen er komen en wat die allemaal willen eten. En het belangrijkste is dat ze een heerlijke dag hebben gehad, waarop ze genoten hebben van fijne herinneringen aan onder meer Folkwoods en Parkfest, maar ook het Gipsy Festival in Tilburg, van het heerlijke weer en van de gezellige sfeer met medebezoekers die ze soms al jaren niet gezien hebben.
Als het afkoelt gaan al veel mensen richting huis, wij pakken nog even een stukje mee van Second Harvest. Gekleurde lichtjes sieren het terrein en er wordt een flinke vuurkorf aangestoken voor wat warmte en nog meer gezellige sfeer. Onder begeleiding van de lekkere klanken van Neil Young nummers zoeken wij ook onze fietsen op om naar huis te gaan. Als we in Middelbeers op de dreunende bassen van de kermis stuiten hebben we gelijk al heimwee naar de heerlijk gemoedelijke klanken van VAN HIER.
