-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Het begon met een optreden van Linde Nijland en Bert Ridderbos in december. Samen met Hein en Jittie Moes, eigenaren van Coco Maria in Veenhuizen, bedachten ze een nieuw festival. Een kleine negen maanden later kent Noordfolk een droomstart: het is uitverkocht, er zijn sterke optredens in een gemoedelijke sfeer en het publiek is enthousiast.
Veenhuizen is gelegen in het natuurrijke Drenthe en heeft als gevangenisdorp een unieke geschiedenis. Coco Maria is een boerderij waar de restanten van een van de oude gestichten nog te zien zijn. In het Koetshuis is een atelier, daartegenover is een ruimte waar jong talent een kans krijgt op het podium, al met al een prachtige locatie voor een klein festival: Noordfolk.
De kassa zit in een oud tramstel, diverse (Maria-)beelden sieren de tuin, er staan kraampjes op het binnenterrein. Het is nog een beetje regenachtig als accordeonist Erik de Jong zijn inloopoptreden met Ierse muziek begint. Niet op het plein, zoals gepland, maar in de circustent, waar ze druk bezig zijn met de bereiding van de lekkere vegetarische dagschotel. Hij krijgt al snel ondersteuning van violist Joost van Es. Het zonnetje piept nieuwsgierig tussen de wolken door en zorgt meteen voor een lekker gemoedelijke sfeer. Op het plein kun je genieten van onder meer een steltendame, een doedelzakspeler en aanstekelijke klanken van Sidaro. Deze groep vermengt op zijn eigen manier balfolk met klezmer en andere stijlen, een paar mensen wagen een dansje. Bij de kraampjes kan een pizza of een maiskolf genuttigd worden en ook aan de kinderen is gedacht, zij hebben een eigen tent.
De dag voor het festival zijn drie van de vier hoofdacts in de beruchte gevangenis De Rode Pannen te zien geweest. Kirsty McGee, die als duo speelt met banjospeler en gitarist Mat Martin, maakt indruk met het voor die gelegenheid geschreven I'm In Prison Again, maar ook met een paar mooie anti-oorlogsliederen, zoals het indringende Last Orders van haar jongste album No. 5, en het juist jazzy ontspannen Sandman. Het tweetal krijgt een staande ovatie en mag terugkomen voor een toegift, waarmee de toon voor de dag gezet wordt.
Duitser Otto Groote heeft er bij zijn gevangenislied voor gekozen om iets te doen met zijn eigen voorgeschiedenis. Zijn opa heeft in een concentratiekamp gewerkt en was tot zijn opluchting een van degenen die de gevangenen hielpen door aardappelen voor ze binnen te smokkelen. Groote voelt zich overigens thuis in Drenthe, meer nog dan in zijn eigen geboortestreek, vertelt hij in zijn mengeling van Platduits, hoog Duits en wat Nederlandse woorden. Het past bij de lichte nostalgie die uit zijn liedjes spreekt. Ook hij krijgt het publiek mee, en helemaal in de toegift met Laat Mi Hören, zijn versie van een nummer van Eddy de Jonge (Törf). Luidkeels wordt meegezongen.
Op dit moment loopt het flink uit, maar door een flinke pauze in te korten komt alles weer vrij goed op schema. Er is een bijzonder intermezzo met onversterkte singer-songwriters in het Koetshuis. Eerst zijn er de eigen liedjes van Roos Galjaard, een dame met gitaar en heldere stem, die zowel zacht kan zijn als fel. Vervolgens speelt Debby mandoline, zingt een Antilliaans lied en een Nederlandse vertaling van een Zweeds lied van Cornelis Vreeswijk. De Belg Curt Ceunen laat melodieën horen op een niet alledaags instrument, de hang, en combineert dat hier en daar met didgeridoo.
In de avond zijn er twee primeurs te zien: het allereerste optreden van Linde Nijland met haar nieuwe band The Northstar Grassmen (genoemd naar een liedje van Sandy Denny) en The Barker Band uit Engeland, die voor het eerst in Nederland te zien is.
Voor Linde Nijland komt het optreden precies op het juiste moment in het festival, zo vertelt ze later. Eerst moesten er nog wat dingen geregeld worden, en ze was ook wel wat zenuwachtig, maar kon zich goed ontspannen. En dus ging het lekker. Het publiek, dat ook bij de andere muzikanten al rustig luisterde, is nu helemaal muisstil. Nijland zingt een paar covers, maar ook nieuw eigen werk van de in oktober te verschijnen cd. Birds is bijvoorbeeld een fijn ingetogen stuk over afscheid, maar ook hoop. The Northstar Grassmen zijn Bert Ridderbos, haar vaste begeleider, op gitaar en cittern en daarnaast Joost van Es (viool), Eddy de Jonge (bas) en Erik de Jong (accordeon). Er komt een mooie instrumentaal voorbij, die wat Arabische invloeden heeft opgedaan. Dat heeft alles te maken met de reis naar Bhutan die Nijland en Ridderbos in 2008 maakten en waarvan binnenkort de dvd zal uitkomen.
The Barker Band (rond de tweelingbroers Sam en Jake Barker) werd op Youtube ontdekt en blijkt een verrassend goede afsluiter van Noordfolk. De stoeltjes vooraan worden weggehaald, er kan gedanst worden. Er staat een jonge band op het podium, twee zangers, een zangeres, drums en elektrische gitaar, maar ook banjo, mandoline en melodica. O ja, in de toegift komt er nog een sax bij, die snel in elkaar geschroefd moet worden. Ach het geeft allemaal niet, de groep maakt lekker in het gehoor liggende energieke muziek. De smaak is breed, folk en bluegrass komen voorbij, maar ook een nummer van George Jones en een hommage aan, jawel, Status Quo. Op een of andere manier past het wonderwel bij elkaar en komt het festival uitgelaten aan zijn eind.
Tot slot draagt Egbert Hovenkamp, voormalig stadsdichter van Assen, nog een toepasselijk vers voor dat geheel draait om de muziek die vandaag heeft geklonken omdat ie niet anders klinken kan.
Meer foto's van onze fotograaf staan hier.