-door Mirjam Adriaans, foto’s Ronald Rietman-
Het weer zat opnieuw niet mee op Parkfest, al bleven de echte plensbuien gelukkig uit op zondag. Het hoofdpodium (Parkstage) had het hele weekend al mooie optredens, en deze dag was geen uitzondering, met een wonderschone reünie van Ygdrassil en een sterk slotoptreden door The Young Folk.
Acht jaar geleden gingen ze elk hun eigen weg, maar Linde Nijland en Annemarieke Coenders kregen vaak verzoeken om eens een reünie te doen. Dat deden ze niet, maar toen organisator Justus Janssen contact opnam liet begeleider Bert Ridderbos wel weten dat Parkfest een streepje voor had als ze ooit anders zouden besluiten. Dus stond Ygdrassil deze zondagochtend op het podium voor hun eerste optreden samen in acht jaar. Al snel blijkt dat de dames zich er bepaald niet gemakkelijk van af maken. Het wordt geen eenvoudige ‘best of’ of doorgaan op de oude weg, maar een nieuwe keuze uit het oude repertoire. Ridderbos begeleidt hier en daar op gitaar, ook weet hij mooi subtiele tonen uit zijn cittern te halen. Natuurlijk komen er bekende stukken voorbij zoals Within, One Morning In The Springtime en Water, maar we krijgen ook We Visit Many Places te horen, dat ze voorheen nog maar een of twee keer live gedaan hebben, het is ook geen gemakkelijk stuk met de gitaar van Annemarieke in een aparte lage stemming. En er is er eentje, Months Gone, Passed, die ze zelfs niet op de cd-presentatie destijds gespeeld hebben, dus krijgt Parkfest de live primeur. Aan de ene kant klinken de stemmen vertrouwd, nog steeds kleuren ze prachtig bij elkaar en is het als vanouds genieten van de a capella stukken. Maar de dames hebben de afgelopen jaren ook niet stilgezeten en dat betekent dat er toch een zekere ontwikkeling te horen is, een rijpheid die er acht jaar geleden nog niet was, maar die zeker niet misstaat. Dat levert met name aan het einde kippevel, in het heerlijk intense Broken en de daaropvolgende fraaie toegift The Northstar Grassman And The Raven (van Sandy Denny, met accordeon). De tweede staande ovatie van het weekend is een feit en meer dan verdiend. Bij de derde toegift waarschuwen ze alvast dat het een uitsmijter is en dat we de tent mogen verlaten, maar dat doet bijna niemand als ze hun versie van Ik Voel Me Zo Verdomd Alleen ten gehore brengen, het is blijkbaar niet alleen voor de zangeressen jeugdsentiment.
Na afloop vertelt Linde Nijland dat er zelfs iemand speciaal voor dit concert uit Hongarije naar Parkfest is gekomen.
Hoewel Follia! erg sterk begint (hoor ik nou de melodie van de Waterlelies uit de Efteling?) zijn het vooral de oudere energieke stukken die gelijk het publiek de vloer op laten gaan om mee te dansen en springen. Het materiaal van de jongste plaat is voor de meesten nog wat wennen. Halverwege de set zakt het ook even in, bovendien is het geluid soms een beetje een brei (overigens is dat een uitzondering in deze tent, over het algemeen verdienen de technici hier alle lof voor een mooi geluid), ik zie bijvoorbeeld de viool spelen maar hoor hem niet altijd. Tegen het einde trekt de groep weer goed van leer, er wordt volop gedanst en gerockt en het nieuwe stuk Titu wordt vol passie gebracht.
Ondertussen is het toch weer gaan regenen en dat zorgt ervoor dat een aantal bezoekers het terrein eerder verlaat terwijl de Grove Maling de dansers vermaakt in de baltent, met onder andere een lekkere jig op Het Land Van Maas En Waal en aansluitend zijn er de draailieren en prachtig gezongen dansen van BandaBéro, een van de gedaanten van de veelzijdige Compagnie Bérot. Er is ook nog een duo en een nog uitgebreider gezelschap met trommelaars.
Afsluiter van Parkfest 2015 is The Young Folk uit Ierland. De mannen zijn al voor de zesde keer of zo in Nederland en zijn ons landje nog lang niet beu. Het kerntrio (Anthony Furey, Paul Butler en Tony McLoughlin) zal over twee weken aantreden op het Noordfolk festival in Veenhuizen en in het najaar vergezellen zij The Fureys als die op tour zijn hier. Met zijn vijven zetten ze deze avond een sterke set neer. Het optreden begint iets later dan gepland met een traditioneel Iers liedje, The Rattlin’ Bog, solo uitgevoerd door McLoughlin. Daarmee zit de stemming er goed in bij het publiek, maar wat volgt is enkel nog eigen werk, zowel van hun eerste plaat The Little Battle als nieuw materiaal van de komende cd, die in maart als eerste in Nederland zal worden uitgebracht. En dat is een plaat waar naar uitgekeken mag worden, de liedjes (niet allemaal kersvers, sommigen zijn al een paar jaar oud maar nog niet eerder opgenomen) zijn donkerder van inhoud en zijn in een steviger jasje gegoten. Met A Song About Wolves mogen we meehuilen als wolven, mooi is de melodica (Butler) bij Bright Eye Thieves, waar McLoughlin zowel mandoline als bas speelt. Het publiek krijgt even de hoofdrol als blijkt dat Patrick ‘Paddy’ Hopkins jarig is. Een verzoek om voor hem te zingen in het Nederlands wordt gelijk gehonoreerd met een uitbundig Lang Zal Ze Leven. Banjo- en trombonespeler Alex Borwick (uit Nieuw-Zeeland) heeft een wortelfluitje op de kop getikt en weet daar zelfs een goed geluid uit te krijgen in Way Down South. De tent blijft nog goed gevuld en na afloop kunnen er ook nog wat cd’tjes van eigenaar wisselen. Een bezoeker vertelt zelfs dat hij voor het eerst in 15 jaar een cd gekocht heeft.
Parkfest 2015 werd geplaagd door veel regen, waardoor de bezoekersaantallen tegenvielen. Er waren al heel wat verbeteringen doorgevoerd ten opzichte van vorig jaar (o.a. een betere opzet van de podia en meer variatie in de catering), toch kan het nog altijd beter. Organisator Justus Janssen geeft dat grif toe, dure campingkaartjes, de poort die pas tien minuten of een kwartier voor het eerste optreden opengaat, voor een eventuele volgende editie van Parkfest zal daarover nagedacht worden. Maar hij toont zich ook tevreden, omdat er toch een mooi festival is neergezet, waar de bezoekers die er wel waren hebben genoten van de optredens, bals en workshops. Menno Wester van de Stichting Draailier & Doedelzak laat weten dat er toch weer wat mensen hebben kunnen kennismaken met die instrumenten en Dominique Forges was enthousiast over de cursus draailier voor gevorderden die hij mocht geven in een soort hut op het terrein zelf.
