Het Eindhovense Muziekcentrum Frits Philips was prachtig aangekleed, met vogelkooitjes en een muur vol gitaren. Die stonden symbool voor een festival vol 'songbirds', zangvogeltjes uit pop, rock, (alt)country of blues, kortom van diverse pluimage. Het niveau op Naked Song lag hoog en ruim duizend bezoekers genoten stil van de concerten. De Folkforum-verslaggevers zochten hun eigen weg in het aanbod.
Mirjam Adriaans:
Naked Song staat voor pure muziek, ontdaan van alle overbodige tierelantijnen. Nou wordt dat ruim geïnterpreteerd door de organisatie, die singer-songwriters uit allerlei hoeken en genres uitnodigde. En dus zien we mannen en vrouwen met gitaren, af en toe komt een banjo, mandoline of vleugel voorbij, maar er zijn ook bands. De drie multi-instrumentalisten van Songwriters United bijvoorbeeld, of Wreckless Eric & Amy Rigby, die in de foyer flink wat geluid produceren, wat mij betreft een prima achtergrond voor een maaltijd door de goed verzorgde catering.
Om twee uur wordt afgetrapt met de film Searchin' For The Heart Of The Heartlands. Die heb ik al gezien, dus besluit ik bij de VPRO-stage naar de radio-uitzending te gaan kijken. Die begint echter ruim een uur later, Eindhoven blijkt vandaag vanuit het noorden lastig bereikbaar, zowel via de weg als via het spoor, en ook de techniek werkt niet goed mee met het maken van een verbinding. Little Louis maakt het wachten ruimschoots goed met een soundcheck, en later met enkele nummers in de uitzending. Met zijn rauw brullende stem en footstomp zet hij lekker vette blues neer. Saxofonist Bo de Graaf doet een jazzy improvisatie en Matt Bauer geeft met zijn banjo een voorproefje van zijn optreden.
Vervolgens kies ik voor Richard Shindell, die met uitstekend gitaarwerk en fraaie baritonstem een prachtige folky set doet met verhalende liedjes, zoals A Juggler Out In Traffic of Balloon Man (over een man die in Shindells huidige woonplaats Buenos Aires ballonnen verkoopt aan kinderen) van zijn nieuwe cd Not Far Now, maar ook een eigen tekstbewerking van de traditional Peggy-O of een cover van Pete Seeger, Waist Deep In The Big Muddy. Hoewel ik soms even dromerig afdwaal van zijn liedjes vraag ik me wel af of dit niet al het hoogtepunt van het festival is.
John Gorka kan me daarna eigenlijk maar matig boeien, hoewel hij naarmate het optreden vordert beter wordt en de nog vrij onbekende Jonathan Jeremiah houdt mijn aandacht ook niet vast.
Rachel Harrington brengt fijne akoestische countryfolk met een vleug bluegrass, begeleid door zichzelf op gitaar en Zak Borden op mandoline of gitaar. Naast mooie eigen nummers hoor ik o.a een cover van Laura Veirs en komt er een stuk van Lester Flatt en Earl Scruggs voorbij. Borden zingt met heerlijk diepe stem zijn versie van de traditional Saro Jane.
Van Eliza Gilkyson pik ik stiekem nog een paar nummers mee in de bomvolle kleine zaal, en zij blijkt ook een absolute topper. Bij Beautiful World speelt ze zelf op de vleugel en wordt begeleid door een uitstekende gitarist, Robert McEntee, die hier al spokend voor kippenvel zorgt.
De optredens in de grote zaal gebruik ik vooral om te pauzeren, al pik ik van Rory Block nog even The Water Is Wide en haar hit Lovin' Whisky mee, gezongen met die heerlijk warme donkere stem.
In Meneer Frits geniet ik vervolgens van de Franstalige chansons van de Tamino's, liedjes waar ik in de jaren '70 met plezier naar heb geluisterd, tegenwoordig hoor je dit genre eigenlijk nooit meer op de radio. Overigens vullen ze dit aan met een paar eigen stukken, zoals Samois, over het jaarlijkse festival ter ere van Django Reinhardt in de buurt van Fontainebleau. Als gadjo's, zo geven ze toe, kunnen ze alleen maar proberen in de buurt van zijn meesterschap te komen.
De Shiner Twins sluiten voor mij het festival af met een spetterende set, beginnend met de indringende opener van hun album Southern Belles, Guide Me Lord. New Orleans, gospel en rock vormen de rode draad in hun optreden.
Over de innemende persoonlijkheid van Van Dyke Parks is gastvrouw Karin na afloop erg enthousiast. Met een paar mensen van het Muziekcentrum staat hij eerder op de dag te praten over de Italiaanse zanger Paolo Conte, maar hij moet het podium op. Geen probleem, hij vertelt gewoon door en begint er zijn workshop arrangeren mee.
Sjak Janssen:
Het is na zessen als we Muziekcentrum Frits Philips binnengaan. Het Naked Song festival is dan al een tijdje aan de gang. Op dat moment speelt Jonathan Jeremiah in meneer Frits. We pikken een stukje mee van het concert van deze nog jonge Engelse singer-songwriter. Wat opvalt is dat hij grossiert in warme songs met een raar randje die goed blijven hangen.
