Festivalverslagen

-door Assie Aukes, foto's Luk Dombrecht-
Een festival, naarstig op zoek naar expansie, kan zijn identiteit verliezen en daardoor zijn bezoekers van zich vervreemden. Dit probleem leek Dranouter enkele jaren geleden te overkomen. Ondanks financiële inspanningen bleven bezoekersaantallen achter bij de verwachtingen. De wedijver met de grootste landelijke festivals was, gezien de geografische ligging, bij voorbaat al verloren. De schuldenlast groeide wel. Om te overleven moest het roer rigoureus om.

De folk, de bakermat van het festival, werd opnieuw omarmd. 'The new tradition' kwam weer hoog in het vaandel te staan en Dranouter herpakte zich. Om de zaak financieel weer gezond te krijgen, werden dit jaar logistiek de punten op de i geplaatst. De organisatie heeft moed getoond door een compleet nieuw festivalentourage te creëren en in te zetten op minder grote  bezoekersaantallen.

De Koudekotstraat werd na veertig jaar verlaten. Het festivalterrein kwam tegen het dorp aan te liggen. De Palace was niet langer een concerttent. Dorpszaal De Klakeye, bakermat van het festival veertig jaar geleden,  en de dorpskerk werden bij de accommodatie betrokken. Centrum 't Folk werd het episch middelpunt voor organisatie, gasten en medewerkers. De kostenbesparing was groot. De dorpstraat werd omgetoverd tot een soort boulevard waarop het prettig vertoeven was. En alles op een prettige loopafstand van camping en parkeerplaatsen.

De puzzelstukjes vielen (bijna) allemaal op de goede plaats. De beoogde 40.000 bezoekers waren er, vrolijk en wel. Volgens penningmeester Jan Caron is Dranouter opnieuw financieel gezond en kan weer aan de toekomst bouwen, waarin folk, in al zijn verschijningsvormen, de boventoon vormt. 
Naast de Kayam en de clubtent spelen de kleinere podia een steeds belangrijkere rol.

Zo is de Nekka-tent al een aantal jaren het niet te missen middelpunt van de Nederlandstalige muziek op Dranouter. Zo speelde daar zaterdagmiddag Jan Rot. In Nederland bekend, maar in Vlaanderen nagenoeg niet. Hij kreeg de lachers op zijn hand met zijn originele en vaak humoristische hertalingen van bekend werk uit de jaren '60. Yellow submarine van The Beatles werd Gele duikmachien en Angie van The Stones werd onder grote hilariteit omgevormd tot Ankie. Maar Jan Rot kent ook een serieuze kant. De ontroering sloeg bij menig luisteraar toe tijdens het nieuwe nummer Stel dat het zou kunnen. Jan Rot in topvorm!

De volgende dag was het andersom. In Vlaanderen al aardig populair, in Nederland volslagen onbekend: Lennaert Maes. In het verleden stond hij al eens op Dranouter met zijn band Lenny & de Wespen, maar nu had hij Andries Boone (mandoline en viool) aan zijn zijde. Prachtige cabareteske teksten met een lach en traan. Ik zou een vrouw willen zijn was ontegenzeggelijk het hilarisch hoogtepunt van het optreden.

Maar het mooiste Nekka-concert moest toen nog komen.  Amaryllis Temmerman, Riet Muylaert en Sabien Tiels waren samen met Astrid Nijgh als de Nijghse Vrouwen verantwoordelijk voor een vrolijke en bij vlagen ontroerende show waarin de teksten van Lennaert Nijgh centraal stonden. Het zal mij niet verbazen dat een groot aantal van de aanwezigen dit concert tot een van de hoogtepunten van het festival zullen rekenen. Alle bekende liederen kwamen voorbij, Prikkebeen, Malle Babbe, Pastorale, noem ze maar op.  Zeker is dat de muzikale erfenis van Lennaert Nijgh in ieder geval nog  in het collectieve geheugen van de Vlamingen zit, want de meeste teksten konden woordelijk meegezongen worden, al lukte dat met het razendsnelle Strand maar een enkele...

Sinds enige tijd zijn er in Dranouter geen wekelijkse kerkdiensten meer. Een reden om de kerk als concertlocatie bij het festival te betrekken. Een gouden greep kan men achteraf stellen. Artiesten die nooit uit de verf zouden komen in een rumoerige festivaltent, kunnen in de gepaste entourage van de kerk toch tot hun recht komen. De Tunesische zanger Jawhar en de Portugese Lula Pena zijn hier mooie voorbeelden van. In de toekomst zou men menig singer-songwriter hier een mooi plaatsje kunnen bieden. Het geluid was nagenoeg voortreffelijk, het publiek genoot intens.

