-door Henk, foto’s Pastorale-
In de intieme setting van het kleine sfeervolle dorp Nisse in de Zak van Zuid-Beveland biedt festival Pastorale al jarenlang een weids palet aan kleuren. Ook op deze 20ste editie gaat het van klassiek en wereldmuziek tot pop, folk, americana en cabaret. Altijd is er plaats voor piepjong talent naast de gevestigde orde. Het festival heeft een aantrekkelijk programma. Vrijdag puilt de kerk uit, zaterdag loopt het dorpsplein vol.
Traditiegetrouw biedt de Mariakerk afgelopen vrijdagavond onderdak aan betaalde concerten. Alle kerkbankjes en stoelen zijn bezet als Sophie ter Schure en Margot Limburg a capella of met gitaarbegeleiding oeroude songs uit de keltische en Amerikaanse traditie weer tot leven brengen. Soms verrassen ze met originele eigen interpretaties van Richard Thompson-songs als Dimming of the Day en Beeswing.
De Brabantse geëngageerde singer-songwriter / gitarist Jeroen Kant is er met muziekmaat Matthijs Leeuwis (pedalsteel en gitaar) met wie hij het onafhankelijke platenlabel ‘Bastaard Platen’ runt. De titel ‘Nooit genoeg’ van zijn nieuwe album dat in oktober verschijnt, zegt genoeg over de kritische blik waarmee hij de maatschappij observeert. Toch is er ook plaats voor een knipoog, soms een grimlach, nooit zwaar op de hand. De muzikale aanpak lijkt geïnspireerd door de alt.country uit de VS. De bezielde teksten mag je zondermeer vergelijken met het betere werk van ‘n Bram Vermeulen of ‘n Maarten van Roozendaal. Van Jeroen Kant zullen we nooit genoeg krijgen. Klasse!
In een ander gedeelte van de kerk – de Wandelkerk – wordt geborreld en maken we kennis met het jeugdige popbandje ‘Letters from Nina’ en de uitstekende 17-jarige gitarist Julian. In de pauze en aan het einde van de avond is er onderhoudende keltische folk van Cool McFinn, met zang, harp, accordeon, tin whistles, flute, mondharmonica, gitaar en bodhrans.
Op zaterdag is het festival vrij toegankelijk. Op het dorpsplein rond de eeuwenoude kerk staan honderden goede stoelen opgesteld bij twee ‘grote’ podia. Bovendien staat er een piepklein ‘fluisterpodium’ met continue live-muziek. Als op een van de grotere podia luid gemusiceerd wordt, spelen zich op het fluisterpodium concertjes af die je middels een van de tientallen beschikbare koptelefoons ongestoord kunt volgen. Op dat podiumpje beleven we een komische variant van de Sound Of Music, uitgevoerd door de meidengroep Straatruis. Maar er zijn ook tal van concertjes door jong Zeeuws talent. We zagen er al van een jaar of twaalf….
Daarnaast zijn er de ‘keetconcerten’, een intieme variant op het huiskamerconcert, maar dan in een bouwkeet. Vol is vol. Nieuw zijn een aantal intieme concerten in de Wandelkerk, waarvoor telkens een beperkt aantal kaarten (tussen 30 en 40) te koop is. Daar zijn we o.a. getuigen van het indrukwekkende afscheidsconcert van Straatruis en een ‘trip’ van Broeder Dieleman. Hij heeft zijn repertoire nóg meer dan anders aangepast aan de entourage, de kerk dus. Hij begeleidt zijn eigen Zeeuwse liederen op met strijkstok gestreken (!) banjo, gevoelvol ondersteund door een klarinettist. De ambiance is muisstil (op de krakende kerkdeur na), vrijwel mystiek.
Op de hoofdpodia zijn concerten door:
-Fernant Zeste, bluesy Amerikaanse roots uit Gent.
-Redcoat, popsongs door de Gentse zangeres Hanneke Oosterlijnck begeleid op gitaar, cello en viool.
-Katinka Polderman, succesvolle cabareteske liedjes door Zeeuwse van om de hoek met ondermeer een aangrijpende Zeeuwse versie van Ons Dorp (met Laurens Joensen op gitaar).
-Laurens Joensen & Fabio Galeazzi, gitarist en percussionist tonen hun liefde voor de blues uit Mali.
-Cannonball Johnsons, retestrakke razendsnelle bluegrass en hillbilly door jong Leids kwartet. Super!
-Fay Lowski, deze kunstenares/liedjesschrijver is weer ouderwets onderhoudend, begeleid door Laurens Joensen.
-Maaike Ouboter, aanstormend Nederlands singer-songwriter talent.
-Zorita, dansbare afsluiting. Aanstekelijke smeltkroes van stijlen, denk aan Manu Chao, Beirut, Devotchka, Calexico, Tom Waits, maar ook Frans chanson.
Maaike Ouboter
Wie kent niet het ontroerende nummer Dat Ik Je Mis waarmee Maaike Ouboter twee jaar geleden op een haar na tv-programma ‘De Beste Singer-songwriter’ won. Iedereen leert dan Maaike kennen als het lieve meisje dat met zachtaardige zang en akoestische gitaarspel de jury tot tranen toe beweegt.
Nu verschijnt ze op het plein rond de kerk in Nisse, waar geen stoel meer vrij is. Maaike is niet alleen. Ze wordt begeleid door een stevige band. Op haar debuutalbum En hoe het dan ook weer dag wordt spelen drums al een nadrukkelijk rol, waarvan je aanvankelijk schrikt maar na een paar draaibeurten zowaar gaat houden. Voor wie daarmee niet bekend is, komt de hard spelende band nu als donderslag bij heldere hemel.
Na het eerste nummer klinkt vanuit het massaal opgekomen publiek protest: ‘We kunnen jouw teksten niet horen door die herrie…’ De geluidsman herstelt de balans net voldoende om het gemopper te temperen. Het kwaad is echter al geschied. Toch kan ik Maaike’s boeiende teksten volgen, zoals dat treffende lied naar aanleiding van het overlijden van Maarten van Roozendaal: ‘…Het is al godvergeten laat, zeg je. Maar doe er nog maar een…’ Maaike’s melodieën zijn stuk voor stuk pakkend. Ze blijven onvermijdelijk in je hoofd hangen. Bij één nummer verdwijnt de bemanning van elektrische gitaar, basgitaar, hammond en drums van het podium: Dat Ik Je Mis. Het moet gezegd, die intieme aanpak zou Maaike Ouboter een nóg uniekere plaats geven in de vaderlandse popscène dan mét band.