Na dat optreden is het de beurt aan Spinvis. Zijn zolderkamerknutselwerk behoort tot de categorie kunst met een grote K. De poëtische teksten, de zolderkamerbeelden die te zien zijn op de drie beeldschermen die naast elkaar op het podium staan en de sterke songs laten precies merken hoe Spinvis is als muzikant. Eigenzinnig, origineel en erg vernieuwend. In zijn eentje benadert hij op een volstrekt oorspronkelijke manier de samplekunst. Hij bespeelt piano, orgel, gitaar, fluit en zingt. Daarbij wordt hij vanaf beeldscherm o.a. begeleid door celliste Saartje van Camp, zichzelf en door andere muzikanten.
Ook wie Spinvis met band heeft zien spelen, komt in de Airportzaal voor grote verrassingen te staan. Zijn liedjes zijn zo bijzonder, zijn nergens mee te vergelijken. Het is geen folk, pop, rock 'n roll, blues, kleinkunst of jazz. Maar die invloeden zitten er toch allemaal wel in. En in die wirwar van compositiewisselingen is altijd een oersimpele melodie te ontwaren die zich makkelijk laat meedeinen. Begeleid door zichzelf vanaf beeldscherm, of door andere muzikanten, zet Spinvis in zijn eentje een compleet orkest neer waarbij hij zijn akoestische of elektrische gitaren zo af en toe inruilt voor piano of orgel. Dat maakt zijn kamermuziek af. Of hij nu liedjes brengt van zijn debuutplaat Spinvis, Dagen van gras, dagen van stro of van andere platen, Spinvis weet je continu te betoveren. En niets is mooier dan dat.
Ondergedompeld in een roes haasten we ons daarna naar Meneer Frits. Het is tijd voor Ma Rain. Oftewel de Amsterdamse singer-songwriter Marijn Wijnands. Ook haar composities staan als een huis en bevatten zowel folk, country als popinvloeden. Wat daarbij opvalt, is het gitaarspel van Wouter Planteijdt (Sjako!) en Marcel de Groot en de warme vocalen van de zangeres zelf. Soms roepen de songs een zeventiger jaren rocksfeer op terwijl anderen je weer meesleuren naar het hedendaagse Americana met wat folktintelingen. Juist die wisseling maakt het optreden zo af. Wat daarbij opvalt is dat zangeres Ma Rain met haar akoestisch gitaarspel zich zo soepel door haar liedjes heen beweegt. Een naam om in de gaten te houden, die Ma Rain.
Maar namen om in de gaten te houden zijn er meer. De Tamino's bijvoorbeeld. Franse chansons op zijn Americana manier. Of toch weer niet. Het trio begeleidt zichzelf op contrabas, piano, bandoneon en gitaar. Het repertoire wisselt nogal. Zo van de vrolijke chansons van Julien Clerc tot de passie van Jacques Brel en alles wat er tussenin zit. Daarbij schaamt het trio zich niet om een klassieker van Astor Piazzolla in het Frans te vertalen. Evenals bij de uitvoering van Port d'Amsterdam van Brel, is de passie dan bijna voelbaar, zo intens.
Soms moeten er keuzes gemaakt worden. Door de Tamino's is een fiks deel van het optreden van Rory Block erbij ingeschoten. De blanke countryblues van deze Amerikaanse zangeres waait nog graag van Robert Johnson naar eigen werk. Wat opvalt is dat haar stem door de jaren heen alleen maar meer bluesy is gaan klinken.
Joost Zweegers oftewel Novastar heeft iets met Eindhoven. In zijn studietijd heeft deze Nederland-Belgische muzikant er een tijdje gewoond. Zodoende heeft hij zijn rock'n roll kanten ontdekt. Begonnen als straatmuzikant, is hij zo zonder twijfel de popwereld ingerold. Want zingen en gitaar- en pianospelen kan ie. Als niemand anders. Hij heeft een prachtig hoge stem en het talent om krachtige popsongs te schrijven van het kaliber the Beatles en the Beach Boys. Maar ook namen als Bob Dylan en Neil Young komen boven dartelen. Naakt, in zijn eentje dus, brengt Zweegers veel werk van zijn laatste cd, afgewisseld met af en toe wat oud werk als Wrong van zijn vorige plaat. Het is prachtig te aanschouwen hoe Zweegers zijn gitaren en piano bespeelt, hoe alles op zijn plaats valt. Een prachtig optreden van een gedreven man.
Een bewijs te meer dat toegankelijke popmuziek niet mag ontbreken in het draaiboek van Naked Song. Novastar sluit het optreden af met zijn meest recente hit Because, aangevuld met God only knows van the Beach Boys. Als slagroom op de taart nog gauw een stuk van Songwriters United meegepikt. Deze drie singer-songwriters behoren tot de hoogste categorie. Met verbeten stemmen, krachtige songs, en veel speelplezier weten ze het luisterend publiek te imponeren.
Meer foto's staan hier.
Op 29 mei 2010 is de volgende editie van Naked Song, met o.a. Iain Matthews en Thad Beckman. Op 14 september 2009 gaat de serie Ad van Meurs presenteert... weer van start.