-door Mirjam Adriaans, foto’s Ronald Rietman-
Een kleine 500 bezoekers hadden de weg naar de Parel van Zuilen in Utrecht weten te vinden. In de tuin kon op Hemelvaartsdag genoten worden van de zon en het Gulpener Bluegrass Festival Utrecht, dat met Doyle Lawson & Quicksilver een vakkundige grootheid had weten te strikken, maar daarnaast nog een breder programma bood dat verder ging dan enkel bluegrass.
Soms is het helemaal niet erg als bands die het afgelopen jaar ook al op het affiche stonden opnieuw terugkomen. Als ze zoveel energie in huis hebben als 4Wheel Drive en de Bluegrass Boogiemen blijf je als bezoeker geboeid door het hechte samenspel en de onderlinge plaagstootjes of ongein. Bovendien moet de sponsor in ere gehouden worden, en dan is Jan Michielsen (gitarist van 4Wheel Drive) als Belg natuurlijk de aangewezen man om tijdens het openingsoptreden zijn oordeel te geven over een Limburgs biertje. “Lekker fris” concludeert hij, “kan in grote hoeveelheden genuttigd worden.” Maar ook de speciaalbieren zijn in trek bij de bezoekers, en de whisky-liefhebber heeft net zo goed een ruime keuze. Moet je nog rijden, dan is er uiteraard frisdrank en ze hebben lekkere sapjes. De catering is verder eenvoudig gehouden, broodjes ham of kaas, wat kleine hapjes, en voor de warme maaltijd een hamburger met alles erop en eraan. Er is een vegetarische maaltijd, maar die raakt te snel op en er zijn niet echt alternatieven voor wie geen vlees eet.
Over naar de muziek, die met veel enthousiasme wordt aangekondigd door countryzangeres Pam MacBeth. 4Wheel Drive, met organisator Joost van Es in de gelederen als violist, speelt twee sets, de eerste met voornamelijk nummers van hun cd Another Town (2008), en de tweede, inderdaad, met veel repertoire van de opvolger Travelling Kind die vorig jaar het licht zag. Zij spelen in traditionele bluegrass-opstelling rond een microfoon, en hebben weinig last van de technische problemen die het kleine podium plagen bij de optredens die wel versterkt zijn. Bij Frédérique Spigt zingt een en ander rond en Tip Jar kampt met wat storinkjes in de monitoren en boxen, maar de muzikanten laten zich in beide gevallen niet kisten en zetten toch hun eigen geluid neer.
Waar Spigt nog in het genre blijft, met repertoire van haar jongste album The Medicine Show en begeleiding van onder meer fiddle, banjo en mandoline, zorgt Tip Jar voor een primeurtje, door het gebruik van toetsen. Een piano op het podium bij een bluegrass festival? “Normaalgesproken mag dat niet, maar hier kan het” laat organisator Van Es weten, die net als bij Spigt (en later nog met Brock & the Brockettes en Bluegrass Boogiemen) met veel plezier een deuntje meespeelt op zijn viool. En de banjolele is evenmin gangbaar in de bluegrassscène. Hun muziek leunt overigens meer tegen americana aan met hier en daar wat jazz-invloeden.
Brock & The Brockettes lijken de noodvaart van het korte intermezzo van vorig jaar te hebben thuisgelaten, maar zetten een aanstekelijke set neer waarin ze hun nieuwe plaat The Old World presenteren.
The Bluegrass Boogiemen sluiten het festival af op de van hun bekende wijze, en al heb je deze mannen al tig keer aan het werk gezien, hun spelplezier zorgt voor een warm gevoel in een flink afkoelende avond.
Op het hoofdpodium leunt Crimson Inc. meer tegen country aan met een lekker folky klinkende murder ballad tussendoor.
De Tsjechen van G-Runs & Roses laten horen dat ze het genre misschien nog wel beter in de vingers hebben dan de Amerikanen en Rivers is uitgenodigd als jong talent, zij laten heldere zang met poppy klanken samengaan, een Alison Krauss-cover zorgt voor een bluegrasstintje.
