Een enkel buitje kon de vrolijke stemming op het zonovergoten Gipsy Festival in Tilburg niet drukken. Er werd volop gedanst op energieke klanken van o.a. Acquaragia Drom en Parno Graszt, muzikaal hoogtepunt was het optreden van StriCat met Theodosii Spassov. De toppers van Taraf de Haïdouks hielden vele mensen tot het eind op het terrein.
Als we de Interpolistuin inkomen wordt net de Finse zangeres Hilja Grönfors aangekondigd. Haar liedjes zijn melodieus, maar wat mij betreft iets te tam. Voor het podium zitten of liggen mensen lui in het gras te genieten, sommmigen van de muziek, anderen van het stralende weer. In voorgaande jaren is het festival wel eens weggespoeld, nu blijkt zonnebrandcrème handiger dan regenkleding. De zomerse sfeer laat de kleuren extra tot hun recht komen, op de festivalmarkt met o.a. sieraden, kleding en instrumenten, maar het zijn vooral de bezoekers die in een gewoon kloffie of juist fraaie jurken een boeiend gezicht vormen. Maar er valt meer te genieten, een paar optredens wil ik er uitlichten.
Muzikaal hoogtepunt van de dag is wat mij betreft StriCat, met Theodosii Spassov & Friends. Heerlijk in elkaar gevlochten melodieën, op cimbalom, trompet en accordeon, aangevuld met de kaval (een houten herdersfluit) van Spassov en wat strijkerswerk door bevriende violisten. Jammer dat er van het hoofdpodium een drumgeluid komt als Spassov net die ene prachtig gevoelige ballade uit de set zingt. Een geluidstechnicus sprint ernaartoe om het euvel te verhelpen (waarvoor hulde), maar de magie is verbroken.
De Italianen van Acquaragia Drom zijn echte entertainers, die het publiek gemakkelijk meetrekken in hun optreden vol folky invloeden, die bij de acccordeoniste nog het best te horen zijn. De bassist laat zijn instrument in weergaloos tempo rondjes draaien en er wordt een zwaardgevecht uitgevoerd zonder wapens. We mogen raden naar het beroemdste Italiaanse woord en nee, dat is niet pasta, spaghetti, musica of pizza, maar mafia, aldus de band, waarop een vrolijk lied met die titel volgt. Het is dan lastig stilstaan, al is het tekstueel gezien meer een protest als ik het goed begrijp. Er komen bekende covers voorbij, zoals 24000 Baci (van Adriano Celentano, ooit vertaald door Peter Koelewijn) en in een melodie herken ik Those Were The Days van Mary Hopkin, dat oorspronkelijk weer Russisch schijnt te zijn. En hoor ik daar nou ook een tarantella?
Er zijn inmiddels een paar drupjes regen gevallen, die uiteindelijk uitgroeien tot een echt buitje bij Parno Graszt. Die lijken in het begin wat al te rustig na de energie van Acquaragia Drom, maar schijn bedriegt. De set wordt zingend en dansend naar een climax opgebouwd en als de regen eenmaal valt, lijken de mensen nog fanatieker te gaan bewegen. Samenspel tussen gitaar en accordeon doet soms denken aan het geluid van een cimbalom. En volgens mij zie ik melkkruikjes in handen van de percussionist, die ze als een soort kruising tussen udu en handtrommel bespeelt.
Als uiteindelijk Taraf de Haïdouks de uitsmijter mag verzorgen is er geen wolkje meer aan de lucht. De accordeon-liefhebber kon zijn hart ophalen deze dag, er komen er heel wat voorbij en de Taraf heeft zelfs drie trekzakkers in de gelederen. Uiteraard ontbreken ook de zwierige cimbalom en vinnige violen niet. De heren gooien er vanaf het begin een fors tempo in. De groep is bij uitstek geschikt voor een festival merk ik. Een tijd terug zag ik ze in een theaterzaal, en toen kwamen ze pas echt los na afloop, al spelend door de foyer tussen de mensen, nu maken ze er meteen een lekker partijtje tempo-deunen van. Het geluid zingt af en toe een beetje rond, maar dat mag de pret niet drukken. Tegen negenen, het geplande einde, besluiten we om met deze wervelende klanken het terrein te verlaten, en laten een grote groep toeschouwers verder genieten.
Meer fotos staan hier.