-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
De April Verch Band, Quentin Dujardin & Ialma en Martha Tilston waren voor de folkliefhebber de smaakmakers van de folkdag op Brosella. Het werd een warme dag, met volop zon, waardoor het park volloopt met enkele duizenden bezoekers, en prachtige muziek, waarbij de heerlijke damesstemmen voor de hoogtepunten zorgden.
De opzet van de 39ste editie van Brosella Folk & Jazz in het Groenpark onder het Brusselse Atomium is wat veranderd ten opzichte van voorgaande jaren. De kinderen hebben een eigen dorp gekregen naast het festivalterrein (met o.a. zandbakjes, schminktent en natuurlijk de vrolijke veldwachters die al jaren een olijk oogje in het zeil houden) en tussen de twee podia is een ‘straat’ waar de catering gevestigd is. Het is niet alleen handiger voor de bezoeker, het lijkt erop dat het ook een bezuiniging oplevert, doordat er nu een bar is in plaats van twee, bovendien is de organisatie overgegaan op een programmafolder in plaats van een boekje. De ontvangst is echter onverminderd hartelijk en ook muzikaal gezien wordt nog steeds op kwaliteit gelet. Voor de liefhebber van kwaliteitsfolk was het vooral genieten op het tweede podium, waar Martha Tilston zonder meer kippevel bezorgde.
Hoofdpodium (Theatre Stage)
Zoals te doen gebruikelijk doet Henri Vandenberghe zijn aankondigingen in een mengeling van Frans, Vlaams en Engels, te beginnen met de Franse groep Lolomis. Die blijkt met fluiten, harp, viool en percussie plus een expressieve zangeres de potentie van muzikaal vuurwerk in huis te hebben, maar het is toch iets teveel een allegaartje om echt goed op gang te komen. Dat lijkt voor het hoofdpodium in het Groentheater de toon te zetten, al is de Deense groep Afenginn daar wel een sterke afsluiter.
Het project Scattered Rhymes van het historisch muziekgezelschap Zefiro Torna en het trio van jazz saxofonist Frank Vaganée heeft zo zijn momenten, met onder meer door avant garde zangeres Juliet Fraser prachtig vertolkte liederen uit de 14de-eeuwse Canzoniere van Petrarca. De eigen muzikale invulling werkt soms goed, drums en bas voegen zeker iets toe, maar de saxofoon haalt met naar mijn smaak te jazzy uithalen de sfeer uit dit overigens bijzondere optreden.
De afkorting S.A.R.S staat voor Sveže Amputirana Ruka Satriania = Onlangs Geamputeerde Arm Van Satriana en dat klinkt niet echt smakelijk, net zomin overigens als de epidemie met dezelfde letters van een paar jaar terug. De omschrijving belooft een mix van pop-rock met reggae, blues, jazz en hip hop, in de praktijk hoor ik vooral rock. De band schijnt populair te zijn op Youtube en MTV, maar één accordeon maakt nog geen folk.
De Deens-Finse groep Afenginn is een sterke afsluiter met veel klezmerinvloeden in een Scandinavisch sfeertje, mandoline, viool en klarinet vlechten zich door elkaar heen ondersteund door bas en drums. Een groot deel van de nog volop aanwezige toeschouwers kijkt bijna in trance toe hoe de mannen zich inhouden in subtiele klanken in A mineur om vervolgens los te barsten in feestgedruis. Hoewel de blonde dreadlocks van de expressieve frontman Kim Nyberg gelijk opvallen kunnen ze de luisteraar niet afleiden van de muzikale kwaliteit die deze band wel degelijk in huis heeft.
Tweede podium (Palm Hop Select Stage)
Het kleinere podium biedt deze zaterdag de pareltjes. Allereerst is er de April Verch Band, die speciaal voor Brosella naar Europa is gekomen. Bluegrass, oldtime fiddle tunes en een eigen country song worden begeleid door viool, banjo en mandoline. Werk van Flatt & Scruggs, John Hartford of een deun uit een veldopname en zelfs een Zweedse polska, ze draaien hun hand er niet voor om, maar April Verch heeft ook nog mooie eigen liedjes, zoal titelsong Newpart van haar pas verschenen nieuwe album. Het gaat over de aanbouw aan haar ouderlijk huis, die net voor haar geboorte in 1977 gebouwd werd, maar nog steeds ‘het nieuwe stuk’ heet. De Canadese speelt viool en doet aan step dansen, en als ze dat zelfs tegelijk blijkt te kunnen kun je slechts met bewondering toekijken. Als een van haar begeleiders applaus krijgt voor een aankondiging klaagt ze dat dat niet gebeurt voor haar, vervolgens maakt het publiek er een sport van om haar zoveel mogelijk toe te klappen, ze hebben haar al snel in hun hart gesloten.
Quentin Dujardin is een nieuw project begonnen met de dames van Ialma, die ook al te horen waren in het nummer Compostela op zijn album Le Silence Des Saisons. Dat wordt als toegift gespeeld, omdat ze geen ander repertoire meer hebben samen naast de liedjes van het komende album Camino. Dujardin is een begenadigd gitarist, die de muzikanten alle ruimte geeft. Heerlijk speelse percussie is er van Fred Malempré en er is nog een extra gast op accordeon, Didier Laloy, die zijn instrument vol passie hanteert. Een mondharmonica en bas completeren het geheel, maar het zijn de Galicische damesstemmen die betoveren in de liedjes waarin de levensverhalen van hun landgenoten die werk zochten in het buitenland of wilden ontsnappen aan de dictatuur die er ooit was. Na afloop zingt het publiek nog steeds mee, aylalala... Op de cd van dit project moeten we nog tot 2016 wachten, die wordt eerdaags pas opgenomen, maar deze live uitvoering belooft alvast veel.
Afsluiter op dit podium is Martha Tilston, en zij is voor mij vanaf de eerste a capella gezongen noot van Searching For Lambs (een traditional die ze van haar stiefmoeder Maggie Boyle hoorde) het hoogtepunt van de dag. Wat een prachtige stem heeft deze dame uit het Engelse Cornwall. Ze beschikt over een fijne triller die ze op precies de juiste momenten inzet. Daarna pakt ze zelf de akoestische gitaar en nodigt ze kompanen Matt Tweed (bouzouki, basgitaar) en Matt Kelly (viool, percussie) uit. Er komt heel wat voorbij van haar jongste album The Sea dat na afloop al uitverkocht blijkt bij de cd stand, maar daarnaast zijn er nog een paar prachtige vertolkingen, onder andere van The Cape, met viool en Tilston op vleugel, ademloos luistert het publiek naar deze ingetogen ballade die net als Searching For Lambs is verschenen op het album Lucy & The Wolves (2010). Ook Tilston pakt de toehoorders in, niet alleen met die geweldige stem, maar ook met haar charmant uitgesproken Franse zinnetjes die nauwelijks te verstaan zijn. Meezingen mag ook en dat doen we met Oh My Nomad’s Blood (als dat de titel is van dit nummer) en Good World, een soort antiprotestliedje. Een staande ovatie is haar deel en dan krijgen we nog een juweeltje van een toegift in het sobere Silver Dagger met enkel viool als begeleiding, petje af voor deze Britse folkdame.
Meer foto's op Ronald Rietmans website.