-door Assie Aukes foto's: Luk Dombrecht-
Het jubilerende festival mocht ondanks een meer dan aardig programma en prachtig festivalweer minder bezoekers begroeten dan het vorige jaar. Ik stipte in het eerste deel al even de 'headliners' aan. James Blunt, Novastar, Gabriel Rios, allemaal namen die het succesvolste deel van hun carrière achter de rug hebben. Zou dat ook de reden zijn dat er minder jeugd dan andere jaren op Dranouter was?
Daar tegenover staat dat er meer twintigers en vooral dertigers (met kinderen) waren. Daarbij komt dat Dranouter zich de laatste jaren weer nadrukkelijk profileert als familiefestival. Daarbij hoort goede een goede kinderopvang en -animatie. Op dat punt scoort Dranouter een dikke voldoende. Zelden op een festival met zoveel enthousiaste kinderen bezig gehouden zien worden. Van een vol met knuffels gevulde tent via echt circusacrobatiek tot een prachtige draaimolen voor de jongste ridders en hofdames. Dit jaar werden er geen honden meer toegelaten (het kan zijn dat dit besluit al eerder van kracht was). De organisatie heeft zich echter wel de moeite getroost om voor die hondenbezitters een hondenhotel , met uitloopweide en al, te organiseren. De toegankelijkheid van het festival voor mensen met een handicap blijft een punt van aandacht voor de organisatie. Allemaal dingen die zorgen dat het heerlijk vertoeven is op de festivalweide van Dranouter.
Naast de drie grote podia zijn er twee kleine tenten voor aanstormend talent. In tegenstelling tot de grote podia moest je wel ruim op tijd zijn om daar een plaatsje te vinden. Stond je eenmaal buiten de tent, dan was er weinig van het concert te horen. Zo waren we vrijdagavond ruim op tijd om in de Folk off-Stage Chitty Chitty Bang Bang te beluisteren. Deze groep ontleend zijn naam aan de gelijknamige film (met Dick van Dyke) uit 1968 naar het boek van Ian (James Bond) Flemming. Deze nieuwe groep bestaat uit twee oude rotten , oud-Kadril leden Hans Quaghebeur (banjo en bandoneon) en Dirk Verhegge (gitaar) en twee jonge dames, waarvan we als zangeres Trui Chielens herkennen. Celliste Malicorne Buysse kenden we nog niet. Maar we zullen haar niet licht vergeten. Het optreden op het kleinste podium zou uitlopen tot de verrassing van de avond. Met een veelzijdig repertoire van oude slijpers tot zelfgeschreven nieuw materiaal fladderde het viertal onbekommerd tussen blues, country en chanson. De combinatie van cello, bandoneon en (swing) gitaar was een schot in de roos. Zangeres Trui stond voor een tent vol familie, vrienden en bekenden, maar liet zich nauwelijks van de wijs brengen. Zichtbaar zenuwachtig was wel moeder Marijke, maar na enkele nummers bleek al dat daar geen sprake van hoefde te zijn. Misschien is het repertoire nog iets te divers van opzet, maar zeker knap gedaan wanneer je bedenkt dat dit pas een van de eerste optredens was.
Van For ever, het debuutalbum van Eriksson & Delcroix, genieten we al een tijdje. Reden om het laatste concert op de vrijdagavond in de clubtent te bezoeken. Wat we hoorden beviel goed. De stemmen van Bjorn Eriksson (bekend van de soundtrack van de succesvolle film The Broken Circle Breakdown) en Nathalie Delcroix (Laïs) matchen prima met elkaar. De groep bracht een sfeervolle mix van country, bluegrass en folk met fraaie vertolkingen van o.a. The banks of the Ohio en de Derroll Adams klassieker The valley. Tegen het eind van het concert werd als gast draailierspeler Harold Bauweraerts op het toneel uitgenodigd. De experimentele klanken die deze combinatie voortbracht, brachten echter een stijlbreuk teweeg waardoor het concert eigenlijk een onbevredigend einde kreeg. Jammer, maar ik ga zeker eens voor de herkansing!
Op weg naar Ieper passeerden we de Kayam met daarin een zeer enthousiast spelende Balkan-orkest onder leiding van vader Boban en zoon Marko Markovic. Een uit de hand gelopen feest leek het wel, maar wel veel te hard voor een nog niet voor de helft gevulde tent. Om geen oorbeschadiging op te lopen (dopjes lagen nog in de auto) was de passage van korte duur. Aan het begin van de avond stond in dezelfde Kayam een icoon uit het verleden, Loudon Wainwright III. In korte broek en hoog opgetrokken kousen kwam deze vader van de misschien wel bekendere Rufus Wainwright het podium op. Zijn aankon-digende verhalen waren korter dan we gewend waren, maar daardoor speelde hij wel meer nummers, veel van zijn pas verschenen album Haven't got the blues. Wat bleef zijn de humoristische maar vaak ook cynische liedjes. "Shitty lovesongs", noemt hij ze. Ook de familierelaties blijven een bron van inspiratie. I knew your mother schreef hij voor zoon Rufus. Unhappy anniversary schreef hij naar aanleiding van de scheiding van dezelfde vrouw, zangeres Kate McGarrigle. Dat de man, alweer 67 jaar, nog steeds begaan is met de toestand in de wereld, bewees hij met een pas geschreven lied over de huidige situatie in het Midden-Oosten. En zo kennen we deze man vooral, cynisch, humoristisch maar ook sociaal bewogen. Een prachtig concert en een mooi begin van het lange weekend.
wordt vervolgd...