Naast de recensie ‘Spetterend Dranouter trotseert de modder' van de
hand van Assie Aukes hier nog enkele waarnemingen van Paul die met een
paar maten ook het festival in Dranouter bezocht en bijvoorbeeld erg
enthousiast was over LAU, Uiscedwr, het Lal Waterson Project en
Orchestre International du Vetex.
- Ongemeen hard was het geluid bij Woven Hand. Wij stonden halverwege de KAYAM en om gehoorbeschadiging te voorkomen zijn we gevlucht. Niet te doen zonder oordopjes.
- Wij vonden Uiscedwr één van de betere bands op Dranouter. Jong, gedreven en zeer origineel. De observatie van Assie dat de Flamundo te groot voor dit trio was deel ik niet. Ze speelden de tent plat en hun werd geen toegift gegund omdat voorafgaand Aire Gitano veel te veel tijd nodig had voor een soundcheck. Daardoor bleef hun concert beperkt tot zo'n 40 minuten.
- De strakke begeleidingsband bij Värttinä had wel wat meer ruimte mogen hebben. Die ene keer dat ze dat wel kregen ging dat met een geweldige drive met bas en drums als grote aanjagers.
- LAU was voor mij hét concert van het festival. Wat dan weer opvalt is hoe matig dergelijk innovatieve groepen door het overwegend jonge publiek gewaardeerd worden. Zo'n band verdient een volle KAYAM of misschien nog beter: een aandachtig Flamundo publiek.
- Groepen die putten uit het Klezmer/Gipsy/Balkanrepertoire: La Panika is een heel aardige band die de ondankbare taak had voor een matig gevulde Palace het festival te openen. La Caravane Electro is zo'n voorbeeld van een band met een originele (oriëntaalse) aanpak die mij wel kan bekoren. Va-Fan Fahre iets minder. Maar het allerbeste op dat gebied was toch het 17 koppige Orch. Int. du Vetex. Spetterende set waarbij de Palace echt uit zijn dak ging.
- Alain Pennec: mooie subtiele aanpak van de oude meester met stemmig harpwerk. Ben niet overtuigd van het gebruik van de Chapman-stick. Wel van het spel van de percussionist.
- Lal Waterson project: één van de hoogtepunten. Korte ter zake doende introducties
over het werk van Lal Waterson, vlekkeloos vertolkt door een zeer goed bij stem zijnde Jo Freya ondersteund door een vrouwelijk ritme-blazerssectie en een voortreffelijke Mary McMaster op harp + vocalen. Ook dit concert werd niet door iedereen op waarde geschat (heel wat lege plekken in de Flamundo).
- Algemene opmerking: De afdeling Bretons was (weer) eens slecht vertegenwoordigd. Uit Scandinavië helemaal niks (ja, Eitre, maar dat is een slap aftreksel van Lunasa).