-door Mirjam Adriaans, fotos Ronald Rietman-
Het had buiten een paar graden warmer mogen zijn, maar de lage temperatuur in Utrecht werd terecht getrotseerd door de bezoekers van het Gulpener Bluegrass Festival in de Parel van Zuilen. De gloednieuwe band Monroe met Douwe Bob bleek een vroeg hoogtepunt, terwijl de jonge honden van de Cannonball Johnsons als afsluiters de zaal op zijn kop zetten.
Op muzikaal gebied is het Gulpener Bluegrass Festival zonder meer geslaagd te noemen. Op het programma staan een paar bands met een flinke staat van dienst (Bluegrass Boogiemen, 4Wheel Drive), maar vooral veel nieuwe formaties, die in de loop van de dag laten horen ook flink wat kwaliteit in huis te hebben. Er waren wel een paar minpuntjes te bespeuren: de catering is te snel door de voorraad eten heen, er is wat verwarring over waarvoor je de drankbonnen wel en niet kan gebruiken en er hadden wat meer zitplaatsen mogen zijn in de zaal, maar we zijn hier vooral voor de muziek en daar viel heel wat te genieten, heel veel banjo's, mandolines en violen, voor het merendeel volgens bluegrasstraditie opgesteld rond een microfoon, het werd smullen voor de liefhebber. Er zijn twee podia, een vrachtwagenpodium buiten en een zaal binnen. De Bluegrass Boogiemen openen buiten. Op deze kille grijze dag besluiten deze mannen om de boel maar op te vrolijken met wat Hank Williams songs, o.a. 6 Miles From The Graveyard en ach, een murder ballad doet het ook altijd goed. Deze mannen staan voor kwaliteit en een kwinkslag en zorgen dan ook dat de stemming er gelijk goed in zit bij de bezoekers.
Bij Monroe lopen de wisselingen voor de microfoon soms niet helemaal soepel maar dat is ze al snel vergeven. Dit is hun eerste officiële optreden na een try-out vorige week in café De Stad in Utrecht en ze laten vooral een heel fijn fris geluid horen. Violist Joost van Es (ook organisator van het festival) vertelt dat een droom is uitgekomen, hij mocht deze band samenstellen met muzikanten van zijn keuze en met Janos Koolen op mandoline, Floris de Vries op banjo, Douwe Bob Posthuma op gitaar en Jeroen Overman op bas heeft hij een prima stel bij elkaar. Hoewel ik hier en daar bekend repertoire meen te horen is er ook veel eigen werk, zowel instrumentalen als liedjes. Douwe Bob was in 2012 de Beste Singer-Songwriter van Nederland en die verwacht je niet direct in een bluegrassband, maar hij speelt met plezier en blijkt enthousiast: "Dit is de eerste keer dat ik op een bluegrass festival ben, ook als bezoeker, maar het is heel tof hier!" Koolen vertolkt een mooi indringende versie van Wayfaring Stranger en tegen het einde van de set hebben ze nog een fijn muzikaal geintje in petto in de vorm van een lekker luchtige bluegrasscover van Help (ja inderdaad, die van de Beatles). Deze wereldpremière belooft nog veel goeds voor de toekomst.
Puristen op bluegrassgebied zullen deze middag en avond niet altijd blij geweest zijn, maar wie een wat bredere smaak heeft kan volop genieten van het vele talent dat Nederland in huis blijkt te hebben. Een recensie van hun plaat is er vorig jaar helaas niet van gekomen, vanmiddag bewijst de jonge band Red Herring dat dat onterecht was. Ze brengen ondanks wat geluidsproblemen door een brakke kabel een heerlijk gevarieerd repertoire, niet alleen bluegrass, maar ook americana en folk, waaronder een cover van Paul Brady. Het bluegrasspubliek kijkt wat verbaasd bij die naam, folkliefhebbers hoef ik natuurlijk niks uit te leggen over dit voormalig lid van de legendarische groep Planxty. Zangeres Loes van Schaijk heeft een mooie stem en begeleidt zichzelf ontspannen op bas ondersteund door kompanen op o.a. viool of banjo en gitaar.
Voordat ze mogen beginnen aan hun optreden krijgt 4Wheel Drive nog even 2 awards uitgereikt van de Dutch Country Music Association. Joost van Es is verkozen tot beste instrumentalist, de hele formatie tot beste band. En ze hebben meer goed nieuws, want hun nieuwe cd is bijna klaar en zal in september verschijnen. Naast hun eigen werk en covers van onder meer Louvin Brothers of Stanley Brothers stellen ze ook zangeres Jolanda Peters voor, die nu onder meer meezingt met If I Needed You van Townes Van Zandt, maar in de volgende set, later op de avond, meer ruimte krijgt, in He Thinks I Still Care van George Jones dat ook op het nieuwe album zal komen en in een mooi heldere uitvoering van een nummer van Bill Monroe, The One I Love Is Gone, waarmee ze menigeen weet te ontroeren.
