-door Assie Aukes, foto's Lieve Boussauw-
Regen, regen, modder, modder…
Zelden heeft Dranouter zo te kampen met de weersomstandigheden als deze 37ste editie. Na een redelijke vrijdag toverde een stortbui rond drie uur gistermiddag het festivalterrein opnieuw om tot een modderpoel, waarin het publiek al schuifelend toevlucht zocht in een van de tenten.
Ruim 24.000 bezoekers kon de penningmeester gisteren noteren. Een vijfde minder dan vorig jaar, toen het festival op zaterdagavond voor het eerst in zijn bestaan het bordje ‘uitverkocht’ kon ophangen.
De regen en de modder waren er debet aan dat we maar een beperkt aantal concerten gezien hebben. Zo misten we o.a. The Jayhawks wiens muziek zo op het eerste gehoor vanuit de verte nauwelijks aan zeggingskracht had ingeboet. De gezamenlijke vocalen zijn nog altijd een van de sterke punten van de band. Mercedes Peón gaf zaterdagmiddag zeker niet een van haar sterkste concerten. Daarvoor had deze zangeres, percussioniste en doedelzakspeelster uit Galicië te veel technische problemen rond haar elektrische doedelzak. Maar boeiend is deze extraverte persoonlijkheid zeer zeker. Haar eigengereide muziek varieert van intieme balladen tot scheurende rock. Het publiek liet zich echter maar mondjesmaat inpakken door deze innemende dame, misschien een kwestie van te vroeg geprogrammeerd zijn.
De aankondiging in het programmaboekje van de Britse Sons of Noel and Adrian was veelbelovend. Helaas was het optreden van deze groep uit de buurt van Brighton een deceptie. Misschien was de aanwezigheid van een drietal dames in de band met deze naam al een teken aan de wand (overigens niets ten nadele van deze dames). Een kakofonie van lawaai en valse zang deed ons besluiten al snel onze hielen te lichten. De Algerijnse Fransman Rachid Taha was mij onbekend, maar wist me zeker te raken met zijn Bo Diddley-ritmes gekoppeld aan oosterse klanken. Een goede en enthousiaste zanger die zorgde voor een van de meest aansprekende concerten van de dag.
Een groot deel van het publiek was natuurlijk gekomen voor Amy MacDonald. Deze jonge Schotse zangeres deed wat we van haar konden verwachten. Een energieke set met liederen afkomstig van haar twee cd’s. Ze was opvallend goed bij stem, iets wat bij eerdere ontmoetingen wel eens minder was. Haar muzikanten begeleidden haar op doeltreffende wijze, zonder maar een keer de aandacht van MacDonald af te leiden. Net als de lak in het haar zorgde voor een gemodelleerd kapsel waar geen haartje verkeerd zat, was het concert tot in de puntjes verzorgd. Zelfs haar gitaren werden na elk nummer opnieuw gestemd. Dit, en de overdosis aan up temponummers was wel de oorzaak dat het concert na verloop van tijd wat voorspelbaars kreeg. Het meest overtuigende nummer vond ik dan ook haar toegift; een akoestische versie van Bruce Springsteens wereldhit Born to run.
De regen viel nog steeds met pakken uit de lucht en het was koud geworden op de festivalweide. Rodrigo y Gabriela had ik nog graag willen zien, maar opnieuw een tocht door de modder zagen we niet meer zitten.
Reden om voortijdig af te reizen naar de parkeerplaats. Onbeschrijfelijke taferelen deden zich daar voor. Een paar tractoren moesten talloze auto’s uit de modder trekken voordat men kon vertrekken. Verbazingwekkend was eigenlijk het feit dat er geen onvertogen woord viel…
Dranouter kan terugkijken op een deels mislukte derde festivaldag.