-door Assie Aukes-
De Doelen beleefde zaterdag 20 februari de vierde editie van de Celtic & Balfolk Night. Traditiegetrouw was er in een vijftal zalen van het complex weer een keur aan concerten en folkbals georganiseerd. Vooraf viel al op dat er dit jaar qua concerten opvallend veel instrumentale muziek te beluisteren viel.
Een groep als Socks in the Frying Pan is zo'n typische groep uit Ierland. Het overgrote deel van het repertoire bestaat uit instrumentaal werk, maar voor de broodnodige variatie wordt er van tijd tot tijd een lied gezongen. De groep had de pech om in de Willem Burger Hal te staan, een galmbak waar het haast onmogelijk is om een goed zaalgeluid te creëren.
In de Jurriaanse zaal was het geluid wel prima voor elkaar. Het Italiaanse Duo Bottasso presenteerde het debuutalbum Crescendo en was voor deze gelegenheid uitgebreid tot een quintet, met een extra percussionist, contrabassist en saxofonist. Het duo, bestaande uit de broers Nicolò (viool) en Simone Bottasso (diatonische accordeon), maakt in aanzet prettige muziek met jazzinvloeden, maar verslikte zich regelmatig in de complexiteit van de eigen composities.
De Schotse grootmeester op de pipes Fred Morrison maakte in Rotterdam zijn reputatie helaas niet waar. Bijgestaan door een gitarist en bodhránspeler, trakteerde hij het Doelenpubliek op een rommelige set van met name Schotse traditionals. Morrison werd slordig begeleid, maar kon zelf ook lang niet altijd het tempo en de spirit in zijn eigen sets bewaren. Alleen wanneer hij de Schotse highland pipes bespeelde, klonk er iets van de grandeur van weleer door.
Dat met louter instrumentale muziek een publiek om de vinger te winden is, bewees het trio Nordic Fiddlers Bloc. Deze drie zeer begaafde violisten, eentje uit Noorwegen, eentje uit Zweden en eentje van de Schotse Shetland eilanden deed het publiek op het puntje van hun stoel zitten. Met hun loepzuiver gespeelde, prachtige meerstemmig gespeelde vioolspel brachten deze drie jonge muzikanten een set instrumentalen waarin de sfeer van hun thuislanden rondwaart. Het publiek ging uit de bol bij dit concert wat uitgroeide tot het beste wat er deze avond in De Doelen te beluisteren viel.
Fairport Convention is een groep met een lange staat van dienst. De echte hoogtijdagen liggen al weer heel ver achter ons, maar de groep weet zich tussen de nieuwe aanwas nog steeds op verdienstelijke wijze staande te houden. Dat bleek ook in De Doelen. Met als zanger Simon Nicol, het enige overgebleven lid van het eerste uur, bracht de band een doorsnee van het werk wat de afgelopen vijfenveertig jaar werd opgenomen. Dat de groep nog steeds weet te imponeren, deed blijken door de ballade Home en het trieste relaas van de veertienjarige John Condon, het jongste militaire slachtoffer van de Eerste Wereldoorlog. Beide nummers zijn te vinden op het laatste album van de band. De stem van Nicol heeft wel iets van zijn glans en soepelheid verloren, maar de groep weet dit uitstekend op te vangen met de tweede stem van gitarist Chris Lesley. En het is natuurlijk altijd een belevenis om veteraan Gerry Conway achter de drumkit bezig te zien. Bekende nummers als Matty Groves en Meet on the ledge besloten dit bij vlagen geïnspireerde concert.
Shooglenifty behoorde zo'n twintig jaar geleden tot the angry young men van de Schotse folk. Veel is er in die tijd niet veranderd deed blijken in De Doelen. De kracht van de band ligt nog steeds in het uptempo werk, subtiliteit staat niet hoog in het vaandel. Daarbij stond de band helaas ook nog geprogrammeerd in de hal met het slechtste geluid van De Doelen, dus veel reden om te blijven hangen was er niet. Jammer, want zo ging dit festival eigenlijk als een nachtkaarsje uit.
Gelijk aan het Keltische gebeuren vond zoals gebruikelijk het balfolk plaats. Het is elk jaar weer fascinerend hoe deze twee disciplines op natuurlijke wijze strikt gescheiden van elkaar opereren. Ik had wel de indruk dat de publieke belangstelling voor de balfolk minder was dan in andere jaren.
Samenvattend kunnen we stellen dat het Keltische gedeelte van het festival een overdosis instrumentale muziek kende en goede stemmen ontbeerde. Andere jaren waren er de stemmen van prachtige Keltische zangeressen als Cara Dillon of Julie Fowles. Dit jaar was er helaas niemand die in deze rol kon stappen. En dat is toch een smetje op een verder gezellig festival.