-door Mirjam Adriaans, foto’s Ronald Rietman-
Als folkliefhebber geniet ik van verhalen en die waren er volop gisteren bij Naked Song in Eindhoven. Waar Wendy McNeill met accordeon en gitaar een eigenzinnig geluid zet onder haar stukken over immigratie, is Wink Burcham een eenvoudige vent uit Oklahoma die de geest van Townes Van Zandt weet op te roepen. The Dustbowl Revival zorgt voor een waar feest ter afsluiting.
Voor het eerst in jaren was Naked Song niet stijf uitverkocht, ondanks de programmering van grote namen als Gavin James en James Vincent McMorrow. Het was wel gezellig druk in het Muziekgebouw in Eindhoven, op het dakterras genoten mensen van de prettige temperatuur, de barbecue of een ander lekker hapje uit de keuken van Meneer Frits en bluegrass muziek. Ik pik het eerste setje van Brock & the Brockettes mee, die de bezoekers gelijk inpakken met hun ontspannen interactie op het podium. In bluegrassformatie rond een microfoon laten ze onder begeleiding van gitaar, bas en mandoline heerlijke meerstemmige zang horen. Nummers van hun jongste cd The Old World, maar ook een overtuigende cover van The Carter Family met Jealous Hearted Me.
In de kleine zaal bouwt Wendy McNeill een haat/liefdeverhouding op met het publiek. Haar eigenzinnige geluid kan niet iedereen charmeren en dat leidt na drie nummers tot een flinke uittocht. De volhouders worden dan beloond met een paar prachtige nummers op accordeon, voornamelijk van haar album One Colour More, dat handelt over immigratie. Bijna sinister wordt haar stem bij In Bocca Al Lupo (losjes gebaseerd op Accordion Crimes van Annie Proulx), terwijl When The Strangest Weeds Take Hold het verhaal vertelt van een moeder uit de Russische Doukhobor familie die terugblikt op de strijd die haar mensen hebben moeten leveren om zich te vestigen in de prairies. De sobere begeleiding van gitaar en bas (Julio Fuster) met hier en daar een vervreemdend effect geeft de vertelling een krachtige spanningsboog. Als haar laatste nummer wegsterft in zacht wolvengehuil levert dat haar een staande ovatie op.
Op de Effenaar Stage probeer ik een glimp op te vangen van Eriksson Delcroix, maar de foyer is dichtbevolkt, dus blijft het bij luisteren. Tijdens Recordstore Day in april deden ze als duo enkele onversterkte optredens, waaronder eentje bij Roots Mail Music in Breda. Dat was puur genieten, van twee stemmen en de combinatie autoharp met banjo, dobro of gitaar. Met volledige band en lichtshow klinkt het heel anders, maar wat is het strak! Je herkent direct het geluid van de cd For Ever die ze vorig jaar uitbrachten, loom en toch zinderend stevig.
Net als voorgaande jaren breng ik veel tijd door bij Meneer Frits, dat dit jaar wel een erg sterke line-up heeft en dus ook bij elk optreden goed vol zit.
Na zijn optreden in november zag ik ernaar uit om Luke Jackson nog eens te zien. Hoewel hij op Naked Song de rustiger nummers achterwege laat, weet hij samen met zijn drummer Connor Downs opnieuw de pannen van het dak te spelen met zijn krachtige stem en dito liedjes, waarvan hij er inmiddels nog een paar heeft opgenomen op de ep Family Tree. Er wordt aandachtig geluisterd en via Facebook laat Jackson naderhand weten hoe fantastisch hij het publiek vond.
Heerlijk is het om oud-gediende Chris Smither op zijn 70ste nog steeds in zijn eigen onnavolgbare stijl te zien en horen. Bijna al mijn favorieten komen voorbij, Train Home, No Love Today, Crocodile Man (een sterke cover van Dave Carter), Leave The Light On, soms is een man met een gitaar eenvoudigweg genoeg.
The Wood Brothers spelen niet voor het geld maar omdat er muziek moet zijn. Gewoon lekker doen wat je leuk vindt, broers Chris en Oliver Wood krijgen begeleiding van Jano Rix op percussie, waaronder een shuitar, op Youtube legt hij zelf uit hoe dat werkt: https://www.youtube.com/watch?v=RbxMQ6Uve58. Het geluid is aan de harde kant, maar het optreden staat als een huis.
Hoogtepunten zijn voor mij Wink Burcham en Dustbowl Revival. Wink Burcham uit Tulsa, Oklahoma zingt zijn sad songs afwisselend met de meer naar country neigende Jacob Tovar. Waar de laatste onder meer zingt over Tips And Beer heeft Burcham een paar prachtig indringende ballads op zijn setlist staan. Titelnummer Cowboy Heroes van zijn net verschenen album Cowboy Heroes & Folk Songs herbergt nog de vrij ontspannen Tulsa sound, waar Chemical Train al behoorlijk donker wordt en de geest van Townes Van Zandt oproept. Maar het is een nummer dat hij nog niet heeft opgenomen dat de rillingen over mijn rug doet lopen. Sorry You Got Born is de dag na het overlijden van acteur Robin Williams geschreven vertelt Burcham na afloop. Vandaar het zinnetje “it’s been so long since I sat and listened to a lonesome robin weep”, het kwam zomaar bij hem op, maar daar blijft het niet bij: “I sold my soul for cigarettes and terrorized this town like a wild dog, now I’m old beyond my years and my demons won’t release me from the fog”, dat snijdt door je ziel. Over Wink Burcham wordt nog lang nagepraat…
Het is inmiddels traditie dat Naked Song in Meneer Frits afgesloten wordt met een feestelijke uitsmijter. The Dustbowl Revival toert voor het eerst in Europa en vliegt er gelijk in met Hey Baby van hun album With A Lampshade On, dat eigenlijk pas in juli verschijnt, maar voor de gelegenheid in Europa al eerder is uitgebracht. Ze zijn met zijn achten, dat levert een vol podium op met viool, gitaar, bas, percussie, blazers, wasbord en een charmante zangeres. Ze trekken de bezoekers gemakkelijk mee in hun afwisselende liedjes, van gospel met John The Revelator of Nobody’s Fault tot een lekker potje oldtime in een New Orleans sausje met Cherokee Shuffle en tot slot nog even een epische soundtrack, Western Passage. Denk aan Ennio Morricone, Gheorghe Zamfir (en nee, ze spelen geen panfluit) en de spaghettiwestern in het algemeen. Bovendien mag elk bandlid zich daarin even profileren met een eigen solo, en nou is mijn filmkennis niet groot, maar wie kent niet het deuntje van Once Upon A Time In The West, of de onheilspellende intro van Jaws? Uiteindelijk sluiten ze het optreden af tussen het publiek in de zaal dat lustig meezingt met Down By The Riverside (al hoor ik ook her en der de Nederlandse versie: Daar Bij De Waterkant). Wat een band en wat een feest!
Wink Burcham en Dustbowl Revival doen nog enkele optredens in ons land, tourdata:
Wink Burcham
Woensdag 10 juni Helmond – Lokaal 42
Donderdag 11 juni Tilburg – Cafe Weemoed
Vrijdag 12 juni Steendam - Peter & Leni
Zaterdag 13 juni Hengelo - Popeye (instore)
Zondag 14 juni Uden – Koffiehuys
Dustbowl Revival
Dinsdag 9 juni Heerlen - Nieuwe Nor
Woensdag 10 juni Nijmegen - Merleyn