Van Es is niet de enige die vaker op het podium staat, ook Janos Koolen komt een paar keer terug. Hij is dan ook een meer dan verdienstelijk bespeler van de mandoline, Monroe is de jongste formatie, maar The Stringlers (opgericht in de Ierse pub Mulligans in Amsterdam) bestaan ook nog niet zo lang. Het is de enige band met dobro (Jeroen Schmol) op het festival en dat zorgt voor een mooi eigen geluid. De microfoon staat voor hun iets te laag, waardoor de zang vaak (te) zacht uitvalt, maar muzikaal gezien is het dik in orde met Jeroen Jongsma op gitaar en Henrik Holm op bas.
Op naar de volgende gloednieuwe formatie dan, The High And The Lonesome uit de omgeving van Rotterdam. Waar de zaal telkens vol staat trotseren enkele tientallen de kou voor het vrachtwagenpodium om zangeres Jurith Schols te horen met begeleiding van Lucas Beukers op bas en twee uitstekende multi-instrumentalisten: Izak Boom en Rens van der Zalm, die overigens laat weten dat hij op een gewone mandoline uit Engeland speelt en geen bluegrass. Zijn spel is lekker folky en past prima bij het repertoire, waarin we liedjes van Sarah Jarosz en Gillian Welch horen, naast eigen werk waaronder Wedding Bells dat zijn oorsprong vond in de mythe van Orpheus en Eurydice.
De enige buitenlandse groep op het Gulpener Bluegrass Festival is East-West Band, waarvan de tweede set vanwege de kou naar binnen verplaatst wordt. De Tsjechische en Slowaakse muzikanten zijn goed, maar het klinkt pas echt natuurlijk als ze een nummer in hun eigen taal zingen. Velvet Joe & The Bluegrass Diamonds zorgen voor gezelligheid en een meezinger, Wagon Wheel (Rock Me Mama), mede geschreven door Bob Dylan, groot gemaakt door The Old Crow Medicine Show. Brock & The Brockettes doen een kort intermezzo, waarin ze in een noodvaart hun project voorstellen, dat via Voordekunst.nl gefinancierd kan worden, lekkere bluegrass on steroids met een gastrol voor Janos Koolen in een rustiger stuk.
Langzamerhand slaat de vermoeidheid toe en overwegen we om huiswaarts te gaan, maar we zijn toch nieuwsgierig naar de afsluiter en besluiten om vol te houden. Een goede beslissing, want The Cannonball Johnsons spelen alsof de duivel ze op de hielen zit, als de term speedgrass nog niet bestond zou die voor deze piepjonge jongens uitgevonden mogen worden, wat een energie en wat een dynamiek! Ze worden wel vergeleken met Mumford & Sons, en in het begin van de set zijn er een paar nummers die verklappen dat ze inderdaad naar die band geluisterd moeten hebben, maar ondertussen gaan ze verder dan dat. Ze zingen alle vier, waarbij de stem van bassist Gosse van Bemmel het meest opvalt, als hij de leadzang doet heeft hij een extreme 'twang' een soort knijpstem waarmee hij toch overtuigt. Prijs voor origineelst uitziende banjospeler gaat naar Wesley Fransen met zijn Jimi Hendrix-look. Ze hebben al wat eigen werk, zijn bezig met een ep en bewerken covers, die je pas herkent als de tekst tot je doordringt, zoals Keep Your Hands On The Plough (Hold On). Mochten ze een keer in de buurt spelen, ga ze zien en horen, en vergeet vooral niet om adem te halen.
Na dit spetterende einde is er nog een grote finale, nog een keer Wagon Wheel, maar dan met een bomvol podium en de prachtige zingende zaag van Henrik Holm, die hij even later in de sessie opnieuw laat klinken.
Nog nagenietend verlaten we de Parel van Zuilen. Hoewel er normaalgesproken trouwerijen en bedrijfsfeesten plaatsvinden is de eigenaar ook enthousiast over muziek. Vanaf september worden er weer optredens georganiseerd op maandagavonden, Monroe, The Bluegrass Boogiemen, Red Herring, 4Wheel Drive en The Cannonball Johnsons worden er verwacht, naast o.a. David Munnelly, Tip Jar, The Mystiqueros, Soetkin Collier Duo en Theo Sieben. Genoeg om naar uit te zien dus en op 14 mei 2015 is er weer een bluegrassfestival.
Meer foto's van onze fotograaf vind je op zijn website.