Niet alles was echter even geslaagd. Zo liep de  Deense Majke Voss Romme als haar alter ego Broken Twin al te veel over van 'weltschmerz' en kon het Ierse duo Ciaran Lavery & Marc O'Reilly maar gedeeltelijk overtuigen. Dat het echter ook kon stormen in de kerk, bewees Ten Strings and a Goatskin. Met, inderdaad, tien snaren (gitaar, viool) en een geitenvel (bodhran) wist  dit Canadese trio het publiek te overdonderen. Het is te hopen dat de kerk als concertlocatie in de toekomst behouden mag blijven.

In De Klakeye, waar vzw Muziekmozaïek verantwoordelijk was voor de programmering,  lag het allemaal wat moeilijker. Gesitueerd schuin tegenover de Kayam gaf dit nogal eens geluidsoverlast. Met name de hemelse zang van de vier Zweedse dames van Kongero had te lijden onder de basdreunen van Het Zesde Metaal.  Ook de entree tot dit dorpszaaltje is moeilijk toegankelijk. Eigenlijk is dit zaaltje gewoonweg te klein. Een groep als Follia! past nauwelijks op het podium. Kleine minpuntjes op een verder voortreffelijk festival...

Nimmer heb ik zoveel concerten kunnen beluisteren. Ik was onder de indruk van de jazz van TaxiWars met Tom Barman (bekend van de groep dEUS). De Schotse folk-bigband Treacherous Orchestra bediende zich van interessante arrangementen, maar blies ons met hun doedelzakken bijkans de Kayam uit. De Letten van Auri zien er oppervlakkig gezien wat folkloristisch uit, maar wisten met hun trommels en doedelzakken opwindende klanken voort te brengen.

Jan de Wilde ontpopt zich steeds meer als de Vlaamse Tom Waits en weet zich met Eerste sneeuw en De fanfare van honger en dorst, twee nummers van Lieven Tavenier, verzekerd van een massaal koor. Het concert van Asaf Avidan viel wat tegen. Instrumentaal was het dik in orde, maar het stemgeluid van deze Israëlische folkrocker kon me maar matig bekoren. "Hij klinkt als Donald Duck", zei de echtgenote van een van de organisatoren de volgende dag en, eerlijk gezegd, zat zij er niet ver naast...  Louis Barabbas & The Bedlam Six hadden minder banjo's en mandolines mee dan beloofd en waren dus 'gewoner' dan men had voorspeld. 

Flanders Etno is als altijd als vaste prik in de programmering. Als ergens bewezen wordt dat muziek verbroedert , dan is het hier wel. Jongeren van Zweden tot Kameroen, van Chili tot Syrië, vol enthousiasme staan ze te spelen, te zingen en te dansen. Elke jaar weer ontroert me dit tot in mijn diepste ziel. Een beter initiatief voor wereldvrede is bijna niet denkbaar.

De Temps Antan was een van de drie Canadese groepen die zich bediende van de zogenoemde 'voet-percussie'. Razendsnel voetenwerk nodigt snel uit tot dansen en daar was genoeg ruimte voor in de clubtent. Door communicatieproblemen moest ik verstek laten gaan bij het optreden van Kadril. Jammer, want ik had de groep graag eens aan het werk gezien met de nieuwe zangeres Karla Verlie. Volgend jaar vieren deze Vlaamse folk-rockers hun veertigjarig bestaan. Dat zal zeker reden tot een feestje zijn.

De basdreunen van Triggerfinger deden zo'n aanslag op oren en onderbuik dat voortijdig vertrek uit de Kayam een kwestie van tijd was. Op zondag konden we in de dezelfde tent echter heerlijk meewiegen op de fijne mix van Amerikaanse en Mexicaanse klanken van Calexico. De laatste groep die we zagen was Beoga. Een typische Ierse two-tunes-one-song groep uit Ierland. Daar zijn er heel veel van in dat land. Dat Beoga nog steeds bestaat, de groep speelde tien jaar geleden ook al eens op Dranouter, is te danken aan hun vakmanschap, de ragtime-achtige arrangementen waar met name pianist Liam Bradley verantwoordelijk voor is en de humor van bodhran-speler Eamon Murray.

Dranouter 2015 kende beduidend minder concerten. Toch heb ik meer kunnen beluisteren doordat het aantal overlappingen drastisch verminderd zijn. Dus uiteindelijk is minder meer geworden. Een paar kleine logistieke problemen daargelaten, kunnen we spreken van een vlekkeloze editie. Dranouter is klaar voor de toekomst!