-door Mirjam Adriaans, foto’s Ronald Rietman-
Sfeer is belangrijk bij een festival en daar helpt een mooie locatie flink aan mee. CC Jan van Besouw in Goirle beschikt over een prachtige kapel, die gisteren tijdens het Celtic Festival een podium vormde voor de optredens van Allan Taylor, Linde Nijland & Bert Ridderbos en Iontach. Dat bleken ook de hoogtepunten van de dag op een overigens goed bezet affiche.
Een jaar of wat geleden benaderde Roland Verstappen directeur Paul Cornelissen van CC Jan van Besouw in Goirle. “Zullen wij samen eens wat gaan doen?” Het idee van een Keltisch getint festival sloeg aan en de samenwerking ging van start met als resultaat de eerste editie van het Celtic Festival Goirle. Een tweede staat ook al gepland op 28 mei 2016 en daarvoor mocht het publiek deze avond een enquète invullen en verbeterpunten aangeven. De twee belangrijkste die ik hoorde betroffen de wachttijden bij het eten (het theater beschikt over een eigen keuken en een goede lunchkaart) die te lang waren voor de festivalbezoekers die graag naar het volgende optreden willen en het gebrek aan enige pauze tussen die optredens, waardoor er weinig tijd was om tussendoor even bij te komen en aan de bar een drankje te pakken. Overigens viel dat in de praktijk vaak mee, er werd gemoedelijk omgegaan met de begintijden, de muzikanten hielden ook allemaal de eindtijd in de gaten zodat het programma uiteindelijk niet veel uitliep.
De theaterzaal
De optredens vinden om en om plaats in de theaterzaal en de kapel en een degelijk optreden van Fling opent het festival in de theaterzaal. Het gaat geluidstechnisch niet geheel vlekkeloos, maar de band weet te boeien met verhalen over Dunkineely en andere plaatsen in Ierland die ze bezochten en die inspiratie vormden voor hun eigen werk. Daarnaast spelen ze fijne covers, zoals een sterke uitvoering van She Moves Through The Fair waarbij de mooie stem van Annemarie de Bie vol tot bloei komt en het bijna jazzy aandoend The Snows They Melt The Soonest, met sterk gitaarspel van Philip Masure.
Door de cateringperikelen mis ik een groot deel van O’Dreams, die liedjes uit hun programma Irish Ways & Irish Laws ten gehore brengen. Ze beginnen met een ode aan Planxty, hun grote voorbeeld. Klassiekers als Raggle Taggle Gipsy en Follow Me Up to Carlow komen voorbij, en op het einde hoor ik nog een door Danny Guinan in charmant Nederlands gezongen cover van Lennart Nijgh. Aangrijpend is hun intense uitvoering van Back Home In Derry (wat lijkt die stem van John Flierman toch op die van Christy Moore) waarin ze het verhaal verweven over Bobby Sands die in 1981 in hongerstaking ging.
Een grootheid in de Ierse muziek is natuurlijk Andy Irvine. De man is al in de 70, maar zit nog met plezier op het podium, gitaar en bouzouki bij de hand, soms met mondharmonica erbij. Muzikaal gezien is het wat minder spannend, een extra begeleider zou welkom zijn, maar de liedjes zijn de moeite waard. En wat heeft hij in de loop der jaren mooie liedjes opgenomen, zoals The Spirit Of Mother Jones, of het Australische folklied The Wreck Of The Dandenong. Hij schreef O’Donoghue’s over de pub in Dublin waar in augustus 1962 zijn muzikale carrière begon en zijn pad dat van heel wat andere bekende muzikanten kruiste. Het meest beroemd zijn natuurlijk The Dubliners, die later dat jaar in diezelfde pub opgericht werden, de oorspronkelijke leden zijn inmiddels niet meer onder ons, maar hun namen zijn vereeuwigd in dit lied. Irvine mag als enige een toegift doen en daaarvoor kiest hij zijn ode aan een andere grote folkheld: Woody Guthrie. In Never Tire Of The Road verwerkt hij Guthrie’s lied You Fascists Are Bound To Lose, het publiek zingt graag mee.
Als afsluiting van het festival verrast New Eaden met een stevig potje folkrock. Zanger en gitarist Roland Verstappen heeft zijn band een volledige bezettingswisseling laten ondergaan en dat geeft een fris geluid aan de liedjes. Kim de Beer (viool) heeft een mooie heldere stem die prima past bij het repertoire en Mark Schraven (elektrische gitaar) zou met zijn gerafelde vocalen ook niet misstaan in een rockband, maar samen met bassist Carlitos Breton en drummer Patrick Eijdems geven zij de liedjes een bite waarbij het publiek lekker kan ontspannen. Grappig is de Engelstalige cover van Zij Is Een Wonder, uit het solorepertoire van Verstappen (en geschreven door Peter Koelewijn). My Baby Works Wonders wordt sterk vertolkt door Schraven.