De grote naam van de dag is Doyle Lawson & Quicksilver. Lawson zelf begon zijn carrière in 1963 in Nashville waar hij banjo speelde bij Jimmy Martin en de Sunny Mountain Boys, vanaf eind jaren ’70 maakt hij naam met de band Quicksilver. Zoals vaak het geval in de bluegrass is ook hier gospel nooit ver weg uit de muziek. Voor hun eerste set wordt het prachtige boek High Lonesome Below Sea Level (ondertitel Faces And Stories Of Bluegrass Music In The Netherlands, met 56 mooie zwart-wit portretten en interviews met muzikanten) door schrijfster Loes van Schaijk gepresenteerd, Lawson neemt graag een exemplaar in ontvangst terwijl fotografe Marieke Odekerken van opzij toekijkt.
En dan gaat de eerste set van het enige optreden van Doyle Lawson & Quicksilver in de Benelux van start. Hoewel het geluid van de band naar mijn smaak te gelikt is, staan ze er wel vanaf de eerste noot. Professioneel en beslist een toonbeeld van vakmanschap. De leden komen uit diverse Amerikaanse staten, van Kansas tot Washington en zelfs North Carolina. Toch weten ze elkaar feilloos aan te vullen, mandoline, banjo, viool, gitaar, bas en dobro versmelten tot een klank die velen in het publiek weet te charmeren. En bij de tweede set ’s avonds weten ze nog meer te overtuigen, dan raak ik ondanks het nog steeds gelikte geluid toch geboeid door de sterke samenzang en dito spel. Hopelijk heeft Joost van Es tussen al zijn eigen optredens en andere bezigheden als organisator door kunnen genieten van de twee sets van de groep. Gerard Joost Esser (gastheer van de Parel van Zuilen en verantwoordelijk voor de infrastructuur van het festival) vertelt me later hoe er snel beslist moest worden over dit optreden. Hij kende alleen Blue Train, dat ze op zijn verzoek ook gespeeld hebben, en vroeg aan Van Es wat de groep voor hem betekende. Het bleek een kinderdroom te zijn die uitkwam en ze besloten om de mannen te boeken. “Het kost klauwen met geld, maar cultuur kost geld.” laat Esser weten. En bovendien ziet hij graag dat mensen ook eens wat anders horen, zowel zijn personeel, waarvan sommigen meer van house houden, maar dan toch meeswingen als een keer Johnny Cash opstaat, als zijn eigen dochter: “Als ik zie dat ze in plaats van Lady Gaga de Bluegrass Boogiemen door haar koptelefoon hoort dan vind ik dat een verrijking.”
Volgend jaar valt Hemelvaart op 5 mei, en de organisatie van het Gulpener Bluegrass Festival Utrecht denkt er nog over na of ze het evenement dan wel op die dag zullen houden, maar een vervolg komt er en ze zijn al aan het plannen, al is het nog even geheim waar ze precies mee bezig zijn.
Ondertussen zijn er nog enkele optredens te gaan in de Parelsessies op maandagavond:
18 mei: The Stringlers
25 mei: Gordy-Somers-Walsh
1 juni: Duo Masure-Munnelly
8 juni: Frédérique Spigt & the Medicine Show
15 juni: Benefietconcert Munnelly en Vanes
22 juni: Eric Devries en Janos Koolen
29 juni: The Henhouse Prowlers
6 juli: South Mountain
Het nieuwe seizoen Parelsessies begint op 28 augustus met een optreden van Morga.
De entree voor de concerten bedraagt meestal €10,- (U-pas €8,-, kinderen t/m 15 jaar €6,-). Voorafgaand aan een optreden kan een maaltijd genuttigd worden. Voor meer info en reserveringen zie: http://www.deparelvanzuilen.nl/parelsessies/.