De kapel
Cultureel Centrum Jan van Besouw is gevestigd in een voormalig klooster, er zijn verschillende zalen en de monumentale kapel uit 1925 is er een van. Het is een prachtige ruimte met een booggewelf achter het podium en schilderingen en glas in lood aan de zijkanten, enkele jaren geleden zijn de werkzaamheden afgerond om de zaal in zijn voormalige glorie te herstellen. De natuurlijke galm maakt versterken moeilijk, maar de technici weten er toch iets moois van te maken en de drie luisterconcerten hier zijn dan ook gelijk de hoogtepunten van het festival.
Allan Taylor mag beginnen, hij is een man van verhalen, maar belooft om weinig tussendoor te vertellen omdat er dan niet genoeg tijd is voor de liedjes. Hij vertelt over zijn leven als muzikant en vraagt zich af “Why did we do it?”. om te concluderen: “Because the dream was strong.” Het bijbehorende liedje is Running On Dreams. Hij herinnert zich weinig van zijn tijd in New York eind jaren ’60, maar het schijnt leuk te zijn geweest hebben ze hem verteld. Ondertussen gaan de verhalen in zijn liedjes gewoon door, zoals in Los Compañeros, over oude Cubaanse mannen die in een bar praten over hun tijd als strijder in de revolutie. En Crazy Amsterdam is ontstaan door bezoeken aan vriend Colin Scott in onze hoofdstad. Zijn lage stem boeit gelijk en voert je mee met hem de wereld over, in dit geval is het jammer dat hij slechts een uurtje heeft.
Hoewel Linde Nijland haar optredens vaker onversterkt opent met A Sailor’s Life klinkt het nu wel heel bijzonder in die kapel. Helder en puur zingt ze over de lotgevallen van een zeeman. Maar ook als ze op het podium achter de microfoon haar gitaar pakt en Bert Ridderbos zijn cittern blijft het publiek stil luisteren. Met Ocean Gipsy (van Renaissance) brengt ze een gevoelige ode aan haar enkele jaren geleden overleden moeder, en haar eigen I Am Here (titelnummer van haar jongste album) overtuigt gemakkelijk. Sinds een aantal jaren zingt ze Leaving At Dawn van Allan Taylor en laat die nu ook net in de zaal zitten. Ze maken er een duet van, Taylor zet in, Nijland vult aan, Ridderbos tokkelt hier en daar op zijn cittern en hoewel er een zekere spanning ontstaat tussen de beide stemmen gaat het wonderwel samen.
Het Duitse trio Iontach speelt vrij traditioneel Keltisch, natuurlijk hebben ze naast hun liedjes enkele jigs en reels in de aanbieding, fluit, viool, bouzouki en gitaar worden hier en daar aangevuld met bodhran of cello. Een enkele keer klinkt de piano, en dan blijk ik aan de verkeerde kant van de zaal te zitten, waar de balans niet helemaal doorkomt. Maar als ze eenmaal a capella zingen dan wordt het muisstil. Bij de heldere meerstemmige samenzang in Peace Must Come begint het kippevel al te komen, later lijkt Senex Puer (deels in het Latijn) te zijn geschreven voor de kapel. De luisteraars laten zich graag meevoeren in deze intens muzikale eredienst.
Rootscafé
Wie na het afsluitende optreden van New Eaden nog geen zin heeft om naar huis te gaan kan in de foyer nog even een laatste drankje nuttigen onder de klanken van Jacques Mees die met zijn gitaar laat horen met recht de Bob Dylan van Tilburg genoemd te worden (al hoor ik stiekem volgens mij ook Simon & Garfunkel terug). Er zijn nog enkele bezoekers over van het honderdtal dat deze eerste editie van het Celtic Festival Goirle bijwoonde. Programmeur Roland Verstappen is trots op wat ze hier nu op poten gezet hebben en denkt alvast na over wat er beter kan volgend jaar, meer pauzes, misschien een speciale hoofdact, genoeg ideeën om de komende tijd aan de slag te gaan met het vervolg op dit mooie initiatief.
Ondertussen kunnen muziekliefhebbers vanaf oktober maandelijks terecht voor het Rootscafé, elke derde donderdag is er een intiem concert in de kapel met americana en singer-songwriters. In seizoen 15/16 staan op het programma:
15 oktober David Corley, Amanda Pearcy, Wild Ponies
19 november One Trick Pony: Paul Simon Tribute
17 december New Eaden
21 januari Suzanne Jarvie
18 februari The Watchman & Friends
17 maart Eric Devries, Echt Verstappen
21 april Country Café